Na tropie zemsty

Dodano 2017-02-01, w dziale recenzje - archiwum

Jest marzec. Pewnego ranka grupa turystów odkrywa na Giewoncie makabryczny widok, ciało powieszono na krzyżu nagiego mężczyzny. Wszystko wskazuje, że przestępca nie zostawił prawie żadnych śladów, oprócz monety z I wieku naszej ery. Sprawę przejmuje niecieszący się dobrą sławą komisarz Wiktor Forst. Niespodziewanie zostaje jednak od niej odsunięty. Komisarz nie zamierza jednak odpuścić i na własną rękę (wraz dziennikarką Olgą Szrebską) rusza w mroki historii, gdzie pogrzebano odpowiedzi na nurtujące go pytania, które mogłyby mu pomóc rozwikłać zagadkę tego niezwykłego morderstwa. Wkrótce okazuje się, że niezwykłych zabójstw jest więcej i wciąż mogą zdarzyć się kolejne.

/pliki/zdjecia/eks.jpg Tak rozpoczyna się pierwszy tom serii przygód komendanta Forsta pt. „Ekspozycja”, autorstwa Remigiusza Mroza. Akcja rozgrywa się w zawrotnym tempie, bohaterowie z jednej trudnej sytuacji wpadają w sidła kolejnej. Pomaga im spryt Wiktora i wdzięk oraz znajomości Olgi. Policjant i dziennikarka nie mają czasu na odpoczynek, przekraczają granice kraju, a nawet kontynentów. Za każdym razem dowiadują się oczywiście czegoś nowego, ale to wciąż nie przybliża ich do rozwiązania tej zagadki. Historyczno-biblijny motyw z początków chrześcijaństwa (zaskakująca teoria na temat życia Jezusa) jest dobrze rozwinięty i świetnie wytłumaczony. Jako osoba interesująca się historią, muszę przyznać, że Remigiusz Mróz bardzo dobrze się spisał na tym polu.

Nieco gorzej poszło mu jednak z fabułą. Co prawda książka trzyma w napięciu od pierwszej do ostatniej strony (a w zasadzie do ostatniego zdania), nie dając ani chwili wytchnienia czytelnikowi, który bez przerwy musi przetwarzać informacje historyczne bądź skupiać się na bogatych w detale scenach, ale nie spodobało mi się na przykład to, że bohaterowie „ot tak” wychodzili z każdej, nawet najtrudniejszej opresji. Nie chcę tutaj spoilerować, ale wiele zdarzeń wydaje się być przez to mało realna.

W książce nie brakuje komizmu, sprośnych żartów i tekstów na podryw. Jednych może to razić lub zniesmaczać, ale powiem wam, że mnie się podobało (miło było pośmiać się z niezdarnych prób Wiktora, który próbował umówić się z dziennikarką). Nie brakuje tu też błyskotliwych komentarzy na temat współczesnej sytuacji politycznej czy też popkultury. Dobrze czyta się o rzeczach, które się zna i tym Mróz trafił w mój gust. Pojawiły się nawiązania do współczesnych gier, seriali, eventów – wszystkiego, czym młode pokolenie się interesuje. Opisy są przy tym bardzo żywe i pozwalają wyobrazić sobie świat wykreowany przez pisarza.

Książkę pochłonęłam w jeden weekend. Z żalem odkładałam ją, kiedy musiałam coś zrobić, ale szybko do niej wracałam. Powieść Mroza to czterysta osiemdziesiąt stron pasjonującej lektury, w której niezmiernie łatwo się zatracić. To książka błyskotliwie napisana, pełna intryg i nieoczekiwanych zwrotów akcji, odnosząca się do ważnych faktów historycznych. Zatem to nie tylko dobra rozrywka, pozwalająca o wszystkim zapomnieć, ale też coś więcej. Tu naprawdę dużo się dzieje – tak dużo, że zaczęłam zastanawiać się, czy czasem intryga nie zawali się pod własnym ciężarem. Bardzo podobało mi się szczególnie to, że nic nie jest tu oczywiste ani przewidywalne, a autor miesza nam w głowach i zamiast przybliżać, oddala nas co chwilę od rozwiązania kryminalnej zagadki, serwując nam przy okazji całą paletę nie zawsze wytłumaczalnych emocji. Mówi się, że dobrą książkę poznaje się po godzinie, po której kładziemy się spać. Z autopsji mogę więc wam powiedzieć, że „Ekspozycja” to świetny kryminał osadzony w polskich realiach i dotykający dodatkowo bardzo ważnych kwestii historycznych oraz moralnych. Z czystym sumieniem mogę go wam polecić, bo wart jest tego, a wszystkie ciepłe opinie, jakie zebrał od dnia premiery, zdecydowanie mu się należą.

Grafika: