Historia gotowego na wszystko wizjonera
Według opisu w Wikipedii Phineas Taylor Barnum był znanym amerykańskim politykiem, impresario, ale przede wszystkim przedsiębiorcą cyrkowym (to on założył Barnum & Bailey Circus). Obecnie uważany jest za jednego z prekursorów nowoczesnego przemysłu rozrywkowego i reklamy, który tak zrewolucjonizował pojęcie spektaklu teatralnego, by ten stał się dostępny dla wszystkich grup społecznych, a nie tylko dla snobistycznego środowiska dziewiętnastowiecznych elit. Dlaczego o tym piszę? Dlatego, że w 2017 roku na ekranach kin pojawił się film „The Greatest Showman”, którego fabuła oparta została na jego biografii.
„The Greatest Showman” (w polskim tłumaczeniu „Król rozrywki”) to amerykański musical będący debiutem reżyserskim Michaela Graceya. Został on oparty na scenariuszu Jenny Bicks i Billa Condona. Inspiracją dla tego filmu była historia Ringling Bros. and Barnum & Bailey Circus założonego przez wspomnianego przeze mnie wcześniej P.T Barnuma w 1871 roku. W głównych rolach wystąpili w filmie Hugh Jackman, Zac Efron, Zendaya, Michelle Williams i Rebecca Ferguson.
Przeglądając Internet, znalazłam taki oto opis fabuły: „Połowa XIX wieku. Pochodzący z biednej rodziny syn szewca Phineas Taylor Barnum (Ellis Rubin) pracuje dla państwa Halletów. Szczególną sympatią darzy go ich córka Charity (Skylar Dunn), z którą spędza dużo czasu. Zaniepokojony takim obrotem sprawy ojciec dziewczynki (Fredric Lehne) postanawia zdusić sprawę w zarodku i wysyła córkę do szkoły z internatem. Mimo to nie jest w stanie rozdzielić młodej pary. Phineas regularnie koresponduje z dziewczyną, która jest jedyną radością w jego coraz trudniejszym życiu. Po śmierci ojca osierocony Phineas ląduje na ulicy przymierając głodem. Ratuje się wstępując do wojska. Kilka lat później nieustępliwy Barnum (Hugh Jackman) żeni się z Charity (Michelle Williams), czemu nie sprzeciwia się jej ojciec. Hallet jest przekonany, że przyzwyczajona do dostatniego życia w wielkim domu ze służbą, córka nie wytrzyma u boku ubogiego Barnuma i wcześniej czy później go zostawi. Nic jednak na to nie wskazuje. Wkrótce Barnumom rodzą się dwie córki i choć cała rodzina wciąż mieszka w kiepskich warunkach, to są ze sobą szczęśliwi. Przełom przychodzi wraz ze zwolnieniem Phineasa z pracy. Załamany mężczyzna zaczyna mieć wyrzuty sumienia, że skazał swoją żonę na biedowanie. Ona jest jednak szczęśliwa i wierzy w męża oraz jego zaradność. Wkrótce Barnum wpada na pomysł stworzenia wielkiego muzeum osobliwości w samym centrum Manhattanu.
Do urzeczywistnienia tego planu konieczny jest ogromny kredyt bankowy, który podstępem udaje mu się zaciągnąć. Jednak gdy muzeum rozpoczyna swoją działalność, okazuje się, że eksponaty w nim wystawione nie cieszą się popularnością. Według córki Barnuma powodem takiego stanu rzeczy jest to, że wszystkie są martwe i wypchane (m.in. największa żyrafa na świecie). Kolejnym pomysłem Barnuma jest wielkie przedstawienie z udziałem nieprzeciętnych ludzi uważanych w społeczeństwie za dziwolągi. Barnum potrafi ich przekonać do tego, że skoro inni i tak się z nich śmieją, to dlaczego mieliby na tym nie zarobić. Pomimo miażdżących recenzji, tzw. Cyrk Barnuma odnosi ogromny sukces. Jednak elity Nowego Jorku traktują Barnuma jak nuworysza. Aby to zmienić, Barnum wchodzi w spółkę ze znanym dramatopisarzem Phillipem Carlyle'em (Zac Efron), a także sprowadza z Europy obdarzoną przepięknym głosem śpiewaczkę Jenny Lind (Rebecca Ferguson). Nie podoba się to jego dotychczasowym gwiazdom, m.in. akrobatce Anne Wheeler (Zendaya), kobiecie z brodą Lettie Lutz (Keala Settle) czy generałowi Tomciowi Paluszkowi (Sam Humphrey)”.
Przyznam szczerze, że filmu jeszcze nie obejrzałam (na razie widziałam jedynie zwiastuny, a te zapowiadają solidne kino rozrywkowe), ale przesłuchałam większość piosenek, które mnie absolutnie zachwyciły. „This Is Me”, „The Other Side”, „Come Alive” czy „Never Enough”, są tak klimatyczne, 
że w trakcie ich słuchania rysowały się w mojej w głowie obrazy do nich, choć według recenzentów muzyka świetnie ilustruje wszystkie wydarzenia na ekranie. To jednak musical, a w tym gatunku muzyka jest najważniejsza. Z recenzji wiem także, że to bardzo udana, choć trochę barokowo efekciarska baśń o tolerancji, w której przewodnim motywem jest akceptacja odmienności.
Warto dodać, że film Graceya zdobył już 9 nagród, głównie za najlepszą muzykę. W roku 2018 nominowany był m.in. do nagrody Złoty Glob, a Hugh Jackman, odtwórca głównej roli, do tej samej nagrody w kategorii „najlepszy aktor filmu komediowego lub musicalu”. Koniec końców film otrzymał tylko jeden Złoty Glob w kategorii „Najlepsza piosenka” ("This Is Me"), a tego samego roku piosenka ta otrzymała jeszcze kilka innych nagród w tym Oscara.
Na koniec chciałabym zacytować fragment tekstu nie tylko moim zdaniem najlepszej piosenki z tego filmu - „This Is Me”:
„Gdy ich słowa znów będą palić mnie Wywołam bezmiar fal i zatopię jeMimo blizn, mimo ran
Jestem tym, kim miałem być, oto ja.
Nie będę się już kryć I każdemu dniu nadam własny rytm
Moja twarz w blasku dnia.
Przepraszania dosyć mam - oto ja”
Wiktoria Fajt
Tekst piosenki:
www.tekstowo.pl
Opis fabuły:
viva.pl
Grafika:
Komentarze [0]
Jeszcze nikt nie skomentował. Chcesz być pierwszy?
