Equi   

Equi*

I wezwała je
A one
Musiały jej usłuchać,
Gdyż to z jej oddechu
Powstały ich grzywy
Z łez oczy
Ze wspomnień dusze.

I galopowały
Znów tak wolne
Jakimi je stworzono
Przez morza i pustynie
Dni i noce
Nie przystając
Nie śpiąc.

A gdy w końcu się zatrzymały
Zabrała im wędzidła,
Odpięła popręgi
I nakazała wolność

Lecz one
Ze strachu, ze zwątpienia
Z powrotem ruszyły ku ludziom.

Pracowały dla nich,
Woziły ich…,

Zapomniały, kim są,
Kim miały być.

I tylko czasem
O północy
Spłowiałe paski kantarów
Moczą łzy,
Z którymi fragmenty
Okiełznanych dusz
Unoszą się na zewnątrz
By jeszcze raz
Stanąć dęba…

Mogiła z papieru

Czas zostanie odwrócony i
Pokonany, jeśli tylko
Zechcesz go pokonać.
Powrócą wydarzenia,
Otoczę Cię
I odurzą
Magicznym zapachem.
Wirujący kalejdoskop
Obrazów, przed oczami,
Istny wehikuł czasu
W twoim umyśle
Jeśli tylko
Ośmielisz się otworzyć
Drzwi, przełamać
Pieczęć skórzanej bramy
I zacząć stąpać bosą
Dłonią po ścieżkach z liter.
Naga, jak dziecko w nowym świecie,
Ozdobiona jedynie
Niewidzialnym, dla większości, płaszczem
Pragnienia; poznania,
Szukając przewodnika,
Mistrza życia w świecie
Za kurtyną opadłych słów,
Którą nie raz tak „trudno” odsłonić.
Narracja pierwszoosobowa, jak w każdej
Niespisanej historii,
Która, jeśli zamieni się w trzecioosobową,
Zostanie odtrącona.
Istny paradoks rodzaju ludzkiego;
Budowla oksymoronu myśli
Naszych, lecz nie każdego.
Ci, którzy wiedzą, zrozumieją i te słowa,
Reszta, niech posłucha mej rady:
Otwórzcie papierowe mogiły,
Spisujących własną historię
Oczami innych.
Może wtedy
Konstrukcję domku z kart
Utrwali beton.

My „Szaleni”

„Szaleństwo” przyjdź
I pozwól mi dołączyć do szmaragdowych kropli Twej krwi.
Wreszcie bezpieczna,
Zamknięta w otchłani swego niebezpieczeństwa,
Otulona prawdą i kłamstwem
Jak ramionami czułej matki,
Ukrytej między stronicami ksiąg oksymoronu…

My „Szaleni” wspinamy się ścieżkami przeznaczenia,
Utkanymi dla Nas jeszcze przed początkiem,
Dochodząc do miejsca,
Gdzie nadzieja styka się z jej brakiem.
Teraz już tylko sami,
A z Nami, My.
Głosimy prawdę, odbijającą się od celu
Jak kauczukowa piłeczka
Rzucona niedbale przez znudzone dziecko,
Zapomniana w tłoku innych zabawek.
Jakie to nierealne,
Jak sen, lecz jednak nie śnimy,
Chyba, że koszmar można nazwać marzeniem.

Wszystko na nic.
Umieramy starając się przekrzyczeć
Dobiegające z domów
Głos telewizora.

Karolina Buczek