Miłość, obojętność, nienawiść   

Większość z was zna zapewne z życia lub literatury przykłady pięknych, miłosnych historii nastolatków, którzy zakochali się w sobie, spędzali ze sobą każdą wolną chwilę i byli gotowi zrobić dla siebie wszystko! To nazywanie ukochanej swoją księżniczką, to tworzenie wspólnych planów na przyszłość, a nawet te wyjścia z domu w środku nocy, by popatrzeć wspólnie na gwiazdy. Zawsze razem, na dobre i na złe. Piękne. I tylko żałować wypada, że nie każdy taki związek wytrzymuje próbę czasu. A jeśli już dochodzi do rozpadu, to świat ogląda wówczas tę najciemniejszą stronę ludzkiej osobowości. Wzajemnemu obwinianiu, pogardzie i wyzwiskom nie ma końca. Dlaczego?

Znałam wiele na pozór „cudownych” par, które po zerwaniu ze sobą zaczęły obrzucać się obrzydliwymi wręcz wyzwiskami (ze względów obyczajowych nie wypada mi ich tutaj przytaczać). Byłam w szoku, gdy czytałam ich profile na Facebooku, w których obwiniali się wzajemnie o rozpad związku. Tyle jadu. Tyle nienawiści. Tyle goryczy i łez. Uderzyło mnie także to, że tak niefrasobliwie wyciągali na forum publiczne swoje prywatne, nierzadko intymne sprawy. Nie potrafiłam również zrozumieć, dlaczego moje koleżanki tak chętnie angażowały się w te internetowe dyskusje, które niszczyły życie wszystkim.

Do tej pory nie potrafię zresztą pojąć, dlaczego osoby, które kiedyś tyle dla siebie znaczyły, i które zapewniały się wzajemnie o niezwykłym uczuciu, tak łatwo potrafią wszystko zniszczyć, tocząc ze sobą wyniszczającą wojnę. A może jednak to uczucie w nich nie wygasło i nadal się kochają, tylko są zbyt egotyczni, mają do partnera zbyt duży żal i po prostu nie potrafią okazać swojego rozczarowania w inny sposób, że o wybaczeniu nie wspomnę. W końcu nie jest to chyba dla nikogo tajemnicą, że ukochana osoba, jeśli już rani, co się czasem zdarza, to czyni to najbardziej boleśnie, bo jest nam bliska. I o tym trzeba zawsze pamiętać. Dlaczego wiec po tym wszystkim, co razem przeżyli, tak łatwo się od siebie odwracają, rzucając pod swoim adresem najbardziej ohydne obelgi? Bo raz nie odpisał na SMS’a? Bo nie przyszła na spotkanie, tylko wolała się spotkać tego dnia z przyjaciółkami? Czy tak błahe sprawy mogą zniszczyć związek młodych ludzi? Okazuje się, że tak.

Kiedy tak patrzę na te wszystkie obrzucające się błotem pary, zastanawiam się, czy na tym świecie istnieje jeszcze zrozumienie dla inności drugiego człowieka, szacunek i kultura osobista. Coraz trudniej spotkać te wartości, szczególnie wśród ludzi młodych. Nikt z nas nie jest święty, ale czasem lepiej ugryźć się w język, spróbować zrozumieć, porozmawiać i wyjaśnić sobie wszystko, niż chodzić z gradową miną i wyżywać się na innych, raniąc napotykanych na prawo i lewo.

Przyszło nam żyć w naprawdę dziwnych czasach. Wulgaryzmy nie są już uznawane za słowa nieprzyzwoite. Większość moich kolegów używa ich na porządku dziennym, witając się lub żegnając ze sobą. Wielu zastąpiły one również znaki przystankowe w zdaniach.

I po co to wszystko? Czy musimy używać takiego słownictwa dla wzmocnienia ekspresji swoich wypowiedzi? Język polski jest przecież wystarczający barwny, byśmy nie musieli ograniczać się w wypowiedziach tylko do tych kilku słów, choć prawdą jest, że o bardzo szerokim polu znaczeniowym. Dlaczego więc rozstające się ze sobą pary nie potrafią zakończyć swojego związku z szacunkiem dla siebie nawzajem? Dlaczego tak bardzo zależy im na tym, by zadać sobie jak najwięcej mocnych, często bezlitosnych ciosów, poranić się i ośmieszyć przed światem?

Grafika:

• http://m.natemat.pl/...
• http://www.poradopedia.pl/...