Najprościej...   

Każdy nastolatek miał lub będzie miał okazję przerabiać na lekcjach języka polskiego lekturę pod tytułem „Stary człowiek i morze”. Dla mnie osobiście była to strasznie nudna książka, bo co ciekawego może być w tym, że jakiś koleś złowił rybę, którą potem zjadł mu rekin?

Kilka tygodni temu pożyczyłam jednak od kolegi płytę Metalliki pt. „Ride the Lighting”. Przesłuchałam ją kilkakrotnie i muszę wam powiedzieć, że już po pierwszym przesłuchaniu urzekł mnie utwór pt. „For Whom The Bells Tolls”, czyli „Komu bije dzwon”. Utwór zainspirowany bądź co bądź jednym z najgłośniejszych dzieł Hemingway’a pod tym samym tytułem. I choć nie spodobało mi się opowiadanie „Stary człowiek i morze” poszłam do biblioteki i wypożyczyłam kolejną pozycję tego samego autora. Muszę przyznać, że w międzyczasie coś zmieniło się chyba w moim nastawianiu do Hemingway’a, bo kolejny jego utwór bardzo przypadł mi do gustu. Nie mam zamiaru recenzować tej pozycji, powiem tylko, że jeśli ktoś z was lubi historie o wojnie z miłością w tle, to szczerze polecam. Po przeczytaniu powieści „Komu bije dzwon” postanowiłam jeszcze bliżej poznać historię życia autora, bo bardzo zaintrygowała mnie jego postać. Przyznam, ze warto było poświecić temu trochę czasu.

Dlaczego?

Ernest Miller Hemingway urodził się 21 lipca 1899 roku w Oak Park w stanie Illinois w Stanach Zjednoczonych. Był pisarzem, reporterem i korespondentem wojennym, a jego ojciec lekarzem. Jako dziecko interesował się boksem i piłką nożną. W szkole był redaktorem pisma „Trapeze”, w którym zamieszczał swoje pierwsze próby literackie. W 1914 roku został reporterem „Kansas City Star”, a cztery lata później zgłosił się na ochotnika do Amerykańskich Oddziałów Czerwonego Krzyża. Walcząc na froncie włoskim raniony został ok. 200 odłamkami moździerza. Wydarzenia te skłoniły Hemingway’a do napisania w 1929 roku powieści pt. „Pożegnanie z bronią”. Za zasługi w walkach otrzymał włoskie odznaczenia, po czym powrócił do USA i podjął pracę reportera w „Toronto Star”. W 1921 roku ożenił się, a wybranką jego serca została Hadley Richardson.

Hemingway podróżował m.in. do Francji, Szwajcarii i Hiszpanii. W 1922 roku był korespondentem z ówczesnej wojny turecko-greckiej. W tym samym roku przeniósł się do Konstantynopola, a po powrocie do Francji przyłączył się do kolonii amerykańskich artystów-emigrantów w Paryżu, gdzie ukazały się „Trzy opowiadania i dziesięć poematów”(1923r.) oraz „In Our Time”(1925r.). Rok później ukazała się powieść „Słońce też wschodzi”, która powstała w Hiszpanii. W roku 1927 ożenił się po raz drugi, tym razem z dziennikarką, z którą zaraz po ślubie osiedlił się na Florydzie.

Roczna wyprawa na safari w Tangenice była inspiracją do napisania w 1935 roku książki pt. „Zielone wzgórza Afryki”.

Ernest Hemingway oprócz tego, że brał udział w obu wojnach światowych, walczył też w wojnie domowej w Hiszpanii (1936-39), w której stanął po stronie republiki. Jego największym dziełem jest bez wątpienia „Komu bije dzwon” - historia o wielkiej miłości, która wydarzyła się właśnie podczas wojny w Hiszpanii. Jedyną sztuką teatralną, jaką napisał, jest „Piąta kolumna”,

Kolejną żoną pisarza została publicystka Marta Gellhorn, z którą przeniósł się na Kubę. W 1944 roku przyjechał do Europy. Dwa lata później ożenił się po raz czwarty i zarazem ostatni. Tym razem wybranką jego serca została Mery Welsh.

Trzy lata później uległ wypadkowi podczas polowania na kaczki, co zainspirowało go do napisania „Za rzekę, w cień drzew”. W 1952 roku napisał swoje najbardziej znane opowiadanie „Stary człowiek i morze”, które zostało nagrodzone prestiżową nagrodą Pulitzer’a i przyczyniło się do przyznania literatowi w 1954 roku Nagrody Nobla za całokształt twórczości.

W tym samym roku Hemingway będąc w Afryce dwukrotnie uczestniczył w katastrofach lotniczych. Pięć lat później przeniósł się z Kuby do Ketchum w stanie Idaho w USA.

Leczenie w klinice w Mayo nie przynosiło pożądanych skutków i u pisarza pojawiały się objawy manii samobójczej, w efekcie której trzykrotnie próbował odebrać sobie życie. Ostatecznie zdołał to zrobić 2 lipca 1961 roku, kiedy strzelił sobie w usta.

W dziełach pisarza można dostrzec jego subiektywne spojrzenie na wiele spraw, a także elementy autobiografii i autoportretu. Był bardzo honorowym człowiekiem, a jego motto brzmiało: „Zapisywać to, co widzę i czuję, najprościej jak potrafię”.

Gorąco polecam wszystkim, a zwłaszcza tym bardziej wrażliwym czytelnikom, książki Hemingway’a. „Komu bije dzwon” to powieść niezwykle ponadczasowa, zmuszająca do przemyśleń o swoim życiu i wartościach dla nas najważniejszych. A ja zaczęłam właśnie czytać „Zielone wzgórza Afryki” i powiem wam, że zapowiada się naprawdę obiecująco.

Grafika:

http://elenzil.com/orionreads/uploaded_images/forwhomthebelltolls-744380.jpg