Przyjaźń damsko – męska, fakt czy mit?   

Przyjaźń to więź międzyludzka oparta na wzajemnej życzliwości, szczerości, lojalności i zaufaniu. To głębokie wewnętrzne przekonanie, że zawsze możemy na siebie liczyć, że zawsze znajdziemy czas, żeby się wzajemnie wysłuchać, że pomożemy sobie w potrzebie, że potrafimy porozmawiać o sprawach ważnych i błahych, i że potrafimy śmiać się wspólnie z głupot i płakać bez zażenowania, kiedy jest nam źle. Prawdziwa przyjaźń ma charakter miłości braterskiej (takiej bez pożądania) i nie zmierza do intymnych kontaktów fizycznych. W obrębie jednej płci, to raczej norma, ale sprawa nie jest już tak oczywista w relacjach między kobietami i mężczyznami.

Bez wątpienia przyjaźń jest uczuciem niezwykłym. I chociaż jej siedliskiem jest serce, to rodzi się ona w naszych umysłach i jest jak most przerzucony przez rzekę, która dzieli dwa brzegi. To niezwykle delikatne uczucie, które winno ludzi łączyć, ale nie krępować. Często mówi się, że przyjaźń jest jak pieniądz – stosunkowo łatwo ją zdobyć, ale znacznie trudniej utrzymać. Przyjaźń między kobietami jest z natury ciepła, wylewna i bardzo emocjonalna, natomiast przyjaźń męska jest niezwykle trwała, choć bywa też niekiedy brutalna. A przyjaźń damsko - męska? Czy taka przyjaźń jest w ogóle możliwa?

Z czysto hipotetycznego punktu widzenia jak najbardziej. Dwoje ludzi odmiennej płci może przecież darzyć siebie miłością braterską, ufać sobie, być do swojej dyspozycji o każdej porze i nie pożądać siebie fizycznie. Niestety, w większości przypadków taki układ okazuje się być w realnym życiu utopią.

Na początku są zwykłe spotkania. Kobiety i mężczyźni rozmawiają ze sobą, poznają się, zbliżają się do siebie i tak z czasem może z tego zrodzić się prawdziwa przyjaźń. Obie strony są szczęśliwe. Czują, że mogą na siebie liczyć. I właśnie wtedy pojawia się zwykle problem. Jedna ze stron zauważa bowiem ku swojemu zaskoczeniu, że owszem kocha swojego przyjaciela, ale już jakoś inaczej, a nie tak jak brata czy siostrę. W takiej sytuacji każde kolejne spotkanie staje się dla tej „zakochanej” strony prawdziwą udręką i cierpieniem. Niby wie, że to przyjaciel, którego nie chce stracić, ale z drugiej strony czuje w sercu, że pragnie z nim być na dobre i złe i stać przy jego boku do końca życia. Zaczyna szwankować zaufanie, zmieniają się oczekiwania, co rodzi liczne nieporozumienia i kłótnie, by w końcu doprowadzić do rozbicia związku i zakończenia przyjaźni.

Jednak nie zawsze zakochanie jednej ze stron musi być końcem takiej więzi. Jeśli druga strona też się zakocha, to wtedy uczucie to przeradza się w miłość, a wówczas nic nie stoi na przeszkodzie, aby sfinalizować ten związek małżeństwem. Tak bywa, bowiem miłość jest w stanie wyewoluować z prawdziwej przyjaźni. Najważniejsza jest więc rozmowa. Jeśli obie strony są wystarczająco dojrzałe i szczere wobec siebie, powinni rozmawiać o tym co się między nimi dzieje. Tylko wtedy mają szansę pomóc sobie, choćby i w „wyłączeniu” tego uczucia. Możliwe to jest jednak tylko wtedy, gdy rzeczywiście im na utrzymaniu tej więzi miedzy sobą zależy. I tak sobie myślę, że to jest do zrobienia.

Wiele kobiet mówi niekiedy: „Mam przyjaciela, sypiamy ze sobą. Po prostu czysta przyjemność bez żadnych zobowiązań”. Moim zdaniem to bardzo nieszczere, bo każdy kontakt fizyczny wzbudza pożądanie i niesamowicie zbliża. Po takim przeżyciu można się przecież w przyjacielu zakochać. A wtedy, jak już powyżej pisałem, wszystko może się nagle skończyć. Ponadto przyjaźń powiązana z seksem nie może już być tak doskonała jak ta bez niego. Zaczyna się bowiem patrzyć na druga osobę bardziej przedmiotowo i przed każdym spotkaniem czekać z niecierpliwością, ale niestety już nie na przyjaciela, a znacznie bardziej na jego ciało…

Przyjaźń odmiennych płci jest z pewnością bardzo trudna, pełna niespodzianek i zaskoczeń, jednak myślę, że jest możliwa i może być niezwykle pięknym doznaniem. A czy ktokolwiek z was, drodzy czytelnicy, może pochwalić się prawdziwym przyjacielem odmiennej płci?

Grafika:

• http://dooktor.pl/../7082Pm51NW981218M5qSTLSH4FX8NK.jpg