Dobre, bo polskie - cz. 1   

Mówimy, że Polska to nudny kraj, że nic się tu nie dzieje. Wszystko jest takie szare, monotonne i drogie. Politycy wciąż biją się o władzę, złodzieje kradną, a ludzie piją coraz więcej. Czy tak musi jednak być? Sami kreujemy rzeczywistość, w której żyjemy. Sami zaśmiecamy środowisko, osobiście wybieramy takie czy inne władze i to nikt inny tylko właśnie my nakręcamy cały ten biznes. Myśląc o tym wszystkim zapominamy o tych, którzy zrobili dla Polski bardzo dużo. Nie będzie to ranking czy konkurs na postać, która zrobiła najwięcej. Dla mnie ludzie Ci są sobie równi i dziękuje im za to, że byli, są i będą...

1. Karol Józef Wojtyła (Jan Paweł II). Tego człowieka nie trzeba nikomu przedstawiać, lecz kilka słów przypomnienia nie zaszkodzi. Urodził się 18 maja 1920 roku w Wadowicach. Ciekawostką jest to, że rodzice (Emilia i Karol) dali mu tak na imię na cześć ostatniego cesarza Austrii Karola Habsburga. Drugie imię Józef, miał zawdzięczać cesarzowi Franciszkowi Józefowi. W młodości wołano jednak na niego po prostu Lolek. Studiował polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim i jako wierny fan footballu uczęszczał na mecze Cracovii. Po śmierci ojca, Karol wraz z grupą przyjaciół założył jesienią 1941 roku Teatr Rapsodyczny. W 1942 roku Wojtyła porzucił deski teatralne i zaczął studiować teologię oraz wstąpił do tajnego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Krakowie, gdzie 1 listopada 1946 otrzymał święcenia kapłańskie. 4. lipca 1958 roku został mianowany biskupem tytularnym Ombrii, a także biskupem pomocniczym Krakowa. 13 stycznia 1964, półtora roku po śmierci swego poprzednika, arcybiskupa Eugeniusza Baziaka, Karol Wojtyła został mianowany arcybiskupem metropolitą krakowskim. Podczas konsystorza 26 czerwca 1967 został mianowany kardynałem. 29 czerwca 1967 roku otrzymał w Kaplicy Sykstyńskiej od papieża Pawła VI czerwony biret, a jego kościołem tytularnym stał się kościół św. Cezarego Męczennika na Palatynie. Na zwołanym po śmierci Jana Pawła I drugim konklawe w roku 1978 Wojtyła został wybrany na papieża i przybrał imię Jana Pawła II. Wynik wyboru ogłoszono 16 października o godzinie 16:16.” Był to dla Polaków szczególny dzień. 26 i pół roku pontyfikatu było dla nas błogosławionym czasem. Mnóstwo pielgrzymek, spotkań z młodymi, rozmowy – to Papież – Polak kochał najbardziej. Niestety przeszkodę między Janem Pawłem II a nami postawiła niespodziewana i okrutna śmierć, która 2. kwietnia 2005 roku zabrała ze sobą najwspanialszego człowieka na świecie. Cały świat ogarnęły wtedy rozpacz i głęboki smutek połączone z ogromną tęsknotą... Po wielu cudach i uzdrowieniach jakich dokonał, po zmaganie się z wieloma chorobami, po całym swoim świętym życiu 1. maja 2011 roku Papież Jan Paweł II zostanie wyniesiony na ołtarze i będzie błogosławiony. Miejmy nadzieję, że niedługo także świętym.

2. Maria Skłodowska – Curie. Tę Panią również chyba zna każdy z nas. Była fizykiem i chemikiem. To dzięki niej na obecnej tablicy Mendelejewa istnieją pierwiastki polon i rad. To właśnie ona opracowała teorię promieniotwórczości oraz technikę rozdzielania izotopów promieniotwórczych. Urodziła się 7 listopada 1867 w Warszawie, a zmarła 4 lipca 1934 w Passy. W Paryżu Maria Skłodowska zdała w 1891r. - jako pierwsza kobieta w historii - egzaminy wstępne na wydział fizyki i chemii Sorbony. W dzień studiowała, a wieczorami pracowała jako korepetytorka. W 1893 r. uzyskała licencjat z fizyki i zaczęła pracować jako laborantka w przemysłowym laboratorium zakładów Lippmana. W tym czasie dalej studiowała na Sorbonie, uzyskując drugi licencjat z matematyki w 1894 roku. Dwukrotnie otrzymała Nagrodę Nobla: po raz pierwszy w 1903 z fizyki wraz z mężem i Henrim Becquerelem za badania nad odkrytym przez Becquerela zjawiskiem promieniotwórczości, po raz drugi w 1911 z chemii za pracę na temat wydzielenia czystego radu. Do dziś pozostaje jedyną kobietą, która tę nagrodę otrzymała dwukrotnie, a także jedynym uczonym w historii uhonorowanym Nagrodą Nobla w dwóch różnych dziedzinach nauk przyrodniczych.

3. Fryderyk Franciszek Chopin. Był przedstawicielem muzyki okresu romantycznej. Źródłem jego twórczości była wrażliwość artystyczna oraz umiejętność czerpania wzorców z polskiej muzyki ludowej. Jego przyjaciółką i towarzyszką życia była pisarka George Sand. Kilka słów z życiorysu. Data urodzenia Chopina nie jest jedna, gdyż niektórzy twierdzą, iż jest to 22. lutego, a niektórzy że 1. marca. 1810 roku. Urodził się jednak na pewno w Żelazowej Woli. Już w 1816 mały Fryderyk grał na fortepianie, a w 1817 roku wydał pierwszy utwór: „Polonez g-moll”. W 1826 roku Chopin podjął naukę w Szkole Głównej Muzyki. Był bardzo zdolnym uczniem. Z biegiem czasu jego twórczość była coraz to lepsza i ciekawsza. Fryderyk Franciszek specjalizował się głównie w Polonezach i Mazurkach, które były traktowane jako synonim polskości. To właśnie na jego utworach wzorowali się późniejsi artyści. Ignacy Jan Paderewski powiedział w setną rocznicę urodzin Chopina: „Zabraniano nam Słowackiego, Krasińskiego, Mickiewicza. Nie zabroniono nam Chopina. A jednak w Chopinie tkwi wszystko, czego nam wzbraniano: barwne kontusze, pasy złotem lite, posępne czamarki, krakowskie rogatywki, szlacheckich brzęk szabel, naszych kos chłopskich połyski, jęk piersi zranionej, bunt spętanego ducha, krzyże cmentarne, przydrożne wiejskie kościółki, modlitwy serc stroskanych, niewoli ból, wolności żal, tyranów przekleństwo i zwycięstwa radosna pieśń […]„.

Pamiętajmy o tym, że Polska to nasz kraj i powinniśmy dbać o naszą ojczyznę i rozsławiać jej imię na całym świecie tak, jak czynili to choćby ci ww. ludzie.

źródło: pl.wikipedia.org

Grafika:

• http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Plik:..
• http://www.wirtualneoslo.pl/maria-curie-sklodowska-w-litteraturhuset/
• http://www.niepublicznasp1.bydgoszcz.pl /