I że Cię nie opuszczę…   

„Ślubuję Ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz to, że Cię nie opuszczę aż do śmierci.” Uniwersalne słowa, mówiące o tym, co w związku dwojga ludzi powinno być najważniejsze. Zobowiązanie do okazywania sobie miłości i jej pogłębienia. Obietnica wierności, uczciwości i wspierania się w trudnych chwilach. Wydawać by się mogło na pozór, że każdy świadom jest odpowiedzialność za to, co mówi, robi i do czego się w tym wypadku publicznie zobowiązuje, biorąc często Boga na świadka. Niestety, dla wielu słowa tej przysięgi przestają mieć po pewnym czasie jakiekolwiek znaczenie. Dlaczego?

Stawia się tej drugiej osobie wymagania zamiast zmierzyć się z własnymi słabościami. Pytanie brzmi, dlaczego obiecuje się coś, czego nie jest się w stanie dać i czemu nie jest się w stanie podołać? Dlaczego ma się nadzieję, że się uda? Tak łatwo zapomnieć, że rozczarowania to nieodłączna część życia, a poddawanie się bez walki przy pierwszym większym problemie, nie sprawia, że on zniknie. Ukrywany i zamiatany pod dywan, staje się z czasem coraz większy, aż w końcu przerasta możliwości, a sprawa staje w martwym punkcie. Wspólne rozwiązywanie problemów powinno zbliżać, a nie oddalać. Nieważne kto zawinił, związek to praca zespołowa. Unikanie tematu nic nie da. Szczerość i rozmowa są rozwiązaniem. Niedokończone sprawy, pozostawione bez wyjaśnienia, mogą z czasem urosnąć do ogromnych rozmiarów. Tak więc, małżeństwo to poważny krok i decydując się na niego, nie tylko trzeba kochać czy być zakochanym, ale też być pewnym że wytrzyma się ze sobą do końca swoich dni. Dwie osoby muszą się dopełniać i rozumieć swoje potrzeby. Sama miłość tego nie zagwarantuje. Jeśli ktoś nie czuje się gotowy, niech się za to nie bierze.

Rozstania po ślubie są o wiele bardziej bolesne, trudne i ciągną za sobą całą masę kłopotów. Częstą ich przyczyną jest zdrada. Moim zdaniem to najokropniejsza rzecz, jaką można zrobić drugiemu człowiekowi. Nie chodzi mi nawet o związki, ale o przyjaźń, utratę zaufania. To jest jak wbicie noża w plecy. Taka rana bardzo długo się goi i zostawia blizny na zawsze. A przecież od przyjaźni się zaczyna i na niej się też kończy. Miłość to przyjaźń z dodatkiem uczucia, a sama przyjaźń to też rodzaj miłości. Na starość, gdy zauroczenie i namiętność mija, pozostaje właśnie ona. Na przykład nasi dziadkowie czy pradziadkowie żyją ze sobą niejednokrotnie po pięćdziesiąt lat i dłużej, aż rozłącza ich śmierć. Nie byli samotni, bo zawsze mieli siebie. Dwoje ludzi zżywa się na tyle, że nie wyobrażają sobie życia bez siebie.

Wiele par zanim zdecyduje się na ten krok, żyje długo bez ślubu lub w ogóle się nie pobiera. Nie wszyscy są do tego stworzeni i nie uważam tego za coś złego, bynajmniej. Najważniejsze jest szczęście, a nie papierek czy obrączka na palcu. Dużo małżeństw się rozpada. Powinni je bowiem zawierać ludzie w stu procentach przekonani, że chcą spędzić ze sobą resztę swojego życia. Wiek nie ma znaczenia, bo na to nigdy nie jest za późno. Kiedyś przeczytałam, że człowiek nie jest stworzony do bycia całe życie z jedną osobą. Popatrzmy na świat natury. Jest on zwierzęciem i tak jak inne zwierzęta często poddaje się podstawowym instynktom. Trochę na siłę próbuje się go zmusić do ich wyłączenia i ignorowania. Jednym się to udaje, innym nie. Mimo tego człowiek jest jednak istotą rozumną i posiada możliwość podejmowania decyzji, więc czasem nad tym panuje.

Ludzie przychodzą, odchodzą. Dzieje się tak z rozmaitych powodów. Uczucia nie są stałe i cały czas nawet w niewielkim stopniu ulegają zmianom. Mogą trwać wiele lat, a później wygasać. Czasem trwają całe życie. Ważne, żeby być szczerym. Kończyć jedno, żeby zacząć drugie. Nie być egoistą, nie myśleć tylko o sobie, ale poświęcić się czasem i wyjaśnić sprawę. Przez dumę i tzw. honor dużo tracimy, bo sami nie umiemy się przyznać do tego, że też popełniamy błędy. Wina zawsze leży pośrodku. Czasem bardziej z jednej lub drugiej strony, ale gdy jedna osoba unosi się dumą, druga może przecież wyciągnąć rękę. Ktoś musi zrobić ten pierwszy krok.

Dlatego, trzeba myśleć o drugiej osobie, bo ona też ma uczucia. Trzeba starać się nie robić rzeczy, które mogą ją ranić i zawsze zachowywać się wobec niej fair. Nie należy udawać kogoś, kim się nie jest i nie mówić tego, czego się tak naprawdę nie myśli. Być szczerym z innymi, a przede wszystkim z samym sobą.

Grafika:

• alternatywnie.wordpress.com/
• dlamnieciekawe2.blox.pl/…