Typowy literacki fast food?
Dlaczego sięgnęłam po prequel Trylogii Czarnego Maga a chwilę później po samą trylogię? Otóż moja mama wypożyczyła kiedyś tę trylogię, wychodząc ze słusznego założenia, że jeśli historia okaże się ciekawa, należy ją poznać do końca. Mama zachwyciła się tą trylogią do tego stopnia, że w następstwie nie tylko zakupiła tę trylogię, jej kontynuację, czyli „Zdrajcę”, ale też i prequel „Uczennicę maga”. Wiele razy zachęcała mnie do sięgnięcia po te książki, ale ja zawsze znajdowałam jakąś wymówkę, aby tego uniknąć . W końcu dałam się namówić i sięgnęłam po prequel, chcąc się przekonać, czy faktycznie warto tę historię zgłębić.
Na początku musiałam często zaglądać do słowniczka, który znajduje się na końcu tej książki, aby w pełni zrozumieć ten wymyślony przez autorkę niesamowity świat magów. Na szczęście bardzo szybko opanowałam nazewnictwo i mogłam oddać się lekturze, która wciągała mnie z każdą mnie coraz mocniej. Pochłaniałam każde słowo, zdanie, stronę i marzyłam, aby stać się częścią tego świata pełnego przygód, magii i emocji.
Trudi Canavan, autorka Trylogii Czarnego Maga, pierwsze opowiadanie „Whispers of the Mist Children” (pol. Szepty Dzieci Mgły) opublikowała w 1999 roku w magazynie Aurealis. Za opowiadanie to otrzymała w tym samym roku nagrodę Aurealis za najlepsze opowiadanie w kategorii fantasy. Dwa lata po zdobyciu tej nagrody opublikowała pierwszą część Trylogii Czarnego Maga („Gildia Magów”), która odniosła międzynarodowy rozgłos, a kolejne części tego cyklu („Nowicjuszka” i „Wielki Mistrz” ) zostały już nominowane do najważniejszych australijskich nagród w kategorii literatury fantasy. Na światowym rynku wydawniczym trylogia pojawiła się w 2004 roku, zyskując miano najbardziej udanego debiutu serii fantasy ostatnich 10 lat. Rynek amerykański oraz brytyjski stał się przepustką do wydań trylogii w krajach Europy czy Azji. W 2005 roku ukazała się kolejna powieść Trudi „Priestess of the White” (pol. Kapłanka w bieli), która zainicjowała kolejną trylogię „The Age of the Five Trilogy” (pol. „Era Pięciorga”). Dwie pozostałe części tej drugiej trylogii: Last of the Wilds (pol. Ostatnia z Dzikich) oraz Voice of the Gods (pol. Głos Bogów), ukazały się w następnym roku. W 2009 roku czytelnicy otrzymali także prequel Trylogii Czarnego Maga, czyli powieść „The Magician’s Apprentice” (pol. „Uczennica Maga”), która otrzymała w Australii nagrodę Aurealis dla najlepszej powieści fantasy 2010 roku. 
Kolejna, trzecia trylogia „The Traitor Spy Trilogy” (pol. „Trylogia Zdrajcy”), stanowiąca kontynuacje wydarzeń z debiutanckiego cyklu, ukazała się dopiero w 2010 roku i zapoczątkowana została książką „The Ambassador’s Mission” (pol. Misja Ambasadora). Następne części tej serii to: „The Rogue” (pol. Łotr) oraz The Traitor Queen (pol. Królowa Zdrajców).
Prequel opisuje wydarzenia rozgrywające się setki lat przed czasami "Gildii Magów" i jest idealnym wprowadzeniem do pierwszej trylogii. Akcja rozgrywa się w czasie wojny Kyralii z Sachaką, która jest jedynie pretekstem, by ukazać osobistą historię kilku wybranych postaci. Co ciekawe bohaterami tej historii są głównie kobiety. Prequel opowiada więc historię młodej dziewczyny Tessi, córki uzdrowiciela, która wraz z ojcem leczy ludzi na obrzeżach Kyralii. Tessi widzi, że jej ojciec mimo wielkich umiejętności nie jest w stanie wyleczyć wszystkich pacjentów. Dziewczyna z całego serca pragnie mu pomóc i znaleźć jakiś sposób, który dałby szansę wyleczenia nawet najstraszniejszych chorób. Pragnie iść w ślady ojca, ale nie jest to możliwe w tym świecie (kobiety nie mogą być uzdrowicielkami). Pewnego dnia udaje się do domu Dakona, miejscowego maga, posiadacza ziemskiego i pracodawcy swego ojca, by tam zmienić opatrunek choremu. W domu Dakona zostaje jednak zmuszona do odparcia grubiańskich zalotów sachakańskiego maga Takado, który przybywa w gościnie u swojego kolegi po fachu. Sprowokowana przez Takado, działając w samoobronie, odkrywa, że także jest obdarzona potężną mocą magiczną. Zaskoczony mistrz Dakon przyjmuje ją na naukę. 
Życie bohaterki zaczynają wypełniać nieznane jej wcześniej emocje oraz umiejętności. W powietrzu wyczuwa się jednak zbliżającą się inwazję z Sachaki, która może odmienić losy obu państw. Naturalnie Tessi znajdzie się w samym środku wydarzeń...
Trylogia Czarnego Maga opowiada natomiast historię Sonei, biednej sieroty ze slumsów, która odkrywa w sobie przypadkiem potężną moc magiczną i zostaje uczennicą w Gildii Magów. Akcja trylogii toczy się kilka stuleci po wspomnianej powyżej wojnie. Książki wchodzące w skład pierwszej trylogii można z grubsza podzielić ze względu na to, co dzieje się z Soneą i jej najbliższymi oraz jak się ona zmienia (warto pamiętać, że początkowo była niechętna magom). Część pierwsza opowiada w zasadzie o uciekaniu i chowaniu się Sonei przed magami w slumsach oraz o jej próbach kontrolowania swojej niebezpiecznej mocy. Część druga opowiada o początkach Sonei w Gildii Magów, zaś część trzecia o jej osobistej relacji z Akkarinem, tytułowym mistrzem, który początkowo budzi jej lęk...
Obecnie czytam „Trylogię Zdrajcy”, która jest kontynuacją losów magów z wcześniejszych części. Akcja przesuwa się o jakieś 20 lat do przodu od wydarzeń z poprzedniej trylogii, ale nadal poznajemy historię Sonei, choć teraz na pierwszy plan wybija się zdecydowanie jej syn Lorkin, który właśnie kończy studia i dołącza do Ambasadorów Gildii, wybierających się do Sachaki. Po drodze, a także na miejscu czekają jednak na niego liczne niespodzianki i nowe zagrożenia...
Czytam już piątą książkę tej autorki i ciągle jestem podekscytowana i nie mogę się doczekać dalszego ciągu tej historii.
Trylogie Trudi Canavan to moim zdaniem naprawdę dobra literatura. Siłą powieści jest na pewno fabuła oraz swobodna i lekka narracja, hojnie korzystająca z dobrych, a momentami nawet bardzo dobrych dialogów, co sprawia, że czyta się je niemal jednym tchem. Poza tym fabuła jest wielowątkowa, choć trochę przewidywalna, postaci są żywe i wielowarstwowe, a przedstawiany świat magii jest przemyślany, realistyczny i co ważne strawny. Trudi opisuje swój świat szczegółowo, logicznie i czyni to bardzo przystępnym językiem. Niektórych może trochę drażnić to, że autorka nie opisuje z detalami wyglądu swoich postaci, że wszystkie one mówią takim samym językiem i zachowują się zgodnie ze stereotypem, jak i to, że trochę infantylnie porusza niektóre ważkie problemy (np. odmienność seksualną), ale mnie to nie przeszkadzało, dlatego z czystym sumieniem mogę wam te książki polecić.
Grafika:
Komentarze [0]
Jeszcze nikt nie skomentował. Chcesz być pierwszy?
