"Oliver Twist" - dla kogo ta produkcja?   

W przytułku, gdzieś pośrodku angielskiej prowincji, mieszka Oliver Twist. Młody chłopiec trafia tam po śmierci matki. Następnie sierota ów zostaje sprzedany właścicielowi zakładu pogrzebowego. Po bójce z zawistnym pomocnikiem przedsiębiorcy ucieka i wyrusza w podróż do Londynu. Trafia tam na młodocianych kieszonkowców. Mimo woli wstępuje w ich szeregi i uczy się złodziejskiego fachu. Jednak już pierwsza wyprawa po cudze portfele i jedwabne chustki kończy się tragicznie. Wydarzenia w życiu chłopca jeszcze bardziej się komplikują. Plugawi złodzieje nie dadzą mu tak łatwo odejść ze swojej bandy…
Tak oto w kilku słowach mogę przedstawić fabułę nowego filmu Romana Polańskiego pt. „Oliver Twist”. Punktem wyjścia do scenariusza filmu, który napisał Ronald Harwood, stała się powieść Karola Dickensa pod tym samym tytułem.
Po realizacji „Pianisty”, Polański przedstawia widzom kolejny interesujący film, zrealizowany z rozmachem, oddający jako żywo atmosferę tamtych lat. Trzeba przyznać, iż Allanowi Starskiemu wyśmienicie udało się odwzorować i przedstawić dziewiętnastowieczny Londyn, a także jego przedmieścia. Wszystko w tym filmie jest naturalne, pełne życia, jakby wprost przeniesione z tamtej epoki.
Kolejny mocny atut, to świetnie skompletowana obsada. Wszystkie postaci, zwłaszcza te negatywne, przedstawiono bardzo karykaturalnie. Odpowiedni strój i zachowania, trafnie podkreślają charakter bohaterów. Idealny przykład stanowi wyrazista i jedna z najważniejszych, postać Fagina. Zgarbionego, obdartego starca, fenomenalnie zagrał Ben Kingsley. Niemalże nie do rozpoznania z powodu perfekcyjnej charakteryzacji. Równie dobrze prezentuje się Barney Clark, jako tytułowy bohater. Jego naturalna gra wypada bardzo autentycznie, a anielska twarz porusza do głębi.
I co warto jeszcze podkreślić – muzyka, autorstwa Rachel Portman. Tam, gdzie nie ma słów, tam gdzie nic się nie dzieje, a czasem dzieje się bardzo wiele, jak w przypadku wędrówki Oliviera do Londynu, tam właśnie muzyka była najlepszym narratorem jego uczuć i myśli.
Nie bardzo jednak wiem, dla kogo przeznaczona jest ta produkcja – dla dorosłych zbyt infantylna, dla dzieci zbyt smutna i pełna nieszczęścia. Nie jest to przecież typowy film dla młodszych widzów. Zło jest tu złem, niczego się nie wygładza, nie koloruje. Jest smutek, cierpienie. Polański nie stroni od brutalnych scen, brudnych kolorów, a także okrucieństwa wobec sierot. Oliver nie jest też ani wzorcem zachowań ani postacią, z którą młody widz mógłby się identyfikować.
A miał to być przecież film familijny. Polańskiemu zamarzyło się nakręcić coś dla dzieci. Padło na Dickensa i był to raczej wybór chybiony. Niesprawiedliwość i zdeprawowanie hasają po ekranie, a tytułowy bohater sypia w piwnicy z trumnami. Nadaje to filmowi nieco wyrazu, ale skreśla go zupełnie jako kino rodzinne. Dla mnie był to film ciekawszy niż wiele disneyowskich historyjek. Jednak matkom, które wysłały swoje dzieci do kina na tę produkcję z myślą, ze będą się one świetnie bawiły – szczerze współczuje. Polecam jednak ten film, gdyż jest on znakomitą adaptacją. Pozostaje tylko jedno pytanie – dla kogo jest ona przeznaczona ?