Bez „dlaczego”   

Początki bywają trudne. Jest zgrzyt i lepkie powietrze, które dławi w gardle. Niezależnie od tego, czy chcesz wypowiedzieć słowo, czy stanąć do walki, zrobić krok w przód, nie mając pewności czy grunt pod stopami to beton, czy może grząskie bagno.

Posłuchaj…

Ja wcale nie chcę opowiadać Ci w szczegółach mojej historii, szukać pocieszenia czy, co gorsze, współczucia. Nie chcę też czepiać się sensów, bezsensów, prawić morałów, uczyć idei, analizować, dzielić na części pierwsze, zadawać odwiecznych pytań „dlaczego?”.

Mnie po prostu dopadło zjawisko, które jedna z polskich artystek nazwała „swędzeniem duszy”. Tak, we mnie też wszystko krzyczy, a owy duch pragnie również deklaracji, stempla, flagi. A że okazja ku temu jest dobra…

Za chwilę mamy październik - ogólnopolski miesiąc walki z rakiem - miesiąc szansy i nadziei.

I ja chciałabym powiedzieć parę słów właśnie o tej walce. Być może ktoś przejdzie koło tego obojętnie, inny zatrzyma się na chwilę, żeby za moment zapomnieć, ale możliwe, że jest też ktoś, kogo ta choroba dotknęła osobiście. I może właśnie ten ktoś, tak jak ja jeszcze niedawno, siedzi właśnie w pustym pokoju, z założoną nogą na nogę, z gardłem, które czekanie pali jak pierwszy papieros, z wynikiem trzymanym w ręku jak wyrok.

Zaczyna się zawsze tak samo. Zwykły dzień, miliony codziennych spraw… wiadomość. Potem płacz, niesamowity strach, utrata poczucia bezpieczeństwa.. I tylko słyszę jak wołają ją po nazwisku. Mamusiu…

Wplatam palce we włosy i rwę je jakby na opamiętanie. Vis a vi mnie, w szpitalnej poczekalni siedzą kobiety, których oczy zdają się krzyczeć: „wiesz ile przeszłam, zanim spotkałaś mnie tutaj?”.

Aż w końcu przychodzi dzień, kiedy na płacz nie ma już sił, powieki schną , powoli przychodzi oddech. To doskonały moment, żeby się podnieść.

Pamiętam ten dzień, ciepły, sierpniowy. Wokół mnie ludzie pędzący przed siebie, roześmiani, spacerujący i ci przybici, oparci o mur. Czekają, targają zakupy, zupełnie nieświadomi ile tak naprawdę mają. Jadę komunikacją miejską i nadal patrzę. Młoda dziewczyna z wózkiem i dzieckiem na ręku, pan po trzydziestce chodzący o kulach, starsza kobieta z tobołem, ocierająca pot z czoła.

Wszyscy patrzą, jakby chcieli powiedzieć „Spróbuj się ze mną zamienić”.

Dziewczyna pewnie wróci za chwilę do domu, być może wśród złośliwych spojrzeń sąsiadów położy swoje maleństwo, popatrzy jak śpi. Mężczyzna powoli dojdzie do celu. Kobieta rozpakuje zakupy, ugotuje obiad.

Jadę dalej. Mamo spójrz my też mamy to wszystko. Dla nas też świeci to słońce i pada. I wiesz, my mamy więcej, bo potrafimy to dostrzec, zachłysnąć się tym, egoistycznie powiedzieć – to wszystko jest moje, krzyknąć „Boże! Daj się zapomnieć!”.

Nigdy nie zapytamy „dlaczego my?”, nie będziemy kląć i bluźnić. Bo to nie cierpienie. To miłość, która zwycięży wszystko.

Ametyst