Wróżba kontra zdrowy rozsądek   

Astrologia i wszelkiego rodzaju wróżby, od kabały do lania wosku w Andrzejki, cieszą się paradoksalnym powodzeniem w XXI wieku. Wydawać by się mogło, że w społeczeństwie, które nie może żyć bez komputera i zmywarki, wszelkiej maści przepowiednie mijają się z celem. Teoretycznie rzecz jasna. W praktyce tłumy walące do wróżek z bożej łaski i pożal się Boże astrologów, żywcem przeczą logicznemu rozumowaniu. Stereotypowe wyobrażenia na temat tej materii dotykają nie tylko samych odbiorców, łatwowiernych czytelników horoskopów z niedzielnej gazety, ale też, o zgrozo, samych „wróżbitów”. Jak wygląda typowa kabalistka? To pani w średnim, bądź też starszym wieku, ubrana w zwiewne czarne suknie, z nieodłączną cygańską chustą na głowie i całym mnóstwem kolorowych i dźwięcznych ozdóbek. Nie zapominajmy o tajemniczym wnętrzu jej małego mieszkanka, które pod ciężkim dymem kadzidła z drzewa sandałowego (kupionego w indyjskim sklepie za dwa złote), setką świec i granatowymi i czarnymi aksamitami, skrywa kawalerkę z pękniętym oknem w szarym bloku na czwartym piętrze. Odrzućmy zatem stereotypy. Przez całą grupę tego typu szarlatanów człowiek zapomina, że były czasy, gdy tarot nie był zwykłą talią kart magicznych, tylko zakazaną przez Kościół Biblią Szatana. Magia tych czasów unosi się nad strzępami alchemii i ezoteryki, które to sięgając swymi korzeniami starożytnego Egiptu, oplatają Bliski Wschód i kwitną w średniowieczu. We współczesnym wróżbiarstwie po dziś dzień prym wiodą właśnie tarot, oraz skandynawskie runy.
Geneza tarotu nie jest znana do końca. Kiedy pierwszy raz pojawił się w trzynasto- czternastowiecznej Europie, jego źródeł dopatrywano się w Indiach, skąd prawdopodobnie został przyniesiony przez Cyganów opuszczających w X wieku subkontynent. Inna teoria głosi o powiązaniach tarota ze starożytną Babilonią bądź też Egiptem. Włochy zafascynował w wieku XV, gdzie rozpowszechnił się pod nazwą tarocchi. Początkowo obejmował 78 kart, które na przełomie XVIII i XIX wieku podzieliły się na Arkana Wielkie (22 karty), oraz Arkana Małe (56 kart). W toku dalszej ewolucji, Arkana Małe dały początek współczesnym kartom do gry. (Pik, trefl, karo i kier są odpowiednikami mieczy, buław, kielichów i denarów. Arkana Małe obejmują cztery figury: króla, królową, rycerza i waleta, oraz dziesięć kart cyfrowych). Najsłynniejsze pozostają jednak Arkana Wielkie, w których skład wchodzą : I Czarnoksiężnik (Mag lub Alchemik), II Kapłanka (lub Papieżyca), III Cesarzowa, IV Cesarz, V Kapłan (lub Papież), VI Kochankowie, VII Rydwan, VIII Sprawiedliwość, IX Eremita (Pustelnik), X Koło Fortuny, XI Siła (Męstwo), XII Wisielec, XIII Śmierć, XIV Umiarkowanie, XV Diabeł, XVI Wieża, XVII Gwiazda, XVIII Księżyc, XIX Słońce, XX Sąd Ostateczny, XXI Świat, XXII (lub 0) Głupiec. Każda z kart ma swoje znaczenie i symbolikę np.: Wieża Boga oznacza przewrót, zmianę, a Mag inicjatywę.
Runy (skandynawskie run – tajemnica), to najstarszy alfabet, który według legendy został przekazany ludziom przez samego Odyna. Runy starsze (III w), zawierają 26 znaków, a młodsze (VIII w) 16. Te „magiczne” wycinano na drzewach, ryto w kamieniu lub kości i barwiono krwią zwierzęcia składanego w ofierze (lub ludzką, która potęgowała ich moc). Do wróżenia używa się 25, zwanych Starszym Folwarkiem. Podobnie jak tarot, każda runa ma swój symbol i znaczenie. I tak mamy Uruz (siła), Fehu (dostatek), Thurisaz (olbrzym), Ansuz (Odyn), Raidho (powóz), Kenaz (rozmach), Gebo (dar), Wunjo (radość), Hagalaz (grad), Nauthiz (strapienie), Isa (lód), Jera (żniwa), Eihwaz (cis), Perthro (gotowość), Elahaz (ochrona), Sowilo (słońce), Tiwaz (bóg Tiw), Berkano (różdżka), Ehwaz (koń), Mannaz (człowiek), Laguz (jezioro), Igwaz (bóg Jug), Dagaz (dzień), Othala (rodzina), Wydr lub Wyrd (los).
Traktowanie wszelkich przepowiedni nazbyt serio pasuje raczej do czasów Nostradamusa, a nie Billa Gatesa. Nawet jeśli ich racje i dowody wydają się być niepodważalne. Mimo setek lat tradycji, milionów wiernych i wyznawców i jeszcze większej liczby kapłanów celebrujących ten obrządek zaglądania w przyszłość, wróżba to tylko przypadkowe ułożenie kart, lub kamieni. Rachunek prawdopodobieństwa byłby bardziej trafny. To tyle jeśli chodzi o praktykę. Coś, co intrygowało naszych przodków kilkaset pokoleń temu fascynuje nas z równą mocą. Mimo technologii. Mimo logiki. Mimo nauki. Opar tajemnicy i magii, okultyzmu i spirytyzmu, sfery nad i podświadomości unosi się nad talią kart i swym magnetyzmem przyciąga nas mocniej nawet od ciekawości.
Każdy ma ochotę uchylić kotarę, za którą chowa się...
No właśnie.
Co?