Krzywdzeni przez stereotypy

Dodano 2018-03-03, w dziale felietony - archiwum

Młodzi ludzie nigdy nie cieszyli się wśród dorosłych najlepszą opinią. Współcześnie nie jest inaczej. Nadal słyszymy opinie, że jesteśmy niekulturalni, pozbawieni empatii, nie potrafimy zachowywać się odpowiednio w miejscach publicznych, nie szanujemy starszych etc., etc. Czy te opinie nie są dla nas jednak niesprawiedliwe i trochę krzywdzące?

/pliki/zdjecia/ml1_0.jpg Zgodzicie się chyba ze mną, że najczęściej słyszymy od dorosłych o sobie takie opinie: „młodzi nie chcą pracować”, „siedzą tylko na telefonach i przed komputerami”, „piją, palą i przeklinają”, „nie chcą się uczyć”, „zwracają uwagę tylko na swój wygląd”, „są niedojrzali i nie mają skonkretyzowanych planów na przyszłość”, „są wygodni i chcą mieć wszystko podane na tacy”, „nie słuchają, co się do nich mówi”… Krótko mówiąc są do niczego. A ja mówię: stop! Zapewne zdarzy się w moim pokoleniu niejedna osoba, która wykazuje takie właśnie cechy i zachowuje się w opisany sposób, ale nie można przecież uogólniać i wrzucać wszystkich do jednego worka. Młodzi ludzie, podobnie jak i dorośli, różnią się w końcu między sobą zarówno charakterem jak i upodobaniami. Zdarzają się oczywiście i między nami bójki, ale przecież nie dotyczy to całego naszego pokolenia, a z pewnością nie jest to też jakaś wyjątkowa cecha mojego pokolenia. Entuzjazm, bunt i agresja to cechy od zawsze przypisywane młodości. Sądzę, że każdy z dorosłych też w przeszłości czegoś takiego doświadczył, dlatego dziwi mnie, że tak trudno im dziś nas zrozumieć. Czyżby tak szybko zapomnieli, jak to jest być młodym? Powiem nawet więcej. Jako przedstawiciel młodego pokolenia nie zauważam, by moi rówieśnicy zachowywali się jakoś nietypowo, czy też niewłaściwie. To prawda, że jednostki postępują niekiedy niezgodnie z przyjętymi normami społecznymi, ale to tylko jednostki. A czy wszyscy dorośli są idealni? Najgorsze w tym wszystkim jest chyba jednak to, że stacje telewizyjne zaczęły ścigać się w produkcji coraz głupszych seriali, które pokazują moje pokolenie w bardzo nieciekawym świetle. Z badań wiadomo, że młodzi ludzie rzadko oglądają telewizję, a zatem z góry wiadomo, że widzami tych seriali są przede wszystkim osoby dojrzałe (w tym nasi rodzice i nasi dziadkowie). Jak się naoglądają takich idiotycznych historii, to trudno im się dziwić, że później tak boją się o swoje dzieci lub wnuki, bo dowiadują się z nich, jak niewiele trzeba, by nawet ktoś znajomy poczęstował czymś niebezpiecznym ich „dzieciaka” lub przeciągnął go na ciemną stronę mocy. Nie raz byłem już świadkiem rozmów na temat młodych ludzi prowadzonych przez dorosłych, którzy przytaczali w nich sytuacje z takich seriali. /pliki/zdjecia/ml2.jpg Jak się domyślacie ich opinie o nas były oczywiście mało pozytywne. No chyba, że jakaś mama chciała się pochwalić swoją dojrzewającą pociechą, przed zazdrosną ciotką czy sąsiadką, ale to zupełnie inna bajka.

To jaka jest rzeczywiście ta współczesna polska młodzież? Na pewno jest zróżnicowana. Przede wszystkim kochamy życie! Myślę, że nie różnimy się aż tak bardzo od młodych ludzi sprzed 20-30 lat. Co prawda wraz z rozwojem technologii, zmienił się radykalnie otaczający nas świat, a nieograniczony dostęp do Internetu zmienił też trochę nasze potrzeby i sposób życia, bo na przykład nasze życie towarzyskie, uczuciowe, a nawet niekiedy rodzinne toczymy obecnie zarówno w rzeczywistości realnej jak i w przestrzeni wirtualnej, ale znajomości i przyjaźnie zawieramy tak, jak robili to nasi poprzednicy, czyli zwykle w oparciu o podobne, charaktery plany na przyszłość czy zainteresowania. W kręgu kolegów i koleżanek również mamy sporo osób spoza szkoły i najbliższego sąsiedztwa. Podtrzymywanie kontaktów ułatwiają nam jednak obecnie liczne portale społecznościowe i popularne komunikatory. A jeśli chodzi o wartości, marzenia czy plany na przyszłość, to prawdopodobnie nie różnimy się jakoś znacząco od wcześniejszych pokoleń. Dla nas także najważniejsze są rodzina, nauka i praca. Choć może trudno w to uwierzyć, to cenimy sobie również zdanie naszych rodziców, którzy bardzo często są naszymi przyjaciółmi i powiernikami. Na pewno nie „olewamy” także nauki. Może czasem jesteśmy zmęczeni i nie mamy siły się uczyć, ale zawsze mamy świadomość, że wykształcenie to podstawa. Nie boimy się również pracować. Mnóstwo młodych ludzi podejmuje różnorakie prace podczas wakacji, by zarobić sobie parę groszy na własne wydatki. I nieważne czy to jest praca na zmywaku, rozwożenie pizzy, roznoszenie ulotek, czy jeszcze coś innego. Jesteśmy gotowi podjąć się każdej pracy, bo uważamy, że żadna praca nie hańbi. Żyjemy też marzeniami i wierzymy, że po ukończeniu edukacji uda nam się znaleźć tę wymarzoną, satysfakcjonującą i dobrze płatną pracę. Staramy się być samodzielni i odpowiedzialni, choć Bóg mi świadkiem nie zawsze jest nam łatwo. Chcemy się rozwijać i to pod każdym względem. Z uporem szukamy w tym szalonym, współczesnym świecie autorytetów, /pliki/zdjecia/ml3.jpg idoli, czyli mówiąc inaczej, jakichś sensownych wzorów do naśladowania. Chętnie podejmujemy nowe wyzwania i działamy. Nieustannie szukamy w życiu inspiracji, dlatego jesteśmy zdecydowanie otwarci na świat i chętnie podążamy za trendami, szczególnie dotyczącymi technologii, ubioru czy stylu życia. No i powiedzcie sami, czy nasi rówieśnicy sprzed 20–30 lat nie podążali podobną drogą?

Jak widać, mamy zalety, mamy też wady, bo któż ich w końcu nie ma! Tak naprawdę, to od was drodzy dorośli w dużej mierze będzie zależało to, z czym wejdziemy w dorosłe życie i jak będziemy do niego przygotowani. Zatem na koniec chciałbym zwrócić się do was z apelem. Wspierajcie nas, swoje dzieci i wnuki, byśmy nie czuli się w tych naszych różnych działaniach osamotnieni, a niekiedy wręcz bezradni wobec tego, co los rzuca nam pod nogi. Pamiętajcie, że każdy z was jest dla nas przykładem i to właśnie wasze postawy i zachowania wpływają często na to, jak my się będziemy zachowywać i jakimi ludźmi będziemy.

Grafika: