Fenomen tańca cz. 2   

Tak jak obiecałam, w drugiej części "Fenomenu tańca" postaram się Wam, drodzy czytelnicy, choć odrobinę przybliżyć podział i charakterystykę poszczególnych tańców oraz udowodnić, iż taniec może być swego rodzaju sposobem na życie...

Taniec towarzyski, to uprawiana od początku XX wieku forma rozrywki, wywodząca się z tańców salonowych i zabaw ludowych. Poszczególne tańce różnią się pochodzeniem, charakterem, schematem ruchów i muzyką. Taniec towarzyski to także dziś dyscyplina sportowa(!) Tańce wykonywane kiedyś wyłącznie na salach balowych, obecnie trenuje się, a następnie wykonuje podczas zawodów organizowanych przez Międzynarodowy Związek Tańców Towarzyskich. W zawodach tych wykonywane są i oceniane tańce latynoamerykańskie i tańce standardowe.
Standard (nazywany tak przez tancerzy i sędziów) jest tańczony zazwyczaj do muzyki pochodzącej z lat 50. i 60. XX wieku. Pary tańczą dookoła sali, przeciwnie do ruchu wskazówek zegara, trzymając się linii tańca. Podczas turniejów tańca rywalizujące pary musza być ubrane odpowiednio do stylu. I tak w stylu standardowym panowie zakładają bardzo efektowne smokingi lub kamizelki, panie zaś piękne długie suknie. W miarę zaawansowania poziomu tańca mierzonego w klasach tanecznych(E-S), panie mogą zdobić suknie kamieniami, błyskotkami, a nawet pawimi piórami! Także buty do standardu różnią się znacząco od butów do tańców latynoamerykańskich. Kobiety zakładają więc pełne czółenka, natomiast mężczyźni tańczą w butach na niższym obcasie.

Do tańców standardowych zaliczamy:

- Walc angielski - wymagający od partnerów dobrej kondycji fizycznej, mimo iż jest on prostym rytmicznie tańcem. Jak sama nazwa wskazuje pochodzi z Anglii i po raz pierwszy zatańczony został pod koniec 1921r. Charakteryzują go "unoszenia" i "opadania".

- Tango - do Europy przybyło jako taniec latynoamerykański, jednakże bliski kontakt partnerów w tańcu spowodował, że dziś zaliczane jest do standardu. Charakterystyczną cechą tego tańca jest kontrast pomiędzy ruchem twardym i miękkim. Tango ma specyficzną atmosferę, pełną niepokoju, gwałtownych i nieoczekiwanych zwrotów ciała, a także ukrytą treść, czasami prawie dramatycznego napięcia.

- Walc Wiedeński - tak romantyczny jak walc angielski, lecz dwa razy szybszy, tańczony równym wirującym ruchem i nie posiadający zbyt wielu figur.

- Slowfox - prawdziwie dowolny taniec, nie mający ustalonych reguł. Tak jak walc angielski jest typowym tańcem angielskim. Oceniany jako najtrudniejszy taniec standardowy, chociaż bazuje na podstawowych figurach chodzenia. Wymaga jednak nie tylko lekkości, ale i pewności ruchu.

- Quickstep - taniec pochodzenia amerykańskiego. Jest szybką odmianą slowfoxa, pełną energii i radości życia. Charakteryzują go podskoki, kroki biegane, szybkie zmiany kierunku i figury obrotowe, przez co wymaga od tancerzy dobrej kondycji fizycznej.

Tańce latynoamerykańskie (nazywany przez tancerzy i sędziów „łaciną”) są tańczone do muzyki latynoskiej. Tańce te oprócz samby i passodoble nie mają ustalonej (jak w przypadku standardu) linii tańca i dlatego pary na parkiecie zbytnio się nie przemieszczają. Na turniejach kobiety ubrane są w krótkie, błyszczące i przyciągające wzrok stroje, mężczyźni zaś w obcisłe koszule i dopasowane spodnie. Strój w łacinie ma na celu nie tylko przykuć uwagę sędziów i publiczności, lecz przede wszystkim uwidocznić akcje nóg i bioder oraz ruchy całego ciała. Buty męskie są tym razem na wyższym obcasie natomiast damskie odkryte i na bardzo wysokiej szpilce.

Tańce latynoamerykańskie to:

- Samba - narodowy taniec Brazylii, na ogół kojarzony z karnawałem w Rio de Janeiro. Posiada wiele kombinacji rytmicznych i łatwo wpada w ucho. Polega na sprężystym ruchu całego ciała, a przede wszystkim bioder. Jest tańcem szybkim, progresywnym, przestrzennie ruchowym i niezwykle zmysłowym.

- Chacha - pochodzi z Kuby. Kroki stworzone na bazie mambo. Charakterystyczną cechą tego tańca jest rytmiczna, wyrazista akcja nóg i mocna praca stóp.

- Rumba - tak jak samba kojarzy się nam z Brazylią, rumbę należy kojarzyć z Kubą. Formami wyrazu są w przypadku tego tańca starania partnerki o względy partnera i całkowite "oddanie się" partnera swej partnerce. Taniec o wysokim stopniu erotycznym, pełen gwałtownych i wijących się ruchów bioder, ramion i tułowia. Jest wyrazem uczuć partnerów.

- Passodoble - bardzo widowiskowy hiszpański taniec oddający atmosferę areny i walki byków - corridę. Partner występuje w roli torreadora, partnerka zaś w roli… byka lub płachty na byka. Muzyka o charakterze marszowym wyzwala narastające napięcie. Jedyny taniec, w którym pary nie mogą pozwolić sobie na luki czy skróty w prezentowanej choreografii.

- Jive - powstał w Stanach Zjednoczonych. Jest bardzo podobny do rock and rolla - szybki, energiczny i niezwykle wesoły.

Taka jest właśnie, oczywiście w sporym skrócie, charakterystyka tańców w obydwu stylach - standardowym i latynoamerykańskim.

Jak wiadomo taniec łagodzi obyczaje i jest niezwykłą formą wyrażania siebie. Rola tańca poszerzyła się znacznie w XXI wieku. Jego znaczenie dostrzeżono przede wszystkim w edukacji, poprzez poznawanie poszczególnych tańców, ich historii i pochodzenia, a także poprzez naukę form i obyczajów towarzyskich. Taniec, to przede wszystkim rekreacja, ale i współzawodnictwo - zdobywanie punktów, nagród, pucharów. Wielu lekarzy uważa, iż taniec jest przyjemną i skuteczną formą przywracania sprawności fizycznej, a także równowagi emocjonalnej. Może służyć integracji osób niepełnosprawnych z pełnosprawnymi. Taniec jednoczy, uprawiany jest bowiem z niezmiennym zapałem przez ludzi w różnym wieku. Taniec, to także zabawa, cudowny sposób spędzania czasu, forma aktywności fizycznej. Dzięki niemu możemy poprawić własną kondycję, zdobyć naprawdę szczerych przyjaciół i pokonać swoje słabości - tego nie da się przeliczyć na punkty, czy na miejsca na podium.

* Podziękowania dla pani Anetki i pana Łukasza oraz dla ViKi. Niektóre informacje zawarte w tekście pochodzą z referatu dr. inż. Andrzeja Dura i prof. inż. Artura Wieczystego pt."Problemy Rozwoju Federacji, Stowarzyszeń i Klubów Tanecznych w Polsce" oraz z dwóch książek prof. Mariana Wieczystego.

Grafika:

http://www.newyork.hu/tanctortenet/gfx/nagykep/rumba02.jpg

www.wsite.co.uk/images_scd3/CJ_jive300.jpg