Epitafium dla sandomierskiej polonistyki

Trudno uwierzyć w to, że już minął miesiąc od odejścia Basi Fijałkowskiej… Dla najbliższych – tj. rodziny, przyjaciół nie ma pociechy w powiedzeniu, iż czas leczy rany, ponieważ nie da się wypełnić pustki, po kimś tak wspaniałym jak Basia!

Dla nas, przyjaciół i nauczycieli, którzy kiedyś mieli szczęście obcować z Basią – Jej przejście na stronę cienia, było wstrząsem i pogrążyło nas w żalu. Wielu z nas – właśnie w chwili ostatniego pożegnania z Basią – uświadomiło sobie, jak wymowne i uniwersalne wartości tkwią w słowach ks. Jana Twardowskiego: „Śpieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą…”.

Zawsze za wcześnie jest na umieranie

Basia była uosobieniem radości życia i pogody ducha, zawsze serdeczna i ofiarna dla bliźniego – nagle opuściła wszystkich i wszystko, zostawiając nieme zapytanie: dlaczego właśnie Ona odeszła?

Nasza Przyjaciółka nie lubiła patosu, wzniosłości, zwracania uwagi – to też podziwialiśmy Jej skromność w wielkości i Jej wielkość w skromności… Ujmowała swą wrażliwością i subtelnością natury. Jako wspaniały człowiek, niepowtarzalna osobowość i talent pedagogiczny - Basia była Osobą podziwianą, szanowaną i obdarzaną zwykłą ludzką sympatią … Była mistrzem polonistyki i wzorem pracowitości. Dziś uświadamiam sobie, iż była niezwykła w poczuciu swej szlachetnej zwykłości…

Taka była nasza Basia… Potrafiła cieszyć się szczęściem innych ludzi oraz dzielić ich troski, niepokoje, niepowodzenia.

Basia dysponowała niezwykłą siłą kreatywnej filozofii humanisty, który wie, rozumie i próbuje wspomagać innego człowieka. Emanując przyjaznym nastawieniem do wszystkiego i wszystkich – roztaczała atmosferę ciepła i serdeczności, toteż nikogo nie zaskoczyła rzesza ludzi, którzy przyszli pożegnać Basię tu, na ziemskim padole. Wprawdzie skończyła się ziemska egzystencja naszej Basi, ale tę pojmowałyśmy zawsze w kategoriach jednego z epizodów – ważnych, ale tylko ziemskich. Basia podążyła w stronę tęczy, z poetyckiego punktu widzenia – jest po drugiej stronie lustra, zatem żyje – choć w innym wymiarze bytowania… Tylko wiara, nadzieja i miłość pozwoliły przetrwać: najpierw tragiczną wiadomość o Jej śmierci, potem uroczystości żałobne i budowanie świata już bez Basi.

W pożegnalnych mowach – wśród powodzi różnorodnych kwiatów (które też kochała) – powracały słowa zapewnień o pamięci…

Basia zapewniła sobie – swym stylem życia i bycia – nieśmiertelność wśród tych, co zostali na planecie tu i teraz. Jej humanizm – prawie renesansowych wymiarów – był niepowtarzalnym wyrazem pojmowania człowieczeństwa i służby bliźniemu.

Ostatni kadr na ziemi

Jeszcze tak niedawno, dwa lata wstecz, szukałyśmy epitafium dla zmarłego Męża naszej Przyjaciółki. Bardzo uważnie studiowałyśmy staropolski tekst:

„A zapomniawszy doli swojej własnej niedolom cudzym być jak anioł jasny…”

Wówczas nikt nie przewidział, że te słowa przytoczę w tekście Jej pożegnania…

To już miesiąc - albo to dopiero miesiąc, jak nie ma wśród nas pogodnej Basi…

W krajobrazie sandomierskiej Starówki, na trasie wędrówki do I LO już nigdy się nie spotkamy, by w paru zdaniach opowiedzieć, że człowiek taki zabiegany, że pośpiech zapiera dech w piersiach i powoduje zagubienie. U Basi zawsze był azyl - ten duchowy – i sandomierska, szczęśliwa przyjaźń…

Próbowałam przypomnieć sobie nasze twórcze refleksy, zabawne rozmowy i polonistyczne gdybanie z rozwichrzoną wyobraźnią. Było tam tyle radości, marzeń, obiektywnego krytycyzmu, ufności i miłości Życia. I nagle! – stop – klatka.

To był tylko ostatni kadr na ziemi.

Teraz Basia zapewne pokonała herbertowskie wrota doliny i odpoczywa po biegu - u stóp Pana – w świetle rajskich obłoków i bezbolesnego odczuwania. A jakby co? – to znów możemy liczyć na pozaziemską, arkadyjską dłoń Basi, nie może być inaczej – bo Basia nie wszystka umarła…

Wiesława Mroczek