Podobno świat leży u ich stóp
Blondynki. Rzekomo nie grzeszą inteligencją? Ten stereotyp rozpowszechniły popularne na całym świecie dowcipy, które przedstawiają panie o tym właśnie kolorze włosów jako osoby naiwne, infantylne i życiowo niezaradne. I choć wszyscy zdajemy sobie sprawę, że to nic innego jak głęboko zakorzeniony stereotyp, co potwierdzają wyniki licznych badań, to żarty te nieustannie nas śmieszą. 
Ciekawi mnie tylko, dlaczego te podobno głupiutkie i nieprzystosowane do życia istoty, nieustannie budzą wśród mężczyzn znacznie większe zainteresowanie niż szatynki, brunetki czy rude?
Każdy z nas zna dowcipy o głupiutkich blondynkach, ale czy zastanawialiście kiedykolwiek, skąd się wziął ten stereotyp?
Według niektórych historyków wszystko zaczęło się w połowie XIX wieku, gdy brytyjska trupa komediowa wystawiła w Wood’s Museum w Nowym Jorku parodię greckiego mitu o królu Iksjonie. Występowały w niej cztery blondynki, których sceniczne wygłupy pełne były pikantnych wstawek, a stroje były jak na owe czasy obsceniczne, co spotkało się z negatywną reakcją prasy. Recenzenci pisali, że aktorki kompletnie nie potrafią grać, a pełna widownia na spektaklach to jedynie zasługa ich atrakcyjnego wyglądu i epatowania erotyzmem. Wtedy po raz pierwszy pojawiło się w prasie określenie „brytyjskie blondynki”, w którym szybko słowo brytyjskie zastąpiono słowem głupie.
Z tymi opiniami polemizują inni historycy, skłaniających się raczej do przyznania tytuł tej pierwszej głupiutkiej blondynki, urodzonej w XVIII wieku Catherine-Rosalie Gerard Duthe, francuskiej kurtyzanie i tancerce, którą ze względu na nieprzeciętne urodę adorowało wielu przedstawicieli świata paryskiej bohemy i arystokracji. Ta, na miano „głupiej blondynki”, zapracowała sobie swoim zachowaniem na wystawnych przyjęciach u arystokratów, na które była często zapraszana. Zasłynęła z tego, że gdy proszono ją o zabranie głosu w jakiejkolwiek sprawie, robiła zawsze na początku długą pauzę,
co sprawiało wrażenie, jakby o niczym nie miała pojęcia. Wrażenie to dodatkowo potęgował fakt, że gdy już otworzyła usta, to faktycznie nie miała niczego mądrego do powiedzenia.
Jeszcze inni uważają, że mit głupiej blondynki zainicjowało tak naprawdę kino lat 50. oraz rewolucja seksualna lat 60. Mówię tu o kinie, w którym często przedstawiano blondynki jako infantylne kokietki o dużym seksapilu, potrzebujące męskiego wsparcia. A więc osoby, które w życiu wykorzystują raczej swoją fizyczną atrakcyjność niż zalety swojego intelektu. Od razu przypomina mi się znany film Marilyn Monroe „Mężczyźni wolą blondynki”, a także kreacje Grace Kelly, Brigitte Bardot i wielu innych z tego okresu.
Nie zmienia to faktu, że dziś blondynki są nie mniej pożądane niż przed laty, co potwierdzają stosunkowo liczne badania, choćby te, przeprowadzone nie tak dawno przez dr Viren Swami. Przeprowadziła ona eksperyment, w którym wzięła udział młoda, atrakcyjna kobieta. Uczona poprosiła ją, by odwiedzała kluby nocne w Londynie za każdym razem w peruce o innym kolorze. Stwierdziła, że kobieta była znacznie częściej zaczepiana przez mężczyzn, gdy miała na głowie perukę koloru blond. Dokładniej mówiąc ustaliła, że zainteresowanie mężczyzn kobietą o włosach blond było wręcz dwukrotnie wyższe, od tego, jakie wykazywali brunetką i rudą.
Podobny eksperyment przeprowadziła jakiś czas później z autostopowiczką. Ten eksperyment potwierdził jedynie wyniki jej wcześniejszych badań. Okazało się, że i tu blondynki mają większe szanse niż brunetki czy rude.
Na czym polega ten fenomen? Dlaczego blondynki wzbudzają nadal tak duże zainteresowanie mężczyzn, czerpiąc korzyści z koloru swoich włosów? Może to wynik tego, że naturalne blondynki są unikalne (stanowią tylko 2 % światowej populacji), a w gospodarce rynkowej, wszystko, co jest rzadkie, jest z założenia cenne i wzbudza pożądanie? A może ta nadzwyczajna atrakcyjność blondynek ma związek z określaniem wieku? Psycholog David Matz dowiódł, że kobieta, która ma jaśniejsze włosy, uznawana jest za młodszą, wydaje się przy tym bardziej uległa i budzi większe pożądanie mężczyzn, z czym zgadza się też laureat Nagrody Nobla w dziadzienie medycyny i fizjologii Konrad Lorenz.
Nie istnieją żadne dowody, które potwierdzałyby prawdziwość tego stereotypu. Faktem jest, że blondynki muszą moim zdaniem odczuwać ogromną presję podczas wykonywanie każdej czynności, słysząc zewsząd, że są mniej inteligentne od innych kobiet. Nie sądzicie, że taka właśnie presja może spowodować to, że w niektórych zadaniach radzą sobie gorzej?
Wykazał to eksperyment przeprowadzony przez psycholożkę Clémentine Bry z Université de Nanterre. W tym badaniu uczestniczyły młode kobiety zarówno o jasnych jak i ciemnych włosach. Obie grupy kobiet poinformowano, że napiszą za chwilę test z wiedzy ogólnej. Pierwszej grupie blondynek dyskretnie przypomniano przed testem o istnieniu stereotypu, według którego blondynki wyróżniają się bardziej swoim wyglądem niż zdolnościami intelektualnymi, a druga grupa blondynek przystąpiła do pisania testu bez tej informacji. Wiecie, jak zakończył się eksperyment? Jasnowłose panie, którym wspomniano o stereotypie głupiej blondynki, osiągnęły słabszy rezultat, ale te, którym o tym nie wspomniano, wypadły porównywalnie (nieco słabiej od brunetek, ale ich wiedza ogólna nie odbiegała od normy).
Drodzy czytelnicy, żadne badania nie wykazały dotychczas, że blondynki są głupsze w porównaniu do koleżanek o innym kolorze włosów, ale na pewno wyróżniają się swoją atrakcyjnością. Ciekawi mnie za to, dlaczego zjawisko to działa tylko w jedną stronę i blondyni nie cieszą się u pań jakimś specjalnym powodzeniem.
Grafika:
Komentarze [0]
Jeszcze nikt nie skomentował. Chcesz być pierwszy?
