Czwartkowy wstyd   

Nie lubię czwartków! W ten dzień lekcje rozpoczynam o 7.10 i muszę bardzo wcześnie wstawać. Ten czwartek był jednak jeszcze gorszy – dodatkowo było strasznie zimno.

Mroźny styczniowy poranek, a dla mnie raczej mroźna styczniowa noc. Było dopiero kilka minut po 6. Duże płatki puszystego śniegu padały na jeszcze śpiący świat. Stałam na przystanku z nadzieją, że za chwile nadjedzie długo oczekiwany autobus. Obok mnie stało dwóch mężczyzn, mieli po około 30-35 lat. Głośno o czymś rozmawiali. Nie znałam ich. Nie słyszałam ich rozmowy, ponieważ byłam zbyt zajęta rozmyślaniem, w której części Azji leży Morze Timor. Odruchowo spojrzałam na zegarek, było już 25 po 6. W tym momencie dobiegły do mnie słowa: ,,Panie, teraz to wstyd być Polakiem”. Spojrzałam na mężczyznę, który wypowiedział te słowa. Miał ostre rysy twarzy, które malowały na jego policzkach smutek. Oczy miał załzawione. Jego ubranie było mocno znoszone, ale czyste. W spracowanej dłoni trzymał podniszczoną reklamówkę. Pomyślałam – to bieda wymusza na nim takie słowa. Sama przed sobą próbowałam go usprawiedliwić. Patriotyzm, to słowo nie dawało jednak o sobie zapomnieć. Patriotyzm = miłość? A jeżeli tak, to taka miłość powinna być ponad wszystko. Powinna być bezgraniczna i bezwarunkowa. Powinna…, ale dlaczego nie jest? Jak można uważać się za obywatela, skoro nie ma się w sobie poczucia przynależności, czy też godności narodowej ? A w ogóle, to ,,dlaczego wstyd”? Bieda, bezrobocie… Co mogłoby usprawiedliwić takie słowa? Dotychczas myślałam, że każdy z nas dumny jest z tego, że jest właśnie Polakiem. Dumą byli i są nasi przodkowie, nasza kultura, wiara… Byli i pozostaną. Ale przecież dla tego człowieka te wartości nie mają żadnego znaczenia.

Wstyd. Wstyd być Polakiem. Kilkanaście razy powtarzałam sobie te słowa i starałam się jednocześnie zrozumieć ich głębszy sens i wagę. Nie potrafiłam. W końcu znalazłam w sobie wystarczająco dużo siły i odwagi by zapytać tego człowieka, dlaczego tak bardzo wstydzi się być Polakiem. Niestety, nie zdążyłam… Kiedy miałam wypowiedzieć pierwsze słowa nadjechał ,,jego” autobus. On wsiadł do niego i spokojnie odjechał. Wśród bieli i ze smutkiem w oczach zostałam sama z pytaniem, które pozostało bez odpowiedzi. Dlaczego wstyd… ?