Kochaj brata swego...   

Może to jakaś mania, ale wciągnął mnie kolejny serial. Czerwiec minionego roku. W moje ręce trafia przez przypadek płytka z 22 odcinkami i już tam pozostaje. 22 ponad czterdziestominutowe odcinki obejrzałam na dwie tury. Kto umie liczyć, wie, że oznacza to dobrych kilka godzin przed komputerem. I po co to wszystko?

Żeby znaleźć się w więzieniu.
Żeby bawić się w detektywa.
Żeby przewidywać kolejne ruchy bohaterów, jak na gigantycznej szachownicy.
Żeby obejrzeć 22 odcinki Prison Break.

Poznajemy więc Lincolna Burrowsa, skazanego na śmierć na krześle elektrycznym za zbrodnię, której nie popełnił. Za zabójstwo brata wiceprezydenta. Potem spotykamy jego brata – Michaela Scofielda, skazanego za napad na bank z bronią w ręku. Stopniowo zagłębiając się w misterną plecionkę powiązanych ze sobą wątków, autorzy scenariusza odkrywają przed nami drugie dno pobytu braci w więzieniu Fox River. Oglądając ten film niemal nieustannie miałam wrażenie, że nie wszystko jest tym, na co wygląda. Czemu? Lincoln miał zabić Terrance’a Steadmana – brata pani wiceprezydent. Nigdy jednak nie pociągnął za spust. Michael, wcale nie chciał obrabowywać banku. Chciał tylko, aby go złapano.

Scenarzyści odwalili kawał dobrej roboty. Każdą kolejną kłodę rzucaną pod nogi bohaterów rozwiązują w sposób tak logiczny, że aż zaskakujący. Kiedy wydaje się, że wszystko idzie po myśli bohaterów, Fortuna odwraca się, zaskakując jak diabli. I to nie tylko bohaterów. Widzów tym bardziej.

Kilka słów o dwóch najważniejszych postaciach.

Michael - młodszy brat Lincolna, z wykształcenia architekt, z zamiłowania geniusz. Kiedy starszy brat trafia do więzienia pod zarzutem morderstwa, Michael już wie, że z niego nigdy nie wyjdzie. W końcu brat pani wiceprezydent, to nie byle kto. Postanawia więc na własną rękę wyciągnąć Linca z więzienia. Jak? Ano, jak sam twierdzi uciec można z nawet najbardziej strzeżonego więzienia. No, pod warunkiem, że się go zaprojektowało. Ale, ale. Nikt nie potrafi wkuć na pamięć planów ogromnego budynku, nawet jeśli jest geniuszem. Jak więc przemycić do więzienia taką ilość map? Jest sposób. Tatuaż. Cały plan ucieczki z więzienia, wszystkie projekty, najdrobniejsze elementy składowe, zakodowane, zdobić będą od teraz ciało Michaela od szyi po pas. Ukryte pod gotyckim malowidłem oplatają cały jego korpus, tworząc szyfr, do którego klucz posiada jedynie Michael. I którego to klucza ma zamiar użyć jak najszybciej. Fikcyjnie napada na bank z bronią w ręku. Fikcyjnie, bo wcale nie ma zamiaru niczego kraść. Chce tylko dostać się do wiezienia – do tego samego, w którym czekając na wyrok siedzi Linc. A gdy już się tam znajdzie, oj, to wtedy dopiero zaczyna się majstersztyk. Niezapomniana scena, moim zdaniem jedna z najlepszych we współczesnym filmie małoekranowym:
- Widziałeś plany
- Lepiej. Mam je na sobie.
Aż dreszcze przechodzą.

Serial emitowany przez Polsat w każdą niedzielę o godz. 20.00, nosi haniebnie spolszczony tytuł „Skazany na Śmierć”. Ale nie ma co narzekać, jak by nie patrzeć, lepsze to niż „Wirujący Seks”. Milczeniem pomijam reklamę jaką wcisnął nam Polsat, bo dostaję spazmów na to „poczuj więzienie na własnej skórze”...

Świat ogarnęła mania seriali. Scenarzyści sypią kontynuacjami jak z rękawa. Zagubieni, Gotowe na Wszystko, Jerycho, 4400, Prison Break, The L Word (osobiście mój ulubiony) i tak dalej. Co gorsza, większość z nich przewidziana na początku jako na przykład dwunastoodcinkowiec – tak jak Prison Break – rozrasta się o drugie tyle + kolejne serie, które treścią bardziej przypominają popłuczyny po pierwowzorze. Z jednej strony widzowie kochają swoich bohaterów, wręcz ich ubóstwiają. Z drugiej mają ich dość, co odczuwają także i aktorzy – nadmiernie wyeksploatowani przez rolę i zaszufladkowani w konkretną postać. To po primo. Secundo, scenariusz, który tak zaskoczył na początku, z czasem robi się męczący (jak w Lost), tudzież nudny bądź mocno naciągany (jak w drugiej serii Prison Break). Takie seriale, to już tylko machiny pieniężne napędzane siłą początkowych sukcesów. Z czasem wszystkim przeje się ten tort i już nikt nie będzie chciał tknąć choćby wisienki. To po tertio.

Grafika:

http://ic1.deviantart.com/fs9/i/2006/066/c/f/Prison_Break...