Kibol polski pospolity   

Co jakiś czas słyszę w radiu lub czytam na jakimś portalu internetowym o kolejnych wybrykach uwielbianych przez wszystkich zamaskowanych kibiców. A to kogoś niechcący uderzyli, bo krzywo na nich spojrzał, a to zatrzymali mecz, bo nie mogli patrzeć, jak bliska ich sercu drużyna dostaje baty, a to znowu zorganizowali sobie piknik na polanie w lesie, połączony z ekstremalnymi zabawami ruchowymi, na który zaprosili swoich nie mniej ułożonych kolegów z zaprzyjaźnionego klubu. I szlak mnie łysy trafia, jak o tym wszystkim myślę.

Polska piłka na pewno słynie z dwóch rzeczy: z zatrważająco niskiego poziomu gry reprezentacji (sorki Lewy, ale nie za wiele tu pomagasz) oraz, co znacznie ciekawsze, z fantastycznych kibiców. I to tych prawdziwych, dopingujących swoją ukochaną drużynę mimo ostatniego miejsca w tabeli, porażek i upokorzeń. Niestety, do tych prawdziwych, oddanych drużynie na dobre i złe kibiców, zalicza się moim zdaniem zupełnie niesłusznie zwykłych kiboli.

Szczerze powiedziawszy, trudno jest wskazać granice między kibicowaniem a "kibolowaniem". Znajomy "Legionista" opowiadał mi kiedyś o swojej podróży z kibicami po wygranym przez ich ukochaną drużynę meczu. Były przyśpiewki, gwizdy, wesoła atmosfera. Owszem, słowa, które tam padały, nie nadają się być może do cytowania na łamach gazety szkolnej, tak samo jak i opinie wyżej wymienionych na temat sędziego czy policji, ale żaden z nich kibolem jednak nie był. Dla osobnika z gatunku homo kibolus burdus drużyna jest jedynie sztandarem, pod którym zrzeszają się podobni do niego. To człowiek bardzo uczuciowy, koneser białej broni, głęboko przywiązany do macierzystego klubu, a przy tym niezwykle wykształcony (szczególnie w sztukach walki wręcz). Często można go spotkać w okolicach stadionu, siłowni, czy też najtańszych w mieście barów. Dzięki systematycznemu chodzeniu na „siłkę”, osobnik taki ma buły nie mniejsze niż Pudzian. Charakteryzuje go także ogolona na łyso czacha, gustowny dresik i owinięty wokół szyi szalik ukochanego klubu piłkarskiego. Głównym celem tychże osobników jest rozdawanie wpier… na lewo i prawo. Robią to z nieukrywaną satysfakcją, przemieszczając się po mieście w grupkach i polując na pojedyncze, zagubione osobniki. Dopadnięty przez taką hordę osobnik słyszy najczęściej tylko jedno, ale za to charakterystyczne dla tej grupy pytanie – za kim jesteś? Odkąd Boniek dowodzi polska piłką, odpowiedź w stylu „Je... PZPN” już nie wystarcza i najprawdopodobniej nie uchroni także rzeczonego delikwenta przed utratą kilku przednich zębów. Na szczęście, na tym kończy się zazwyczaj kreatywność wspomnianych osobników. No, chyba że mieszkamy w Krakowie, gdzie zamiast subtelnych bejsboli używa się w trakcie wymiany poglądów ostrych jak brzytwa maczet. Co prawda znam osoby, które marzą o udziale w takiej klasycznej krakowskiej debacie i co chyba dziwniejsze, nie przeraża ich nawet wizja trafienia na izbę przyjęć z nożem wbitym we własne cztery litery.

Czy możliwe jest uniknięcie takiego spotkania trzeciego stopnia? Oczywiście. Wyjściem może być zwykła ucieczka. Dzięki nietuzinkowemu językowi, w jakim komunikują się nasi kibole, w którym zamiast przecinków używa się cudownego, wszystko znaczącego słowa na k..., niemożliwe jest nieusłyszenie ich z odległości ponad 100 m. I najlepiej już wtedy zawrócić na pięcie i wrócić do domu, choćby i okrężną drogą. Innego pewnego sposobu nie ma. Nie każdy należy w końcu do ruskiej mafii i jest zbudowany jak Burneika.

Jakiś czas temu wracałem z ojcem do domu z krótkiego treningu przed wyprawą w góry. Kiedy tak sobie szliśmy, dostrzegliśmy w pewnym momencie zmierzającą w naszą stronę grupkę zakapturzonych chłopaków. Usłyszeliśmy ich naturalnie już z daleka, bo na cały głos wychwalali drużynę Wisły Sandomierz, intonując wspólnie uroczą kibolowską przyśpiewkę „Wisła Ch…”. Przyznaję, trochę się cykałem, bo z postury do ułomków nie należeli. Gdy nas zobaczyli, ich radosny śpiew o dziwo ucichł, a kiedy już stanęliśmy naprzeciw nich, rozstąpili się jak Morze Czerwone przed Mojżeszem. Gdy zniknęli nam z pola widzenia, naszych uszu dobiegł ponownie radosny chłopięcy śpiew. A może jednak ja się niepotrzebnie czepiam, a kibole to tak naprawdę fajne chłopaki?

Grafika:

• http://i.iplsc.com/...