Schemat - pułapka rzeczywistości   

Zastanawiałeś się kiedyś, jak chciałbyś przeżyć swoje życie? A jak żyjesz teraz? Jak wyglądało twoje życie dotychczas ?
Wstajesz rano, myjesz zęby i całego siebie (mam nadzieję), ubierasz się, pakujesz plecak, 7:40 – czas od szkoły. Spędzasz tam kilka długich godzin, Słuchasz (albo i nie) tego, co mają do powiedzenia mądrzy magistrowie matematyki, fizyki, języka polskiego, historii… Wracasz do domu, zapewne jesz pyszny obiadek, godzinka komputera i grzecznie siadasz do odrabiania lekcji. Kiedy wykonasz już wszystkie uczniowskie obowiązki wolno ci się wykąpać i obejrzeć ukochane „ M jak Miłość”. Teraz pozostało ci tylko przysłowiowe „siusiu, paciorek i spać”. Następnego dnia to samo. Tak miną, choć nie wiesz kiedy i gdzie, te 3 lata w LO. Później przychodzi czas na studia, egzaminy, wyścig szczurów o żenująco niskopłatną pracę. Żonka / mąż, dwoje dzieci, małe mieszkanko, dwa pokoiki. I z roku na rok zbliżasz się ku śmierci.
Nie wiem jak wam, ale mnie taki układ nie pasuje! Chcecie, aby pochłonęła was rutyna, aby każdy wasz dzień wyglądał tak samo, a wasza śmierć została odnotowana jako kolejny zgon obywatela miasta Tarnobrzega, jako wpis do statystyki?
Życie, jakie opisałam, to niestety nie jest początkowa scena wyjątkowo nieśmiesznej komedii – tak żyją setki tysięcy ludzi na całym świecie.
Schemat – to jest to, do czego zmierza ten świat. Jak od niego uciec? Nie wiem, choć naprawdę bym chciała. Każdy dzień na tej planecie rozpoczyna się tak samo! Nawet przyroda to ciągły schemat. Zima, wiosna, lato, jesień. Śnieg, zieleń, upał, deszcz.
Państwo – schemat. Co 4 lata wybory do parlamentu, co 5 na prezydenta. Co 4 lata nowe nadzieje poprzedzone ciągłymi rozczarowaniami. Po jednej miłości przychodzi następna. Od czasu do czasu jakiś skandal, sensacja – KTOS UMARŁ! I znów powrót do szarej rzeczywistości. Nawet, kiedy umrze ci ktoś bliski, nie masz czasu po nim płakać, bo czas cię goni, nieodłączny składnik zabójczego zjawiska, jakim jest rutyna. Każda uporządkowana godzina burzy twój naturalny chaos. Bo przecież człowiek nie rodzi się z planem na życie. Dopiero później, rzeczywistość kształtuje jego osobowość. Z niewinnego, niepoukładanego, nieskalanego, żywiołowego dziecka, człowiek zmienia się w osobę ograniczoną czasem, pieniędzmi, zasadami, które krępują nasze myśli i uczucia.
Pyt.
Ile razy zbuntowałaś się dzisiaj?
Odp.
Ani razu.
Dlaczego? Bo, przeciw czemu mam się buntować? Przeciw światu? Przeciwko postępowi? Sama nie zwalczę zaplanowanego świata ułożonych ludzi! Nikt mi nie pomoże, bo jak ma pomóc skoro sama jestem częścią systemu. W kontaktach miedzy ludzkich dopada nas rutyna. Wciąż te same pytania. Odpowiedzi również niezmienne.
Kiedy poznajemy nową osobę, kierujemy się wypunktowanym planem? Oczywiście.
1) Jak wygląda.
To naturalne, ludzie (zwłaszcza mężczyźni) to wzrokowcy. Więc całkiem uzasadniony jest fakt, iż o naszym pierwszym wrażeniu decyduje wygląd.
2) W co ubrany.
Nie mam tu na myśli markowych ciuchów. Może myślę o stylu? Nie wiem, w instrukcji nie napisano.
3) Co mówi (?)
To w dzisiejszych czasach jest jednak dosyć istotne, choć nie we wszystkich wypadkach.

Nie wiem jak wy, ale ja czuję się więźniem. Codziennie rano czuję, jakby ktoś pociągał za sznurki mojego życia. Chodzę do szkoły, bo muszę, bo tak zapisano w ustawie. Myję zęby, bo tak każe dentysta. Ubieram się, bo po ulicy nie wolno chodzić nagim. Budzę się, bo wciąż mam nadzieję, że się uwolnię…