Ogród   

Ten stary ogród – tak przyjazny za dnia – nocą zmieniał się nie do poznania. Pamiętam, jakby to było wczoraj. Te aleje, którymi przechodziłam razem z Nim. W górze śpiewały ptaki. Wszędzie było tak kolorowo. Każde drzewo miało inna barwę. Każdy kwiat pachniał inaczej. I te magnolie... Do dziś pamiętam, jak siedzieliśmy na ławeczce obok fontanny, a On urwał mi gałązkę z tego drzewa, mówiąc że właśnie te krzewy, kwiaty z nich, ich zapach, będą nam towarzyszyć przez całe życie. I tak było, przez tyle lat naszej znajomości, przyjaźni, miłości – magnolie nam towarzyszyły, zarówno w podniosłych chwilach, jak i w szarości codzienności.

Wczoraj, gdy udałam się na tamte ścieżki... Do tej pory nie potrafię zrozumieć, w jaki sposób, tak bardzo ten ogród mógł się zmienić? Nikt o niego nie dba? Nie, po prostu w nocy ogród mojego życia wyglądał całkiem inaczej, niż za dnia, gdy świeciło słońce mojej miłością do Niego, a Jego do mnie. Jakby z dwóch stron – tak mocno – rozjaśniało nasze życie. I choć miłość nie umarła, to już nie ogrzewa i nie tylko ten ogród zmienił się nie do poznania, ale i ja i ludzie, których spotykam po latach. Nie zmieniły się tylko nasze wspomnienia. Nigdy się nie zmieni to, co przeżyliśmy w tym ogrodzie.