Różniły się niczym…   

Założyła mundurek. Dziwne uczucie – być taką… jaką? Jednolitą kolorem, uporządkowaną krojem, spokojną wyglądem. Bez wyrazu. Ale cóż – ktoś wyżej tak postanowił, a ci niżej muszą się dostosować. Nie ma wyjścia. Wyszła.

Założył mundurek. Wygodny – niekoniecznie. Przyzwyczaił się do swoich dżinsów i luźnej bluzy. Czuł się jak palant, jak jakiś grzeczny, poukładany chłopiec z dobrego domu. Nie był nim. Ale to nie ważne. Dziś znowu spotkają się w szkole. Wyszedł.

Nigdy szkoła nie wyglądała tak dziwnie. Nigdy. Na korytarzach, na zmianę – granatowe spódniczki i granatowe spodnie. Nienaturalna harmonia. Nie wiedziała czy to dobrze, czy źle, że nikt się nie wyróżnia. Czuła niepokój ducha. Czuła, że coś, co było tylko jej – styl – coś, czym mogła się bawić zarówno granicach smaku i rozsądku (np. w szkole), jak i poza tymi granicami, zostało stłumione w jednym prostym słowie: mundurek.

Nigdy nie widział tylu klonów naraz. Takie odniósł wrażenie, gdy wszedł do szkoły. Było to w pewnym sensie zabawne – taki angielski ład i porządek. I przerażające. Przerażający był ten brak oryginalności, jednolitość koloru. Ta harmonia granicząca z paranoją. Ale najbardziej przerażało go to, że w tym tłumie takich samych strojów nie mógł znaleźć Jej. Obowiązek noszenia mundurka pozbawił go możliwości zauważenia Jej. Na korytarzu były dziesiątki takich samych z wyglądu dziewczyn. Różniły się niczym.

Próbowała wypatrzeć Go w tłumie chłopców. Nie było to łatwe. Dzień stracił na znaczeniu. Przecież to tylko ubranie?! Kilka metrów materiału potrafiło zabrać oryginalność jednostkom i kolory korytarzom. Nuda. Tak. Było nudniej niż kiedykolwiek. Bardziej przygnębiająco niż kiedykolwiek. Nijak. Ale było JEDNOLICIE. Jednolicie znaczy dobrze…?

Nie znalazł jej tego dnia. Nie rozmawiali. W domu zrzucił mundurek i zły na siebie, na tych wszystkich ważnych polityków siadł przed komputerem. Zostawił jej wiadomość na gg i poszedł spać. Czuł się zmęczony, jak nigdy. Przytłoczony. Może dniem, może to ciśnienie, a może po prostu tak bardzo nie mógł być dziś sobą. Śmieszne, jak ubranie może wiele wyrazić. Jak bardzo człowiek potrzebuje być sobą, nie tylko słowami i czynami, ale poprzez swój wygląd. Jak bardzo potrzebuje indywidualności. Nie tylko w domu, ale właśnie w szkole, gdzie spędza najwięcej czasu, gdzie spotyka najwięcej znajomych. Od dziś na indywidualność może porwać się we śnie.

Bolała ją głowa. Przebrała się szybko w dres, usiadła przed monitorem, odebrała wiadomość: „Szukałem Cię dzisiaj. Ale tak wiele takich samych sylwetek… utopiłaś mi się w tłumie. Przepraszam.”

Odpisała: „Też Cię szukałam. Za dużo tak samo wyglądających postaci i w końcu oczy odmówiły mi posłuszeństwa. Nie przepraszaj. Tacy sami.. nie znaczy równi. Kiedy Oni to zrozumieją? Tymczasem.. do jutra? Jeśli w tym tłumie „nas” uda nam się odnaleźć”. Wyłączyła komputer i zasnęła zmęczona dniem.

Dyrektor szkoły był dziś nad wyraz przybity. Ciężki uśmiech nie schodził mu z twarzy. Widać było, jak wiele Go to kosztuje. Uczniowie przekonani, że odbiera się im prawo bycia, jakimi chcą, też byli dziś bardziej niespokojni. Jednolitość, harmonia do granic, mająca te granice zacierać. Złudzenie, że taki sam wygląd zamaskuje mniejsze kieszonkowe, większy dom, droższy telefon czy brak pieniędzy. To tak, jakby 24 miesiące trwała jesień, jakby nie było nocy tylko 24 godziny trwał dzień, jakby wszystkie kwiaty nazwać różami. Tak samo, nie znaczy równo. Różnice są potrzebne. Indywidualność jest potrzebna. Kiedy Oni to zrozumieją?