Bez sensu - część 3   

- Bo wiecie, miedzy mną i Pawłem nie układało się od pewnego czasu najlepiej. Paweł miał problemy, o których nie bardzo chciał mi mówić. Przez ostatnich kilka dni chodził bardzo zdenerwowany. Wściekał się na wszystkich. Najczęściej bez powodu. W końcu pokłóciliśmy się i to był koniec – ciągnęła dalej Paulina

Myślisz, że zniknął teraz z powodu tych problemów? A tak w ogóle, dlaczego nic nam o tym nie powiedziałaś? – spytała Marlena

- Nie chciałam zawracać wam głowy naszymi sprawami. Wiem, wiem, powinnam była to zrobić, ale Paweł tak mnie denerwował, że nie chciałam o tym z nikim rozmawiać.

- Dobrze, dobrze… wasze przyjacielsko – miłosno – jakieś tam problemy są prawdziwie fascynujące, ale nadal nie rozumiem, co to wszystko ma wspólnego z nami. Przecież ja i Tomek… jaki my mamy związek z humorami twojego byłego i z jego ucieczkami z domu! – wybuchła Ania

Dziewczyny skierowały na nią wściekłe spojrzenia ozdobione różowym cieniem do powiek. Tomek zareagował szybko:

- Tak Aniu…, tylko że Paweł nie jest takim typem, który robiłby podobne akcje z błahego powodu. I z pewnością nie chodziłby wkurzony przez kilka dni bez przyczyny. Sądzę, że miał poważne kłopoty, które być może są związane z tym zniknięciem, ucieczką, czy jak to chcecie nazwać. Na pewno powinniśmy spróbować mu pomóc… i chyba najlepiej będzie zacząć tę pomoc od rozmowy z jego rodzicami. Mam jakieś dziwne przeczucie, że oni nie powiedzieli dyrektorowi wszystkiego.

- Masz rację – wtrąciła Paulina. Chodźmy teraz do jego domu. Innego punktu odniesienia jak na razie nie mamy.

Po tych słowach wszyscy wstali od stolika i wyszli z pizzerii. Następnie skierowali się w stronę Rynku i parku, zmierzając do Dzikowa – dzielnicy, w której mieszkali rodzice Pawła. Po kilkunastu minutach niezbyt intensywnego marszu dotarli wreszcie pod dom kolegi. Był to ładny, niezbyt duży domek jednorodzinny. Otoczony nienagannie utrzymanym ogródkiem. Do drzwi wejściowych prowadziła urocza kamienna ścieżka, z niewielkimi lampami ogrodowymi. Gdy cała piątka zbliżyła się do drzwi, Andżelika przycisnęła przycisk dzwonka. Po chwili drzwi otworzyły się. W na pół otwartych drzwiach ujrzeli szczupłą kobietę w średnim wieku, bez makijażu i w dresach. Wyglądała na bardzo przygnębioną. Paulina przywitała się z nią ciepło:

- Dzień dobry pani Wawrzyniak. Możemy wejść? Chcielibyśmy z panią porozmawiać.

- Oczywiście, wejdźcie. Wiecie może coś o moim synu? Może kontaktował się z wami? – zapytała kobieta nie ukrywając zdenerwowania.

Niestety Paulina nie mogła jej pocieszyć.

- Nie, proszę pani. Paweł nie przekazał nam żadnej wiadomości. O wszystkim dowiedzieliśmy się dzisiaj od naszego dyrektora i doszliśmy do wniosku, że może pani wie coś jeszcze, co pomogłoby nam odnaleźć pani syna.

- Wy mielibyście go znaleźć? Szuka go już cała policja. Zresztą, jak zauważyliście, bezskutecznie. A poza tym, ja wiem tylko tyle, że wczoraj wrócił do domu bardzo zdenerwowany, a rano już go nie było. Znaleźliśmy tylko kartkę z waszymi nazwiskami, ale przecież wy też o niczym nie wiecie, więc ta kartka nie jest chyba żadnym śladem.

- Być może jednak jest – wtrącił Tomek – Nie wie pani, dlaczego Paweł wrócił wczoraj taki wkurzony i z kim spędził popołudnie?

- Nie… skąd niby miałabym to wiedzieć. Chociaż –poczekajcie, chyba miał wczoraj ze sobą swojego BMX-a. Myślę, że wy wiecie lepiej, gdzie spotykają się ci wszyscy wariaci na rowerach i deskorolkach. Ja nic więcej nie wiem! A teraz przepraszam – czekam na telefon od komisarza policji. Do widzenia.

Opuszczali dom Pawła w niezbyt dobrych humorach. Liczyli na to, że dowiedzą się czegoś więcej, a jedyną ich wskazówką było teraz to, że Paweł przed zniknięciem jeździł na rowerze.

- Kurde! No i co my właściwie wiemy? To, że Pawełek zrobił sobie przejażdżkę na rowerku po mieście. Wkurzył się, bo mu pewnie opona pękła i w konsekwencji wyparował z łóżka. Cóż za masa pożytecznych informacji. Naprawdę jestem pod wrażeniem waszych detektywistycznych umiejętności, drużyno Scooby – Doo. Zaimponowaliście mi – Anka zaczęła wygłasza swoje kąśliwe uwagi stojąc na chodniku.

- Przestań – przerwał jej Tomek. Być może nie dowiedzieliśmy się na razie zbyt wiele, ale teraz możemy przynajmniej założyć, że spotkał się z jakimiś skate’ami, czy kimś w tym stylu. Paulina, nie znasz przypadkiem kogoś, kto jeździł zazwyczaj z Pawłem?

- Hmmm… znam takiego jednego gościa. Zawsze razem wybierali się do tego pseudo-skateparku nad Wisłą. Mam chyba nawet do niego numer.

Paulina wyciągnęła z plecaka swoją komórkę i drżącymi z zimna palcami wybrała numer kolegi swojego byłego chłopaka.

- Cześć Krzysiek. Mówi Paulina Furman. Chciałabym cię zapytać, czy byłeś może wczoraj wieczorem z Pawłem na rowerze?

- Hej. Wiesz co… no byłem, ale po jakichś 15 minutach Paweł powiedział, że musi wracać, ponieważ obiecał zajrzeć do Grześka Francaka.

- Tego skina? A co on miałby u niego robić?

- Nie mam pojęcia. Wiem tylko, że ostatnio często się spotykali w tej ich melinie, w piwnicy bloku na Matejki 4. W każdym razie ja już go potem nie widziałem.

- Dobra dzięki. Bardzo mi pomogłeś. Pa

Paulina rozłączyła się. Cała grupa patrzyła na nią z wyczekiwaniem. Dobrze znała Grześka Francaka i wiedziała czym się tak naprawdę zajmował. Przypuszczała już także, gdzie jest Paweł i jakie niebezpieczeństwo mu grozi. Wszyscy wpatrywali się w nią nadal, ale ona wciąż milczała. Nie wiedziała od czego zacząć.

C.D.N.