Rewolucja   

Działamy, bo uważamy, że ocalimy cholerny świat
i w sześciu przypadkach na dziesięć nadeptujemy na
grabie leżące w trawie, trzonek się podnosi i łup
między oczy.

S. K.

Do napisania tego artykułu skłoniły mnie hasła wyborcze niedoszłych bohaterów naszej sceny politycznej z ich ostatniej kampanii wyborczej. W sumie to chyba nie jest nic dziwnego zważywszy na to, że nawet największy polityczny ignorant został poddany praniu mózgu poprzez tony ulotek na wycieraczkach i w skrzynkach pocztowych, długie (i kosztowne) reklamówki puszczane w kółko w telewizji, oraz ogromne twarze spoglądające na nas z gigantycznych bilboardów. Ale nie będę pisać o polityce, zostawię to Kikowi;). Rzeczą, która niechybnie spowodowała, że postanowiłam się tym zająć było pewne hasło reklamowe pewnej partii. A konkretnie „zmieniając siebie zmieniajmy Polskę”.
Rewolucje, reformacje i różnej maści i rodzaju zmiany towarzyszyły człowiekowi od początków jako takiej państwowości. Były niezbędnym elementem umożliwiającym postęp i rozwój, przemianę na lepsze. Optymizm sytuacyjny, oraz szeroko rozumiane pojęcie różowych okularów stymulował je i napędzał. Zmiany są potrzebne, nawet najbardziej konserwatywnym poglądom czy instytucjom, bez nich upadają nawet najbardziej wzniosłe idee i prawa. No i w tym miejscu nasuwa się pytanie o granicę ingerencji postępu. Z jednej strony np. reformy kościoła podzieliły go na wiele odłamów, z drugiej gdyby nie Marcin Luter prawdopodobnie do dziś płacilibyśmy dziesięcinę. Przewrót nie zawsze jest bezkrwawy i delikatny. Zwykle pochłania więcej ofiar niżby tego chciał tłumacząc to sobie dobrem ogółu, oraz troską o przyszłe pokolenia.
Wyżej wspomniane hasło wyborcze teoretycznie zawiera w sobie ogromną mądrość życiową. Ale tylko teoretycznie. Kiedy dochodzimy do zagadnienia praktycznego jest tak, jak z tymi grabiami w trawie. Chcemy dobrze, a wychodzi na odwrót. Chcemy naprawiać, a wszystko psujemy. Chcemy uporządkować sprawy pokryte taką warstwą umysłowego kurzu, że właściwie nie wiadomo, o co wtedy poszło. O co wtedy chodziło. Bo działać jest dobrze i właściwie.
Ale ten medal nie byłby medalem, gdyby nie miał drugiej strony. Druga strona jest tradycyjnie mniej przyjemna. No i znów ktoś wrzeszczy mi do ucha. A gdyby tak nie robić nic? Wiadomo, że bezczynność i obojętność jest jeszcze gorsza od nieudanych, ale prób. Tylko, że wszystkie zmiany są bolesne. Zwłaszcza te, które zaczynamy na sobie.
W takim razie co mam robić?
Pozostawić sprawy własnemu biegowi?
Niech się dzieje co chce, carpe diem?
Czy może wziąć sprawy w swoje wielkie łapska i narobić jeszcze większego bałaganu niż był dotychczas?
A wy wiecie?