Aniołek z dziurką
Wiele razy widziano, jak sama szła ulicami miasta. Często były to poranki, gdy świat otulony był jeszcze płaszczem snu, a tylko nieliczni ludzie szykowali się do pracy. Szła zawsze sama i zawsze tą samą drogą, lecz tak naprawdę nikt nie wiedział dokąd. Szła, szła i szła, a w swojej ręce skrywała malutką rzecz, której nikt nigdy nie dostrzegł.
Jego życie nigdy nie było usłane różami. Gdy miał 10 lat, został tylko pod opieką matki. Owa kobieta starała się mu zapewnić wszystko, w miarę możliwości. Sama często odmawiała sobie jedzenia, by tylko chłopiec nie chodził głodny. 
Pracowała ciężej, niż niejeden mężczyzna, a mimo to każdego ranka wstawała pełna energii i chęci do życia. Chciała być taką iskierką w świecie, który zapomniał, jak to jest się uśmiechać.
Kilkanaście lat temu straciła kogoś, w kim miała oparcie. Utraciła cząstkę siebie, człowieka, którego kochała całym sercem. Męża, któremu nowotwór zaatakował chyba wszystkie tkanki. Jednak nie załamała się. „Król i królowa, po skończonej grze zawsze trafiają do tego samego pudełka”, to ostatnie słowa jakie od niego usłyszała. Przepełnione były bólem, ale i kryła się w nich jakaś magia. Zamiast wylewać hektolitry łez, uśmiechała się delikatnie. Wiedziała, że mężczyzna już nie cierpi, nic go nie boli. Dodatkowo miała świadomość, że w niebie będzie mu lepiej.
Miała jedną, jedyną przyjaciółkę, której ufała bezgranicznie. Tylko owa kobieta znała jej tajemnice i wszystkie sekrety. Ich znajomość kwitła długie lata. Zaczęła się od szkolnej ławki, w której obie zostały posadzone za karę. Jedna za obcięcie koledze kilku włosów, druga za zabranie innej dziewczynce lalki. Od tego momentu dziewczynki były dla siebie jak siostry. Mimo wielu kłótni, cichych dni, zawsze mogły na siebie liczyć. Wiedziały, że „przyjaźń jest największym darem, jaki mądrość może ofiarować człowiekowi, aby uczynić szczęśliwym całe jego życie”.
Kobieta wstawała codziennie przed godziną szóstą, a jej poranek zawsze wyglądał tak samo. Przyrządzenie śniadania i szybkie wyjście z domu. W pracy zawsze stawiała się o właściwej porze. Zakładała firmowe ubrania i od razu biegła, by rozpakować dany towar. Koleżanki i koledzy z pracy uważali ją za dziwaka. Czasami jednak patrzyli na nią również z zazdrością. Ona jednak nie zwracała uwagi na opinię innych. Robiła swoje, dążyła do celu.
Pewnego dnia nie była jednak w stanie pojawić się w pracy. Jej ciało, umęczone trudami życia, odmówiło po prostu posłuszeństwa. Syn widząc cierpienie matki, udał się z nią do szpitala. Siedząc w poczekalni zaczął się głowić, dlaczego wcześniej nie zauważył, w jakim stanie jest najdroższa mu kobieta. No tak… Był zajęty sobą. Dziewczyna, praca, sen. Brak czasu na odwiedziny. Dopiero teraz zdał sobie sprawę, jak wiele matka dla niego zrobiła, jak wiele mu poświęciła. Zrozumiał, że jak teraz odejdzie, to zacznie mu jej bardzo brakować. Bo człowiek docenia coś dopiero wtedy, gdy to traci. Diagnoza lekarza była jednak jasna: śmierć.
- Mamo… Dlaczego? – zapytał chłopak wchodząc do sali, w której leżała wycieńczona kobieta.
- Synku, mój kochany synku… Na każdego przychodzi czas prędzej czy później. Ale teraz posłuchaj mnie proszę uważnie. Gdy miałam 5 lat, trafiłam do domu dziecka. Dostałam wtedy od jednej z opiekunek tę oto figurkę małego aniołka. Strzegł mnie przez całe życie. Teraz chcę go dać tobie, by ciebie pilnował.
- Mamo, ale… Dlaczego w tym miejscu ma ranę?
- Gdy pani Maria, ta opiekunka, która mi go podarowała, została zamordowana, w figurce, w miejscu serca powstała nie wiadomo dlaczego ta dziurka. Zaklejałam ją wiele razy, lecz za każdym razem pojawiała się na nowo. Tak widocznie miało być. Jak uwierzysz w cuda to i to zrozumiesz… Kocham Cię synku.
Nagle niezwykła cisza ogarnęła całe pomieszczenie. Oddech mężczyzny zastygł w jednej chwili. Jego matka odeszła.
Grafika:
Komentarze [0]
Jeszcze nikt nie skomentował. Chcesz być pierwszy?
