Polska „Pretty Woman”   

Od kilku lat jakoś tak się utarło w mojej familii, że optymalnym prezentem dla mnie (w razie braku innych pomysłów) jest książka. Najlepiej coś z popularnych romansów tudzież powieści obyczajowych koniecznie z happy end’em. I tak w tym roku wśród choinkowych podarunków znalazłam również parę lektur, między innymi „Porę na miłość”, debiutancką powieść dramaturga, autora wielokrotnie nagradzanych sztuk i współscenarzysty popularnego tasiemca „M jak Miłość” - Pawła Jurka.

No właśnie. Hasło „M jak miłość” wywołuje jednoznaczne skojarzenia: telenowela, Mostowiakowie i te sprawy. Prawdę mówiąc, jedynym łącznikiem między serialem a tą książką jest autor, a samo zdanie rozpoczynające powieść: „Mam na imię Adam i chciałbym się zabić, bo (...)” – intryguje. „Pora na miłość”, to swego rodzaju pamiętnik mężczyzny dobiegającego czterdziestki, dobrze sytuowanego biznesmena, który na pierwszy rzut oka posiada niemalże wszystko: świetną pracę, piękną narzeczoną, wspaniałą rodzinę i przyjaciół, luksusowy samochód i mieszkanie. Coś jednak wyraźnie jest nie w porządku. Wystarczy przeczytać słowa głównego bohatera: „Myślę, że wielu mogłoby pozazdrościć mi życia, jakie prowadzę. Jeszcze do niedawna było całkiem fajne i proste. Poukładane i uporządkowane. Piękne i wspaniałe. Sterylne i... do wyrzygania nudne.” Z czasem bohater uświadamia sobie, że pozory mylą, a jego żywot nie jest do końca taki, jaki sobie wymarzył. Rodzice od lat żyją w separacji, ostatecznie rozwodzą się, dziewczyna staje się męczącym dodatkiem, a on wciąż chodzi niezadowolony. Wszystko to i jeszcze więcej doprowadza do terapii, jak sam ją określa, „dla niedoszłych zdechlaków”. Punkt zwrotny następuje, gdy podczas zakrapianej imprezy w firmie, wskutek pewnego incydentu, poznaje Agnieszkę – młodą, niedoszłą aktorkę, imającą się najróżniejszych zleceń, by zarobić na życie. Dzieli ich prawie wszystko, poczynając od warunków życia (przepych i luksus, tak ukochany przez Adama, jest przeciwieństwem przyzwyczajeń Agnieszki – prostoty i luzu) i spontaniczności (mężczyźnie ciężko wyjść poza swoje nawyki i ograniczenia, podczas gdy ona jest ciekawa świata i czerpie z życia jak najwięcej) po przeszłość (ustabilizowane i nudne koleje losu Adama kontrastują z tajemniczymi przejściami dziewczyny). Upojną nocą w hotelu rozpoczynają dynamiczny romans, mający zaważyć na całym ich życiu. Wspólne chwile szczęścia i miłości przeplata gorycz samotności spowodowana niedomówieniami, sekretami i niefortunnymi zbiegami okoliczności. Kilkakrotnie rozstają się w najmniej oczekiwanym momencie tylko po to, by zaraz bez słowa wyjaśnienia wrócić do siebie.

„Pora na miłość”, to jedna z planowanych trzech części serii książek o losach Adama i Agnieszki (ich dalsze perypetie przedstawione zostaną w nie wydanej jeszcze powieści o wymownym tytule „Jak nie być kochanym”). Często nazywana jest polską „Pretty Woman”, pomijając różnice w fabule, wątek połączenia dwóch różnych światów jest tutaj wyraźnie zarysowany. Cechą, która wyróżnia tę opowieść wśród innych, jest niewątpliwie fakt, że tym razem o swoich głównie miłosnych rozterkach opowiada mężczyzna – miłośnik dobrych win i szybkich samochodów, jak sam o sobie pisze. Rysuje się przed nami portret psychologiczny niedojrzałego i wyraźnie zdezorientowanego życiem przedsiębiorcy, który szuka jakiegokolwiek sensu, klarownej treści, którą gdzieś po drodze zagubił (a może do tej pory wcale jej nie poznał?). Adam popada ze skrajności w skrajność; uczestniczy w ekskluzywnych kolacjach i przyjęciach służbowych, na których pojawia się śmietanka gwiazd ekranu i biznesu (w powieści pojawiają się niekiedy nazwiska osób, które my sami znamy choćby z telewizji, co ukazuje swoistą wiarygodność bohaterów i w jakiś sposób przybliża nas do nich), a kilka godzin później przeżywa chwile załamania w swoim mieszkaniu i sam na sam z ogórkiem kiszonym, wspomnieniami i płytami winylowymi skacze po kanapie i wydziera się do rakiety tenisowej. Moją uwagę przykuła tutaj nie tyle sama akcja, co fakt, że w miarę przewracania kolejnych kartek, co krok byłam zaskakiwana jej przewrotnością i dynamizmem, a humor cechujący język pisania Pawła Jurka sprawia, że postać Adama momentalnie zdobywa naszą sympatię i bezwiednie zaczynamy mu kibicować.

Książki o życiu, miłości i ludziach, właśnie takie jak „Pora na miłość”, szturmem zdobywają współczesny rynek literacki. W końcu lubimy utożsamiać się z bohaterami, którzy przypominają nas samych i tych odrobinę gorszych (w celu podbudowania własnego ‘ja’), i tych lepszych (by upiększyć swoją osobę we własnych oczach lub nawet zmobilizować się do zmian). Taka lekka, przystępna powieść, napisana codziennym, prostym językiem z nieco sarkastycznym humorem, to dobra rozrywka na zimowe wieczory.