Jan Paweł II - Papież dyplomata, ale czy tylko?   

,,Papież Jan Paweł II”, to kolejna po ,, Karolu” próba ukazania życia Karola Wojtyły, Ojca Świętego. Fabuła tego filmu, zrealizowanego tym razem w koprodukcji polsko – amerykańsko – włoskiej, skupia się przede wszystkim na okresie pontyfikatu papieża Polaka, który zaistniał na przełomie tysiącleci.

Film podzielony jest jak gdyby na dwie części. Pierwsza - zaczyna się od majowego zamachu z roku 1981. W retrospekcjach powraca jednak do czasów, gdy młody Karol Wojtyła (w tej roli Cary Elwes) przebywa w Wadowicach. Później studiując w Krakowie odkrywa swoje powołanie i wstępuje do tajnego seminarium, prowadzonego przez biskupa Sapiehę (James Cromwell). Ks. Wojtyła robi w swojej diecezji błyskawiczną karierę i wkrótce zostaje mianowany przez stolicę apostolską biskupem pomocniczym. Jego aktywność i działalność wynosi go niebawem do godności kardynalskiej. W tym momencie akcja filmu nieco zwalnia, a moment konklawe, celebrowany jest znacznie dłużej. Konklawe, na którym ten mało znany kardynał z Polski, zostaje papieżem Janem Pawłem II (w tej roli widzimy już Jona Voighta). Tu zaczyna się druga cześć filmu, która opisuje pontyfikat.

Reżyser a zarazem scenarzysta John Kent Harrison podjął się niełatwego zadania, jakim było nakręcenie filmu o jednym z najwybitniejszych papieży ostatnich czasów. Próba ukazania papieża ludzkiego, żyjącego tak jak my, dzielącego nasze ziemskie smutki i radości, udała się w pełni, lecz przy okazji kreuje się przede wszystkim wizję papieża – dyplomaty, który z całą stanowczością zabiera głos w najistotniejszych sprawach tego świata ( chociażby w kwestii wojny w Zatoce Perskiej ), mimo iż polska wersja miała się różnić od pierwotnej. Bardzo wyraźnie naznaczony jest wkład papieża w obalenie komunizmu. Na drugi plan została zepchnięta postać papieża - przywódcy religijnego, człowieka niezwykle uduchowionego, takiego, jakim postrzegała go większość Polaków. Ma to jednak i swój pozytywny wydźwięk.

Filmowy papież mówi o potrzebie pokoju, pojednania, braterstwa, rzadko wspominając przy tym o Bogu. Dzięki takiemu stanowi rzeczy, film ten można polecić nie tylko chrześcijanom. W filmie brakuje mi sytuacji tak intymnych, jak choćby modlitwa papieża w Łagiewnikach, podczas ostatniej wizyty w Polsce. Brakuje też nieco czasu na kontemplację niektórych istotnych wydarzeń. Nie sposób nie wyróżnić odtwórcę głównej roli Jona Voighta, za sposób w jaki wcielił się w postać tytułową. Z każda sceną, wraz ze ,,starzeniem się” papieża, jego rola staje się coraz bardziej realistyczna. Świetnie naśladuje głos papieża, jego gestykulację, sposób poruszania się, zwłaszcza z ostatnich lat życia. Akcja filmu zwalnia po raz wtóry przy ostatnich dniach choroby Jana Pawła II. Tu reżyser zadbał wreszcie o istotne szczegóły. Pokazany jest umierający Ojciec Święty, który wypowiada ostanie słowa. Ukazana jest Msza Św., którą odprawił przy papieżu Ks. Bp. Stanisław Dziwisz. Jednym słowem, to co my 2 kwietnia usłyszeliśmy z telewizji, zostało niezwykle realistycznie zobrazowane. Nie sposób w tym miejscu nie powiedzieć chociaż jednego ciepłego słowa pod adresem Marco Frisina, który zadbał o odpowiednia oprawę muzyczną. Muzykę z tego filmu najkrócej można opisać jako wzruszającą i wyrafinowaną. Oprawa techniczna nie jest natomiast mocną stroną filmu. Wydaje się, że budżet 18 milionów Euro nie został do końca sensownie wykorzystany. W filmie brak szerokich ujęć. Wyjątki, to rzuty na Plac Św. Piotra, które są wklejane w postaci dokumentalnej, co nie najlepiej świadczy o ekipie odpowiedzialnej za zdjęcia, którą kierował Fabrizio Lucci.

Dla kogo jest ten film i jak go ocenić? Polska wersja miała być dostosowana do naszego polskiego odbioru osoby Ojca Świętego, aczkolwiek brak dostatecznych detali, wzbudza głód szczegółów wśród Polaków, którzy dobrze znali papieża. Mimo to, zawarte w nim sceny mogą wzruszyć i na nawo przywołać choćby tamte chwile, gdy niemal cały świat wstrzymał oddech, czekając na wieści z Watykanu. Film został zrealizowany bardzo przeciętnie. Szczególnie boli kiepska gra Carego Elwesa, który zupełnie nie wczuł się w rolę Karola Wojtyły. Z drugiej strony, przedstawienie papieża – człowieka, papieża z wadami, które nie były tuszowane, to coś niesamowitego. Daje to poczucie, że film nie był zrealizowany na potrzeby Watykanu i hierarchii kościelnej, ale dla wszystkich ludzi. Kolejnym argumentem, przemawiającym za tym, że film jest dla wszystkich, jest fakt, iż film mało mówi o Bogu, więc śmiało można go polecić wszystkim ludziom, bez względu na wyznanie, którzy pragną poznać tę historyczną postać, jak i jego pontyfikat, bogaty w zdarzenia o wymiarze historycznym i ponadczasowym. Można by powiedzieć, że film ten powinien się spodobać. Jest też dobrą pamiątką, która przybliży w pewnym zakresie życie Ojca Świętego. Polacy mogą odczuwać jednak pewien niedosyt, z racji pominięcia w nim niektórych, istotnych w naszym odczuciu, wydarzeń.