Apokalipsa wg Mela Gibsona vol. 2   

Nie znajdziesz już na tej planecie człowieka, który by nie widział osławionej „Pasji” Gibsona lub nie miał na jej temat wyrobionego zdania, tudzież opinii. W końcu Wielki Mel czepił się nie byle czego, bo samej esencji wiary chrześcijańskiej, jej najdelikatniejszego sacrum i największej tajemnicy.

Czując zatem, że oto trafił w dziesiątkę, łącząc oryginalny i charakterystyczny hollywoodzki styl kina akcji (hektolitry krwi i kawałki ludzkiego mięsa fruwające w powietrzu) z legendarną i dobrze wszystkim znaną historią, Wielki Mel drugi raz uderzył w ten sam gong – ponownie serwuje nam dobrze wysmażoną Apokalipsę na srebrnym, amerykańskim półmisku.

„Apocalypto” Gibsona, to kolejna znana nam wizja apokaliptycznego świata chylącego się ku swojej zagładzie. Rzecz jest o tyle ciekawsza, że reżyser (wybaczcie chrześcijanie) bazuje tu na autentycznej historii, bo Majowie faktycznie runęli. To aksjomat. Cała cywilizacja, kultura i religia, ba, sami Majowie – wszystko to poszło się czesać. Przepadło. Zginęło. Jak kto woli. Oficjalny, historyczny i udokumentowany powód? Hiszpanie, ich rządza złota, głód ziemi i odkryć, strach przed dzikusami, pogarda wobec nich. No i europejskie choroby przywleczone ze Starego Kontynentu. Ale, ale. Nie to nam Wielki Mel chce pokazać, o nie. Nie bez powodu na początku filmu umieścił cytat Willa Duranta, który gdzie indziej dopatruje się powodów upadków wspaniałych cywilizacji. Żeby runęła wielka i doskonała machina, nie wystarczy sama agresja z zewnątrz, najpierw coś musi zeżreć trybiki od środka.

Na obraz Majów jako społeczeństwa i cywilizacji nakłada się obraz pojedynczej wioski, umiejscowionej w gęstej dżungli, dosłownie kawałek od skraju kontynentu. Mieszkańcy owej wioski, to jedna wielka rodzina. Rodzina ukształtowana, wielopokoleniowa, o własnej hierarchii. Łapa Jaguara ( młody myśliwy) jest człowiekiem nader szczęśliwym. Ma ojca, ośmiu braci, siostrę, kilkuletniego synka, piękną żonę i kolejne dziecko w drodze. Cały porządek świata burzy mu jednak atak obcych wojowników. Na jego rodzinę. Na jego życie. Ludzcy myśliwi, na których drodze stanie wioska Łapy Jaguara nie polują na tapiry ani żadną inną dziką zwierzynę, której pełna jest dżungla. Polują na ludzi. Ot, przejaw nowoczesności i postępu. Bo robią to nie z głodu, ale z chciwości. Wędrując od jednego skupiska ludzkiego do drugiego niszczą wszystko; mordują starszych, słabszych i co oporniejsze kobiety, podpalają szałasy, zabierają jeńców i odchodzą. Razem z Łapą Jaguara wędrujemy zatem przez nieznane ku nieznanemu. Po drodze konwój napotyka małą, chorą dziewczynkę, do której nawet oprawcy boją się zbliżyć. Postać o tyle ciekawa, o ile mała widząc strach w oczach dorosłych ludzi wpada w wieszczy gniew. Ostrzega ich przed człowiekiem – jaguarem, który przyniesie im zagładę i śmierć. Tymczasem otępiały z bólu i rozpaczy Łapa dociera wraz ze swymi współbratymcami do kolebki wielkiej cywilizacji Majów, akurat w czasie wielkiego święta ku czci boga Kukulkana. Boga, który pije ludzką krew. Ku uciesze wielotysięcznej gawiedzi, która zadowolona świętuje fakt, że ich bóg wreszcie napije się krwi do syta i obdarzy ich pokojem i dobrobytem, Łapa Jaguara ogląda obrządek ofiarny, (rytualne wydarcie bijącego jeszcze serca ofiary i nie mniej rytualne obcięcie głowy (ze wszystkimi szczegółami, dodam) wiedząc, że za kilka sekund będzie następnym, którego położą na ołtarzu. Sam będzie ofiarą dla Wielkiego Kukulkana. Czuje też pod skórą rozpaczliwy strach o swoją żonę i synka, którzy uwięzieni w skalnej grocie czekają na to, aż Łapa wypełni dane słowo i wróci po nich, tak, jak obiecał. Co się dzieje dalej obejrzycie sami, od siebie dodam tylko, że sytuacja jest realnie bezwyjściowa.

Krwawy? Może. Okrutny? Raczej. Obrzydliwy? Miejscami. Realistyczny? Oj tak. Szczerze mówiąc nie nadaję się na recenzenta takich filmów. Za dużo widziałam już z tego gatunku, żeby mnie coś ruszyło. Obcięte kończyny i głowy, tryskająca krew tętnicza, poderżnięte gardła – nie, to na mnie nie działa. Chociaż „Apocalypto” ma z tego dużo. Może i nie podskakuję przy gwałtownych scenach jak wszyscy wkoło, ale też umiem odseparować dobre kino od hollywoodzkiej krwawej papki. I tu mam dylemat, pod pokrywą horrorystyczną, w Apocalypto tkwi gwóźdź – przestraszacz. To naprawdę unikatowe, jeśli scenariusz potrafi wywołać w człowieku westchnienie w stylu, o matko, ale numer, nie spodziewałam się. Potrafi przestraszyć i zaskoczyć nie swoim kultem turpizmu i morzem gęstej, gorącej tętniczej krwi. Choć fabuła przeraża banałem, czasem wieje tu ostro tanim horrorem i miejscami ma się wrażenie, że cofnęliśmy się parę lat wstecz i oglądamy znowu „Pasję”, to jednak „Apocalypto” niesie ze sobą coś świeżego. Pod odorem zgniłego ludzkiego mięsa, rośnie sobie kwiatek – przesłanie. Jak pamiętacie z plakatów, motto filmu mówi, że nie ma ucieczki od przeznaczenia. Czy faktycznie tak jest? Cóż. O tym może napiszę następnym razem. Bo wiemy już kto i jak zabił Chrystusa, oraz dlaczego cywilizacja Majów upadła. Następnym razem pewnie dowiemy się dlaczego wyginęły dinozaury.

Grafika:

http://film.onet.pl/F,11467,plakat.html

http://film.onet.pl/F,11467,1,14,galeria.html

http://apocalypto.movies.go.com/downloads/wallpaper03_800.jpg