Mroczna baśń Netflixa   

Tajemniczy dom i troje całkowicie różnych właścicieli, którzy mieszkają w nim w różnych epokach. Dom ich łączy, ale dla każdego z nich znaczy jednak coś innego i chyba jest też czymś innym. Czarna komedia „Dom”, w reżyserii Palomy Baeza, Emma De Swaef , Niki Lindroth Von Bahra i Marca Jamesa Roelsa, na podstawie scenariusza Endy Walsh, to kino eksperymentalne, co nie znaczy, że nie wciąga i pozwala widzowi spokojnie odejść od ekranu. Moim zdaniem jest wręcz odwrotnie.

Fabuła składa się z trzech historii, które łączy ów tytułowy dom. Pierwsza opowiada historię biednej rodziny zamieszkującej w małym domku na wsi. Nie są bogaci, ale kochają się i żyje im się w sumie dobrze. Wszystko ulega zmianie, gdy z miasta przyjeżdża do nich ich bogata rodzina, która nimi gardzi i nieustannie ich krytykuje. Pewnego dnia głowa rodziny upija się i wychodzi zdenerwowany z domu. Idąc przed siebie spotyka tajemniczego mężczyznę, który przedstawia mu się jako Van Schoonbeek. W trakcie krótkiej rozmowy mówi mu, ze zbuduje jego rodzinie całkiem nowy i o wiele piękniejszy dom oraz w pełni go im wyposaży. Jedyne czego oczekuje w zamian to przekazania mu ich obecnej chaty. Mężczyzna, choć zaskoczony nieoczekiwaną ofertą nieznajomego, nie widzi w tym układzie nic niepokojącego i godzi się na tę zamianę. Rodzina mężczyzny spodziewa się od tej chwili znacznie lepszego życia, ale szybko przekonują się, że ich myślenie było zbyt naiwne. Jedyną osobą, która dostrzega, że coś jest jednak teraz nie tak jest mała Mabel. Nie chcę spolerować wam dalszego przebiegu tej historii ani jej zakończenia, dlatego dodam tylko, iż reżyserki (Palomy Baeza i Emma De Swaef) doskonale potrafiły zbudować tu klimat grozy. Wszystko łączy się w idealną całość – mroczna muzyka, niejednoznaczni bohaterowie, nieoczekiwane zwroty akcji oraz specyficzny nastrój, który towarzyszy kolejnym wydarzeniom. Ale to dopiero pierwsza z trzech dających mocno do myślenia historii z niebanalnym zakończeniem. Naprawdę warto to obejrzeć, aby móc odpowiedzieć sobie na pytanie, czy dokonana przez nich zamiana wyszła im na dobre?

Bez jakiejś specjalnej przerwy przechodzimy natychmiast do drugiej historii, która pozornie wydaje się początkowo spokojniejsza od pierwszej, ale bardzo szybko przekonujemy się, że niepokoi o wiele bardziej, a jej zakończenie totalnie zaskakuje. Oczywiście następuje zmiana epoki i oglądamy historię, która dzieje się jakby współcześnie, choć chyba nie do końca, gdyż jej głównym bohaterem jest uczłowieczony szczur, który zajmuje się renowacją tego samego domu, który już poznaliśmy. Pragnie on wyremontować i sprzedać ten budynek, aby uwolnić się od długów. Niestety, z jakiegoś niezrozumiałego dla niego powodu nic nie idzie po jego myśli. Również w trakcie dnia otwartego, który zorganizował, żaden z odwiedzających jego dom potencjalnych kupców nie wykazuje nadmiernego zainteresowania zakupem. W końcu pojawiają się dwie nietypowo wyglądające i zachowujące się myszy, które wprowadzają nie tylko spore zamieszanie. Właściciel ma wrażenie, że wreszcie uśmiechnęło się szczęście do niego szczęście i uda mu się sprzedać dom, ale wspomniane powyżej myszy nie podejmują z nim żadnej rozmowy w kwestii zakupu. Mało tego. Od razu się wprowadzają i nie dają się z domu usunąć. Za reżyserię tej historii odpowiadał Niki Lindroth von Bahr i zrobił to świetnie. Najpierw wprowadził widza w błogi nastrój, by w jednej chwili wywrócić mu świat do góry nogami. Stworzył też genialne, wielowymiarowe postacie, fantastycznie zbudował klimat, a zaskakujące zwroty akcji po prostu wbijają w fotel.

Ostatnia trzecia historia według mnie lekko nie pasuje do poprzednich dwóch, choć w jakiś sposób jest nie mniej niepokojąca. Reżyserka Paloma Baeza zabiera nas w przyszłość, gdzie świat znalazł się pod wodą, ale tytułowy dom nadal stoi na małej wyspie, a jego właścicielką jest kotka Rosa. Właścicielka stara się go remontować, ale wygląda na to, że niedługo będzie musiała niestety go opuścić. Widzimy jej ogromne zaangażowanie i podróż, którą dopełniają lokatorzy domu – Jen i Elias. W tej historii klimat nie jest już tak mroczny i brakuje mi także czarnego humoru. Moim zdaniem ta część nie wpasowuje się w dwie poprzednie, co jednak nie znaczy, że ta część mi się nie podobała, nie dała mi do myślenia i nie byłam zaskoczona jej zakończeniem.

Każdy segment tej skompilowanej historii wyróżnia się swoim własnym osobistym stylem, co jest zapewne pokłosiem pracy różnych reżyserów, ale całość łączą animacja poklatkowa oraz postaci wykonane z filcu, co nadaje im mocno intrygujący i bardzo archaiczny wygląd. To zaś w połączeniu z mrocznym, lekko nostalgicznym klimatem i świetnie współgrającą z obrazem muzyką daje idealny efekt. Moim zdaniem to absolutnie nietuzinkowy film. Tytułowy dom i jego wszyscy mieszkańcy są lustrzanym odbiciem znanej nam rzeczywistości, a historie, które opowiadają nam reżyserzy, dają mocno do myślenia, pokazując, że nic na tym świecie nie jest czarno-białe. Film z pewnością nie jest lekki w odbiorze i raczej nie jest najlepszym wyborem do niedzielnego obiadu. Wszystkie historie trwają po około 30 minut, a każdy z ich reżyserów stanął na wysokości zadania i pokazał prawdziwy kunszt. Coo ważne każdy pozostawił wolne zakończenie, dając widzowi szansę na dokonanie analizy i wyciągnięcie własnych wniosków. Warto dostrzec również i to, ze żadna z postaci pojawiających się w tych trzech historiach nie jest jednowymiarowa i charakterologicznie jednoznaczna. Jestem przekonana, że film ten nie zawiedzie żadnego prawdziwego kinomaniaka!

Grafika:

• filmweb.pl/...
• imgur.com/...
• filmbweb.pl/...
• filmweb.pl/...