Papierowe serca   

mam dom jak każdy
czasem twierdza przed obłudnym światem
innym razem zawód bolesne zdziwienie

mam rodzinę jak większość
czasem kochający każdą porą roku
innym razem obcokrajowcy z więziennej celi

nie mam bliskości ma ją wielu
czasem rozkwita kwiatem pomarańczy
w słonecznym blasku pysznego poranka

za to mam szafkę pełną papierowych serc
wycinam je wciąż myśląc o nowym
brzoskwiniowo-orzeźwiającym uczuciu

dobra wróżka upycha je wciąż przecięte na pół
lub przedarte jak kto woli
w szafce porażek
i pisze czarnym flamastrem:
klinika złamanych serc

Gotka

szelest czarnego szyfonu
żwir skrzypi na szarej ścieżce
z dumnie uniesioną głową
w godzinie duchów kroczy – gotka

blady księżyc wtapia się w twarz
oczy okalają granatowe włosy
odbijając wszystkie radości
przyjmując porażki i ból

szuka swojego mrocznego kochanka
który ukoi ją w miłosiernej kołysance
nie powie że będzie dobrze
podając zimną błękitną rękę

szuka go jak kwiatu paproci
zagląda między syjamskie sosny
księżyc kpi z jej bezsilności
ironicznie znikając za chmurami

bo gotyk to sentyment
czerń szyfonu bladość lica
całe życie znaczone cierpieniem
mrokiem i zapomnieniem

Klaudia