Na koniec świata i jeszcze dalej
„Myślę, że jestem psychopatą” to jedno ze zdań, które rozpoczynają serial „The End of the Fucking World”, wyprodukowany przez Netflix na podstawie komiksowej serii Charlesa S. Forsmana. Umieszczenie takiego zdania na początku serii może wywoływać zdziwienie bądź też poirytowanie, ale bardzo szybko zaczynamy rozumieć ten zamysł reżysera. Nietypowy humor i groteska to cechy tej serii, za które pokochały ją już miliony widzów.
Ta krótka historia 
opowiada o dwójce nietypowych nastolatków. James (Alex Lawther), autor wyżej cytowanych słów, osierocony przez matkę, mieszka z ojcem, którego w wolnych chwilach uśmierca w swoich fantazjach na różne sposoby. Specyficzny z niego nastolatek. Nie wyróżnia się z tłumu, nie ma przyjaciół, za to posiada wiele cech typowego psychopaty. Pewnego dnia poznaje Allyse (Jessica Barden), która również wydaje się nie pasować do swoich rówieśników. Jest pyskata, zadziorna, a przy tym całym sercem nienawidzi swojego ojczyma oraz wyidealizowanego życia, jakie prowadzi jej matka. James zafascynowany tą „innością” Alyssy postanawia ją zabić (jest ciekawy jak to jest pozbawić kogoś życia), ale z czasem zmienia zdanie, a ich relacja ewoluuje w kierunku coraz bliższej znajomości. Oboje postanawiają w pewnym momencie uciec w siną dal, a wydarzenia, jakie mają miejsce po drodze, dodatkowo ich ku sobie zbliżają. Ich podróż to włamanie się do domu gwałciciela, zabójstwo, obrabowanie stacji benzynowej itd. Wszystko prowadzi do wielkiego finału na malowniczym wybrzeżu z przyczepą kempingową (tytułowy koniec świata) i policyjnym pościgiem.
Serial zdecydowanie wyróżnia się wśród tzw. „teenage drama”. Zarówno sama historia jak i jej bohaterowie są niebanalni. James i Allysa (która z początku mnie irytowała, ale z czasem zaczęła wywoływać uśmiech na mojej twarzy) tworzą zgraną parę, dopełniają się i patrzy się na nich z przyjemnością. Ale nie tylko główni bohaterowie przyciągają tu uwagę widza. Pełno tu bowiem również nie mniej ciekawych postaci drugoplanowych (policjantki, ojciec Allysy itd.), które również są godne uwagi. Scenariusz jest zdecydowanie logiczny i spójny. Nie ma w nim miejsca na niedokończone wątki czy niepotrzebne sceny. Dialogi również są świetnie napisane, a nietypowy humor wprost urzeka. Fabuła nie opiera się na szczęście na miłosnych rozterkach, szkolnych dylematach i problemach z używkami głównych bohaterów, jak to zwykle bywa w tego typu produkcjach. Granica dobrego smaku jest tu naprawdę idealnie wyważona, dlatego widz nie ma poczucia ani przesytu, ani niedosytu. Widzimy, jak zmieniają się bohaterowie i jak wydarzenia wpływają na zmianę ich światopoglądu. Widzimy także, że zmianie ulega również ich hierarchia wartości. Lepsze poznanie bohaterów umożliwia nam też sposób narracji prowadzony z ich perspektywy. Ścieżka dźwiękowa zachwyca prostotą, ale ma w sobie też coś, co sprawia, że po obejrzeniu tych ośmiu odcinków, chcemy do niej
wrócić. Prawdziwą wisienką na torcie są tu jednak obrazy, jakie pokazuje nam operator. Krajobrazy są pięknie sfilmowane, zwłaszcza w końcowych odcinkach. Patrząc na nie można naprawdę zatracić się w tym świecie.
Ostatnia scena jest jakby urwana, w czym niektórzy dopatrują się już zapowiedzi kolejnego sezonu. Ja jednak uważam, że takowy wcale nie jest potrzebny. Myślę nawet, że niektórych rzeczy nie należy ciągnąć zbyt długo. Taki urwany wątek jest o wiele atrakcyjniejszy. Łyka się wówczas historię jednym tchem, ponieważ ma w sobie coś, co sprawia, że chcemy ją poznać do samego końca. I choć historia ta wydaje się pozornie bardzo mocno pokręcona, to nie można powiedzieć, by obejrzenie jej było stratą czasu.
Grafika:
Komentarze [0]
Jeszcze nikt nie skomentował. Chcesz być pierwszy?
