Moje oczy są szaroniebieskie   

Moje oczy są szaroniebieskie

Oczy mam szaroniebieskie,
kiedy wypłuczę już
z siebie
ostatnie złe myśli,
kiedy w Atlantyku wanny
zostawię codzienność
i dzień, który minął.
A kiedy źle się
układają karty w pasjansie,
oczy mam bezbarwne,
tak jak wtedy,
kiedy milczy zakneblowane serce.
Kiedy zaś Ciebie nie mam
i miłości żadnej,
wtedy ślepnę...
A oczy moje nie mają już
żadnego koloru…
oprócz bezsilności.

Oznaka słabości

Płakałam…
Płakałam długo
Płakałam cicho
Płakałam samotnie.
Nieprzemyślanymi
własnomoimi
papierowymi łzami.
Mokrymi nieśmiałością,
niedokończoną historią,
beznadziejnością cichych dni.
Płakałam…
a sny rozmazane pod okiem
przypominały,
że to dzisiaj juz nie pierwszy raz.

Strach

Jak pogromca lwów
z logiką – szybkim batem,
ujarzmić próbuję
wyobraźnię swoją.
Fantazje nie na temat.
Wymysły o cieniach
na ścianie,
o ruszających się drzewach
i śmierci w każdym pojedynczym
“ja”.
Tresura:
siad!
noga!
spokój!

A strach, jak na złość,
wszystko odwrotnie.
Cholera!