poezja - Archiwum
Drzewo życia
Znów przez słów kilka
Człowiek drzeć materiał będzie
Wściekać się na siebie
Stronić od spokoju
Lecz moc słów przerosnąć może
Drzewo życia
Tylko słowa
Szczęście, które posiadam, jest jak bańka,
która może prysnąć w każdej sekundzie.
Wystarczy dotyk. Jedno małe dotknięcie.
Szczęście, które posiadam, jest jak piasek,
który może przelecieć przez palce.
Wystarczy nieuwaga. Chwila nieuwagi.
Przemijanie
Kiedyś dziećmi
Do samego końca mieliśmy zostać
Małymi buntownikami
Lecz dzisiaj
Mamy już swoje dzieci
Lecz dzisiaj
Przejmujemy się jutrem
Niedoskonałości
Niedoskonałości
Krótsze włosy, kilka zmarszczek
Trochę zmartwień wymalowanych na twarzy
Pulchne części ud
Zęby wysunięte ciut do przodu
Pokrzywiona droga w życiu
Piegi, pieprzyki, blizny
Nie Czarno-Białe
Jestem wiecznym uczniem Ciągle się uczę I choć tak bardzo nie chcę Chodzę na sercowe wykłady Z filiżanką kawy i papierosem w dłoni Chciałbym wypisać sobie zwolnienie
Póki żyć jest dla kogo
Kiedy w sercu płonie ogień
Kiedy żar je na nowo rozpala
Nawet wiatr nie zdmuchnie uczucia
Nawet horda głupców
Go nie rozdmucha
Pożegnanie orła
Powiedz, mój kochany,
Gdzie schowano nasze szczęście?
Gdzie znajdę schronienie, gdy ramiona Twe
Przestaną mnie otulać?
Gdzie Cię potem odnajdę?
Ale spokojnie…
Z nikim Cię nie pomyliłam.
Wiem kim jesteś.
Boisz się? Czuję to.
Zdradza Cię oddech. Płytki. Nierówny. Niesłyszalny.
Ale spokojnie, nasze getto trwa.
Brzydkie i piękne.
Dobre i złe.
Bliskie przemyślenia
Puszczone wolno, lecą wraz z wiatrem
Kryją się za drzewami w lesie
Pragną pływać, gdy staw widzą
I zobaczywszy góry, wspiąć się na sam szczyt
By znów wolno, spokojnie
Opaść, wracając do właściciela
Listopadowa zaduma
Skończyła mi się herbata,
Albo chęć do życia.
Tylko nie wiem,
Co gorsze.
Jesienny smutek
Siedzę na krześle w pokoju głuszy.
Piąty rok zleciał, nim tu trafiłem
Ja... Nie pamiętam.
Widzę pustkę. Słyszę najpiękniejszą muzykę życia
Nie przebijesz drzwi do niego, choćbyś i milion próbowała razy.
Żeby tu trafić, musisz zrozumieć, że...
Cisza jest brzmieniem samotności.
Tylko albo aż...
Jutro rano wstanę inna, obydwiema nogami pewnie stąpając po Ziemi.
Przeciągnę się i tym razem powiem sobie:
witaj nowy, piękny, chociaż deszczowy dniu.
Energicznie ubiorę się i umyję.
Nawet śniadanie zjem bez marudzenia.
Monolog złamanego serca
Wspomnienia
Tylko tyle mi po tobie zostało.
Marzenia
Tylko tym mogę się pocieszyć.
Uczucie
Tylko tyle od ciebie chciałam.
Droga do szczęścia
Gdzieś idę daleko przed siebie
Nie patrzę do tyłu - ja wiem
Tam giną Ci, co zostali,
Co dalej nie chcieli już iść
