Rozmowa z Kasią Skoczek, laureatką II Ogólnopolskiego Przeglądu Twórczości Poetyckiej imienia Jacka Kaczmarskiego „Rytmy nieskończoności” organizowanego przez LO im. Ruy Barbosy w Warszawie.

Czym jest dla Ciebie poezja?

- Poezja, to rozmowa ze sobą, nazywanie problemów po imieniu, co czasami jest mi potrzebne, żeby je po prostu zrozumieć. Poezja jest dla mnie sposobem wyrażenia tego, co normalnie niemożliwe, jakimś oderwaniem od rzeczywistości. Nie umiem nazywać moich „tworów” wierszami. Nie uważam się za poetkę. Raczej za kogoś, kto próbuje, kogoś, kto bez tego zapewne by nie istniał, bo by sobie ze światem nie poradził.

Dlaczego piszesz wiersze?

- Bo kocham, bo lubię, bo nie wyobrażam sobie życia bez tego. Bez takiego oderwania się od rzeczywistości. Bez wierszy - jestem tego pewna - nie umiałabym pogodzić się z rzeczywistością, nie umiałabym sobie wyjaśnić pewnych spraw, zrozumieć zachowań. To mój mały świat, do którego mają wstęp tylko ci, którzy rozumieją lub przynajmniej starają się zrozumieć. I chociaż często smutny jest ten świat, bo większość wierszy nie promieniuje optymizmem (w końcu rzeczywistość bywa wesoła bardzo rzadko), to jednak mój własny.

Jak powstają Twoje wiersze?

- Wiersze piszę głównie dla siebie, a że inni to czytają i oceniają, to norma. Zdarza mi się pisać na zamówienie, np. na walentynki, rocznice ślubu itp. Ale nigdy nie siadam przed komputerem czy kartką papieru z zamiarem "teraz coś napiszę". To się dzieje samo z siebie. Idę ulicą, słyszę jakieś zdanie wyrwane z kontekstu i nagle okazuje się, że dodam do niego kilka innych słów i zaczyna tworzyć się „coś”. Jakaś masa myśli, z której powstaje wiersz. Kocham zabawę słowem. Wyrazy, które rozumiem tylko ja. Lubię pisać dla siebie, to takie seanse psychologiczne ze sobą samą.

O czym najczęściej piszesz?

- O tym, co w głowie, o tym jak się czuję, co widzę i ogólnie o świecie. Od rzeczy prostych, po trudne. Wszystko w końcu jest ważne. Czasami przed zaśnięciem, układają mi się w głowie wiersze, które czuję, że są dobre, ale rano już ich nie pamiętam. Ponoć moje wiersze pomagają tez innym. Z tego chyba cieszę się najbardziej. Że one i innym coś dają. Ludziom, którzy próbują je zrozumieć, a nie uważają za puste słowa.

Piszesz także inne teksty?

- Piszę również piosenki, które śpiewam z koleżankami z zespołu Fram. Zdarzało mi się także pisać całe scenariusze przedstawień "Framowych", np. większa cześć tekstów do spektaklu "Krzyk" z okazji 20-lecia Framu, jest mojego autorstwa. W gimnazjum, prawie na każdą imprezę szkolną pisałam scenariusz.

Czy myślałaś o wydaniu tomiku ze swoimi wierszami?

- Kiedyś pojawiały się jakieś nieśmiałe marzenia o tomiku, ale nigdy nie próbowałam nic w tym kierunku zrobić. To tylko takie ciche marzenia, że może kiedyś, może jakoś. Ciągle mnie zadziwiają wygrane w konkursach. Przecież tak wiele osób pisze wiersze, a to właśnie moje uznawane są w nich za najciekawsze. Każda wygrana, każde zajęte miejsce jest dla mnie ogromną radością, ale też szokiem. Nie szukałam nigdy konkursów, jakoś to bardziej one znajdowały mnie. Mój nauczyciel języka niemieckiego i opiekun Szkolnej Gazety Internetowej "Lesser", której jestem dziennikarką, p. Zbigniew Ryba, podrzuca mi często jakieś informacje o konkursach. Gdyby nie to, to ja sama pewnie bym się nigdy nie odważyła na udział w jakimkolwiek z nich.

Kasia Skoczek jest uczennicą drugiej klasy Liceum Ogólnokształcącego im. Mikołaja Kopernika w Tarnobrzegu. Wiersze zaczęła pisać już w podstawówce, ale jak sama mówi, wtedy to były głupie rymowanki, chociaż zdarzały się i takie mądrzejsze. Na dobre poezja „wciągnęła” ją dopiero w gimnazjum i tak już zostało. A teraz, nie umiałaby bez niej żyć.