Rozterki nowego dziennikarza.   

Nienawidzę poniedziałków. To proste i oklepane stwierdzenie jest mi bliskie jak mało które. Odkładając wszystkie sprawy na ostatnią chwilę, nie zauważyłem nawet, jak nadszedł późny niedzielny wieczór. Wizja jutrzejszej kartkówki z matematyki i wielce prawdopodobnej odpowiedzi z biologii, zamąciła budowany przeze mnie mozolnie w ciągu całego weekendu spokój.
Usiadłszy przed przed bijącym po oczach światłem monitora, postanowiłem napisać kilka słów o muzyce, która kreowała ciekawy klimat w tym moim małym królestwie. Była to płytka, która towarzyszy mi nieustannie od paru tygodni i za żadne skarby nie chce się znudzić. Krytykiem muzycznym nie jestem i myślę, że jest wiele osób, które znają się na tym o niebo lepiej ode mnie. Moim tekstem chcę jednak zachęcić Was do sięgnięcia po ten album.
“Plagiaty”. Taki tytuł nosi najnowsza płyta legendarnego polskiego rockmana – Lecha Janerki, na którą czekaliśmy trzy lata, a która ujrzała światło dzienne 12 marca. Data ta zbiegła się z promującym ją koncertem w warszawskiej Fabryce Trzciny. Według definicji z mądrej książki, „plagiat” to przywłaszczenie cudzego utworu, pracy naukowej, dzieła artystycznego, itp. lub zapożyczanie fragmentów z cudzych dzieł i podawanie ich jako własnych. Coś tu się nie zgadza. W końcu album brzmi niezwykle świeżo, odkrywczo. Jak się okazuje, muzyka zamieszczona na tej płycie została skomponowana, gdy artysta był jeszcze nastolatkiem. Jak sam powiedział: “nosił je (piosenki) z tyłu głowy”, by dokonać plagiatu towarzyszących mu przed laty nastrojów, kiedy to fascynowali go Beatlesi i Genesis. Do ciekawie brzmiącej muzyki, wybitny wokalista, basista, kompozytor dopisał bardzo inteligentne i refleksyjne teksty, tworząc płytę niezwykłą. Nawiązując do terminologii sportowej i głównego celu naszej narodowej dumy – Adama Małysza, Janerka oddał dwa równe skoki. Po doskonałym albumie “Fiu, fiu” z 2002 roku, udało mu się wydać kolejną dawkę muzycznej i intelektualnej uczty, będącej w stanie zaspokoić apetyt największego łakomczucha, mimo że jest trochę za krótka i trwa raptem około 39 minut.
Na płycie jest 15 utworów. Mimo, że nawiązują one w pewien sposób do muzyki lat 60-tych, to nie pokrywają się całkowicie z obowiązującą wtedy modą na lansowanie porywających tłumy przebojów. Kawałkiem promującym krążek jest znakomita kompozycja wywołująca bezwarunkowy odruch wystukiwania rytmu nogą lub czym tam kto woli, nosząca tytuł „Rower”. Wbrew pierwszemu, jak się okazuje złudnemu wrażeniu, nie jest ona wyłącznie płytkim opisem przyjemności czerpanej ze wspólnych przejażdżek na świeżym powietrzu z przyjaciółmi, lecz posiada drugie dno. Dostrzec w niej można ironiczny komentarz do wyjazdu wielu młodzieńców spragnionych przygody i mocnych wrażeń, których postanowili szukać w Iraku. Kolejnym bardzo ciekawym utworem są „Paradoksy”, które mimo łagodnego brzmienia, przypominającego balladę, niosą przestrogę przed złem obecnym w mediach, a konkretniej mówiąc w filmach. Ciekawy jest również kawałek „Absolulu”, mający charakter biograficzny. Opowiada on o ulubionym stanie artysty – pogrążeniu się w głębokim zamyśleniu i kontemplacji. Nie da się również nie zauważyć piosenki „I jak ci tam w tym niebie”, posiadającej bardzo głęboki metafizyczny wymiar.
Myślę jednak, że muzyki należy słuchać, a nie gadać o niej bez końca. Dlatego bardzo gorąco zachęcam do sięgnięcia po ten krążek.