Odrzuć twarz i stań się maską…   

Przenieśmy się do Paryża pod koniec XIX wieku. Władzę w Operze Garnier przejmują dyrektorzy – Richard i Monacharmin. Jeszcze tego samego wieczoru zaczyna dochodzić tu do dziwnych zdarzeń, których nie da się wytłumaczyć w racjonalny sposób. Obaj mężczyźni szybko orientują się, jaki był powód odejścia ich poprzedników. Otóż w gmachu Opery grasuje Upiór! Gaston Leroux w swojej powieści „Upiór Opery” od początku chce przekonać nas o tym, że historia ta zdarzyła się naprawdę, a on jedynie ją spisał.

Tytułowym upiorem jest Erik, oszpecony geniusz muzyczny i utalentowany architekt, który ze względu na swą szpetność ukrywa swoją twarz pod maską. Kilka lat wcześniej pomagał przy budowie Opery, projektując całe podziemie, które od tamtej pory stało się jego domem. Darzy miłością młodziutką śpiewaczkę, Krystynę Daae, której potajemnie udziela lekcji śpiewu jako głos zza ściany. Dziewczyna bierze go za Anioła Muzyki, którego obiecał jej zesłać po śmierci ojciec. Krystyna nie domyśla się jednak, że jest manipulowana, a już na pewno nie ma pojęcia o uczuciach Erika do niej. Śpiewaczka z wzajemnością kocha hrabiego Raoula de Chagny.

Leroux w miarę rozwoju akcji przytacza fragmenty pamiętników i innych dokumentów, co znacznie wzbogaca fabułę. Co ciekawe, większość opisanych przez niego wydarzeń, jak upadek kilkutonowego żyrandola na publiczność, czy istnienie podziemnego jeziora, jest prawdziwa. Powieść ma także dość ciekawą konstrukcję, gdyż nie do końca wiadomo, jaki przedstawia gatunek. Zawiera cechy sprawozdania, powieści detektywistycznej a także romansu. Nie brakuje tu również komizmu, na przykład podczas przesłuchiwania Madame Giry.

Jedyną rzeczą, a raczej osobą, która mnie denerwowała, był właśnie Raoul. Przez całą fabułę kręcił się w kółko i wzdychał do Krystyny, deklarował jej swoją miłość, jednakże nie uczynił nic, żeby jej to uczucie jakoś okazać. Cały czas użalał się jednak nad tym, że dziewczyna ciągle gdzieś znika, że go nie kocha, że ma innego, a on z tego powodu jest strasznie biedny. W dodatku zachowywał się jak panienka, a nie jak mężczyzna i gdyby nie pomoc Persa zapewne cały gmach wyleciałby w powietrze, razem z jego ukochaną. Poza tym, irytujący jest też fakt, że Krystyna wybrała Raoula ze względu na jego urodę oraz statut społeczny, bo bądźmy szczerzy, gdyby Erik był przystojny, to jemu rzuciłaby się natychmiast w ramiona.

Nie wolno jednak zapominać, że "Upiór Opery" tak naprawdę opowiada o tragedii człowieka odrzuconego przez społeczeństwo. Tematyka tej powieści jest zatem wciąż aktualna i chyba dlatego nieustannie powstają jej kolejne adaptacje. Najpopularniejszą jest chyba film "Upiór w Operze" z 2004 roku, który powstał na podstawie musicalu Andrew’a Lloyd Webber’a. Ten sam kompozytor jest nawiasem mówiąc autorem drugiej części pt. "Love Never Dies", której akcja rozgrywa się 10 lat po wydarzeniach w operze. W 2012 roku Japończycy stworzyli grę – "Opera Za No Kaijin". Fani powieści pragnęli także stworzyć film animowany, jednakże z tego, co wiem, nie udało im się zebrać na ten cel funduszy. W dodatku cały czas powstają komiksy, fanarty, czy też opowiadania, inspirowane tym tematem.

Jeśli zaś chodzi o mnie, to jest to jedna z najlepszych historii, jakie do tej pory przeczytałam. Rzadko płaczę podczas oglądania filmów bądź też czytania książek, jednakże strony wyżej wymienionej skropliłam rzęsiście własnymi łzami. Los Erika dogłębnie mnie wzruszył. Uważam, że pomimo haniebnych czynów, jakich się dopuścił, nie zasłużył na to, co go spotkało. Ludzie nie rodzą się źli, tylko się nimi stają. Erik został upiorem, ponieważ nigdy nie zaznał miłości, nawet od własnej matki.

Reasumując mistrzowska umiejętność zawiązania intrygi, poparta diaboliczną wręcz inwencją. Polecam tę książkę każdemu, kto odnajduje w sobie duszę romantyka. Nie każdy bowiem potrafi zrozumieć to, co Leroux chciał przekazać czytelnikom.

Grafika:

• http://www.bialykruk.com.pl/...
• http://fc08.deviantart.net/...