Każde bagno skrywa jakiś sekret
Zimowy klimat i długie wieczory sprawiły, że zaczęłam intensywnie poszukiwać jakiegoś „mrocznego” serialu. Przeglądając internet trafiłam na cover piosenki Izabeli Trojanowskiej „Wszystko, czego dziś chcę” w wykonaniu Moniki Brodki, który – jak się dowiedziałam - jest jednym z utworów soundtracku serialu „Rojst”. Zaciekawiona obejrzałam najpierw prolog tego serialu, a zachęcona nim wkroczyłam od razu w mroczny świat małego polskiego miasteczka.
„Rojst” to polski serial kryminalny, który ma 5 odcinków, a każdy z nich trwa mniej więcej 50 minut. Serial stworzyła trójka młodych twórców: Jan Holoubek (operator w „Prokuratorze” i „Kruku”), Kasper Bajon oraz Michał Marczak, wyprodukowały go Showmax oraz Studio Filmowe „Kadr”, a premierę miał 19 sierpnia 2018 roku (ostatni odcinek wyemitowano 14 września).
Tytuł intryguje i nie jest tu bez znaczenia. Słowo „rojst” oznacza miejsce podmokłe, niskie i bagniste, porośnięte mchami, krzewinkami i karłowatymi drzewami lub zbiorowisko roślinne tworzących torfy torfowców. Rojst to takie bagno, w które „za głęboko” wlazł Grochowiak i nie wyszło mu to na dobre. Powoli wchodzi w nie także dwójka dziennikarzy, bohaterów serii. Drugoplanowe postaci także w nim „grzęzną” bardziej lub mniej.
Akcja serialu rozgrywa się w fikcyjnym, prowincjonalnym miasteczku w zachodniej Polsce. Nie pada jednak nazwa tego miasteczka. Mamy rok 1984, czas pomiędzy końcem stanu wojennego, a początkiem obrad Okrągłego Stołu. Z pozoru okolica cicha i spokojna. Jednak w miasteczku tym dochodzi do podwójnego morderstwa. Pierwsza „trupia para” to młoda prostytutka i miejscowy działacz komunistyczny Grochowiak, natomiast druga to para zakochanych nastolatków.
Głównymi bohaterami serialu jest dwójka dziennikarzy lokalnej gazety „Kuriera Wieczornego”. Jeden z nich, Witold Wanycz, pracuje w niej już od wielu lat (w tej roli Andrzej Seweryn), a drugi to „świeży narybek” z Krakowa, Piotr Zarzycki (Dawid Ogrodnik), który wyrwał się tu spod wpływu rygorystycznego ojca. To właśnie ta dwójka wciela się w „parę detektywów”, nurza się w bagnie tych tajemniczych morderstw i próbuje je rozwikłać. Pierwszy z nich jest bardzo sceptycznie nastawiony do tego „śledztwa” i robi wszystko, aby wyjechać z tego miasta i nigdy już tu nie powrócić, ale ten drugi angażuje się w śledztwo bardzo mocno. Łatwo jednak nie mają, bo mieszkańcy małych miasteczek nie są skorzy, by wyjawiać swoje brudne sekrety. 
A jak się okazuje, mają wiele tajemnic, których lepiej byłoby nie odkrywać, bo zapuszczając się na tak grząski teren można się dać pochłonąć przez bagno.
Nasi detektywi rzadko się spotykają, ponieważ, każdy z nich prowadzi inne śledztwo. Wanycz skupia się na sprawie morderstwa pary nastolatków, a Zarzycki na sprawie morderstwa Grochowiaka i młodej prostytutki. Obaj rzadko ze sobą rozmawiaj, choć prowadzone przez nich śledztwa mogą mieć wspólny mianownik. Nie czuć między nimi jakiejś specjalnej więzi. Ba, można nawet odnieść wrażenie, że nie pałają do siebie szczególną sympatią. Prowadząc sprawy morderstw zaniedbują swoje sprawy prywatne, a nawet olewają trochę pracę. Czasem wygląda to tak, jakby w tej ich redakcji nikt nie pracował, za co dostają niejedną ostrą reprymendę od swojego przełożonego.
Od strony technicznej serial został naprawdę pięknie nakręcony. Twórcy cofnęli się w czasie o 3 dekady, ale nie zabiło to w nich jednak wrażliwość na kwestie estetyczne (czasy PRL-u odmalowali z niesamowitą dbałością o każdy detal). Kostiumy, rekwizyty, charakteryzacja, gra świateł i robota operatorska, a przede wszystkim muzyka są znakomite, po prostu sza po ba! Nie ma się tutaj do czego przyczepić.
Gorzej jest ze scenariuszem. Zakończenia nie zamierzam zdradzać, ale powiem, że jest trochę banalne, choć z drugiej strony realne i prawdziwe, bez udziwnień, zaskoczeń i nieoczekiwanie znalezionych powiązań.
Obsada dobrana jest bardzo dobrze. Świetnie wypadł tutaj duet Seweryn – Ogrodnik. Właściwie byli oni skazani na sukces, ponieważ obaj są wspaniałymi aktorami i mają doświadczenie wspólnej gry, gdyż nie tak dawno wystąpili razem w filmie „Ostatnia rodzina”, za co otrzymali wspaniałe nagrody. Lekko zawiedziona byłam natomiast jedynie epizodyczną rolą Piotra Fronczewskiego (kierownik hotelu), która tak ładnie zarysowywała się w prologu. 
Myślałam, że zobaczymy jakieś szersze „zaplecze” tego jego interesu lub jakieś głębsze powiązanie z Witoldem Wanyczem (z ich rozmowy w jednym z odcinków wynikało, że znają się od lat). Twórcy dawkują nam jednak fakty i informacje. Niektóre kwestie, np. powiązania pomiędzy drugoplanowymi bohaterami i ich relacje z głównymi postaciami odsłaniane są bardzo powoli. Widz nie jest przez to wszystkowiedzący i sam ma szansę prowadzić swoje „śledztwo”, oglądając kolejne odcinki.
Serial ma wielki potencjał i oglądało mi się go fantastycznie. To chyba pierwsza polska produkcja, która tak umiejętnie i sugestywnie niepokoi tym co nieuchwytne, gdzieś na krawędzi postrzegania. Tu cały czas coś wisi w powietrzu. Największą zaletą tego serialu jest jednak realizm. Nie ma tutaj wielkiej, wielopiętrowej intrygi. Nie ma spisku, sięgającego najwyższych szczebli władzy. Nie ma nadprzyrodzonych sił, uśpionych w dziwnym lesie. Są za to ludzkie tragedie, splatające się ze sobą, ale nie tworzące monstrualnej intrygi. Całość kończy się zaskakująco. Można by powiedzieć gwałtownie. Można odnieść wrażenie, że twórcy nagle przestali się bawić obrazem, jakby wiedzieli, że nie mają już na to czasu.
„Rojst” to takie filmowe bagno (oczywiście w pozytywnym sensie) i tylko od ciebie zależy, czy będziesz chciał w nim ugrzęznąć. Ja mogę ci ten serial jedynie polecić. Mam nadzieję, że powstanie 2 sezon i twórcy jeszcze nas czymś zaskoczą.
Grafika:
Komentarze [0]
Jeszcze nikt nie skomentował. Chcesz być pierwszy?
