Mamy za mało radosnych świąt   

Nie tak dawno obchodziliśmy Święto Odzyskania Niepodległości. Tego dnia chyba większość z nas jest dumna z faktu bycia Polakiem. Osobiście uważam ten dzień za szczególny i na swój sposób magiczny, bo oto masa zazwyczaj narzekających i wiecznie niezadowolonych Polaków nagle staje się szczęśliwa i chwali sobie fakt, że dane jest jej żyć w tak pięknym i wielkim kraju, jakim jest Polska.

Szkoda, że to jedyny taki dzień w roku. Mam wrażenie, że tego dnia ładujemy nasze baterie patriotyzmem na cały rok i potem nie mamy już potrzeby czuć się szczęśliwymi patriotami. Z jednej strony to cieszy, że potrafimy choć przez jeden dzień być dumni ze swojego kraju, ale z drugiej strony trochę martwi, bo to w końcu tylko jeden dzień.

Dlaczego nie potrafimy być szczęśliwym i dumnym narodem chociażby przez tydzień w roku? Czyżbyśmy nie mieli w naszej narodowej historii wydarzeń, które napawałyby optymizmem i dawałyby ku temu powody? I owszem, mamy.

Pierwsze święto, jakie przychodzi mi do głowy, to Narodowy Dzień Pamięci „Żołnierzy Wyklętych”. Co prawda uważam, że nazwa tego święta nie jest niestety optymistyczna, a znaczniej lepiej brzmiałaby „Żołnierzy Niezłomnych”, ale trudno. Myślę ponadto, może i błędnie, że powinno to być dziś dla nas święto radosne, ponieważ wspominamy wtedy tych, którzy nie dali się ani ogłupić, ani złamać.

Kolejne święto, obok którego trudno przejść obojętnie, to Święto Wojska Polskiego, przypadające w rocznicę Bitwy Warszawskiej z 1920. Bitwy, która okazała się dla naszego narodu zwycięska i to mimo ogromnej przewagi wojsk bolszewickich. Skoro dokonaliśmy tego praktycznie sami, bez pomocy z zewnątrz, to dlaczego nie uznać tego dziś za święto narodowe?

Nie powinniśmy zapominać także o rocznicach bitew bardziej odległych w czasie, tym nie mniej dla nas zwycięskich. A co powiecie o Bitwie Pod Grunwaldem? Kiedy to było, z kim i o co wówczas walczyliśmy, nie trzeba chyba żadnemu Polakowi przypominać. Warto jednak przypomnieć, że przez wiele laty było to święto porównywalne z dzisiejszym Świętem Odzyskania Niepodległości.

Bez wątpienia „radosnym świętem” winna być dla nas także każda rocznica wybuchu Powstania Wielkopolskiego. Skoro co roku obchodzimy hucznie rocznicę Powstania Warszawskiego, które notabene przegraliśmy, to dlaczego to wielkopolskie, zwycięskie ma być „gorsze”? Jesteśmy niesprawiedliwi, bo moim zdaniem każde powstanie powinno być dla nas tak samo ważne.

Przedostatnim przykładem święta, jakie powinniśmy zacząć wreszcie uroczyście obchodzić, jest rocznica bitwy pod Kłuszynem. Bitwy, która pozwoliła Polakom zająć Moskwę (co prawda na krótko, ale jednak). Uważam, że i my powinniśmy ten sukces świętować, skoro Rosjanie w rocznicę wypędzenia nas ze swojej stolicy mają jednak własne święto narodowe.

Ostatnim przykładem „radosnego święta”, jaki przyszedł mi do głowy, jest rocznica Zjazdu Gnieźnieńskiego. Zjazd ten w znacznym stopniu przyśpieszył, jeżeli nie umożliwił, koronację Bolesława Chrobrego na króla Polski. Dodatkowo, wydarzenie to spowodowało utworzenie arcybiskupstwa w Gnieźnie i nowych biskupstw w Krakowie, Poznaniu, Kołobrzegu i Wrocławiu. A więc rzecz niebagatelnej wagi. Na szybko wskazałem siedem wydarzeń z historii naszego narodu, które kojarzą się nam optymistycznie, i które moim zdaniem winniśmy dla lepszego narodowego samopoczucia zacząć obchodzić, mając oczywiście na uwadze fakt, ze ich lista może być przecież o wiele dłuższa. My jednak wolimy świętować te wydarzenia, które napawają pesymizmem i czynią z nas naród nieszczęśliwy. Czyżbyśmy bali się popaść w jakieś narodowe samouwielbienie lub zmienić nasze zdanie o sobie samych?

Grafika:

• http://www.polskieradio.pl/...