Komplementy – umiesz je przyjmować?
Gdy słyszymy od kogoś komplement na temat naszego wyglądu, naszych umiejętności, czy naszych działań, zazwyczaj nie wiemy, jak na to zareagować. Czerwienimy się i nie wiemy, co odpowiedzieć, a gdy w końcu otworzymy już usta, to zaprzeczamy lub próbujemy jakoś obniżyć wartość siebie lub swojego dokonania. Tłumaczymy więc, że pochwalona sukienka została kupiona za marne grosze albo wyciągnięta z dna szafy albo że nasza fryzura jest dziś wyjątkowo nieudana, bo robiona w ogromnym pośpiechu, a nasz ostatni sukces, to po prostu czysty przypadek. Nie wydaje się wam jednak, że takie zachowanie jest trochę nie na miejscu, gdyż w ten sposób możemy speszyć osobę, która ten komplement powiedziała lub zobligować ją do wygłoszenia kolejnych?
Kłopoty z mówieniem, a także przyjmowaniem komplementów, czyli z wyrażaniem ciepłych uczuć, ma naprawdę wielu ludzi. Wynikają one generalnie z tego, że nie nauczono ich nigdy przyjmowania pozytywnej oceny i takichże uczuć. A więc komplementy ich krępują, bo nie czują się w porządku, gdy są zmuszeni zaakceptować pozytywny obraz własnej osoby.
Jednak nie doceniając komplementów, krzywdzimy zarówno tego, kto te słowa wypowiada, jak i samych siebie, a przecież komplement powinien mile połechtać nasze poczucie własnej wartości, bo takie jest jego zadanie. A my, zamiast się uśmiechnąć i powiedzieć zwykłe "dziękuje", zaczynamy się tłumaczyć. A to, że fryzura zrobiona na szybko, że ubranie wcale już nie takie nowe, a pyszny deser to udał się nam tylko raz, a za drugim razem to na pewno już nam nie wyjdzie. W sumie obie strony są w takiej sytuacji "poszkodowane". Osoba komplementująca czuje, że nie osiągnęła zamierzonego celu, jakim było zrobienie nam przyjemności, a my z kolei wcale nie uznajemy tego za miły dla siebie gest. Przyjmowania komplementów nie ułatwiają nam także kompleksy, gdyż często podpowiadają, że usłyszany komplement może być nieszczery.
Zwróćmy jednak uwagę i na drugą stronę medalu, czyli próżności. Gdy osoba próżna słyszy pochwałę, często celowo udaje, że jej nie przyjmuje, bo zamierza jeszcze bardziej zachęcić komplementującego do zauroczenia się jej postacią bądź też jej licznymi umiejętnościami. Będzie prowokować dopóty, dopóki nie usłyszy tego, co chce usłyszeć, czyli że jest najlepsza ze wszystkich i we wszystkim. Nie odbierajmy jednak i próżniakom tej przyjemności. Ale bez przesady. Co za dużo, to nie zdrowo.
Przyjmowanie komplementów od innych jest jak widzicie sztuką. Bo u jednych przeważają kompleksy, a u innych zapatrzenie w siebie.
Miłe słowa nie mają jednak na celu peszenia lub wyrządzania krzywdy, a jedynie wyrażenie aprobaty względem zdolności czy wyglądu. Nie biczujmy się więc, ale nie uchodźmy też za fałszywie skromnych.
Nie zapominajmy również o tym, by i innych obdarzać komplementami. Ale i tu zachowujmy umiar. Zdanie "To ciasto jest tak smaczne, że możesz zgłosić się do następnej edycji Master Chefa i na pewno wygrasz" brzmi zbyt obsesyjnie i może się wydać odbiorcy nieszczere. Ba ten może nawet sobie pomyśleć, że coś od niego chcemy. Zdecydowanie lepiej zabrzmi, gdy powiemy po prostu "Smaczne ciasto upiekłaś". Darujmy więc sobie wszelkie podkolorowania i nadgorliwość.
A co zrobić, gdy usłyszmy pochwałę, która jest dość niezręczna (np. że mamy mało widoczny cellulit)? Cóż i z tego trzeba również wyjść jakoś z twarzą. Wystarczy ładnie podziękować, bo tego wymaga od nas dobre wychowanie. W końcu nie każdy komplement musi być udany, choć zawsze ma na celu docenienie i sprawienie przyjemności a nie przykrości. Starajmy się więc dostrzegać w komplementach dobre strony i puszczajmy w niepamięć wszystkie te nie najlepiej dobrane słowa.
Grafika:
Komentarze [0]
Jeszcze nikt nie skomentował. Chcesz być pierwszy?
