Śledztwo   

Nagle zobaczyłam, że coś porusza się w krzakach. Strach zmroził mi krew w żyłach, a po całym ciele przeszły mi dreszcze. Chciałam uciekać, ale moje nogi odmówiły mi posłuszeństwa, wrosły w ziemie i stały się jak z waty. Zrozpaczona nie wiedziałam, co mam robić.

Mogłam posłuchać Anki i nie rozpoczynać tego śledztwa. No, ale przecież się zdecydowałam. Muszę zdobyć tylko te cholerne dowody i po sprawie. W gardle zrobiła mi się ogromna gula. Moje ręce trzęsły się jak galareta, ale w końcu udało mi się wyciągnąć komórkę. Zadzwoniłam do Anki. Z trudem opanowałam drżenie głosu i wytłumaczyłam jej, jak się ma sprawa. Moja przyjaciółka powiedziała mi, że jeśli nie wrócę za godzinę, to dzwoni na policję. Schowałam telefon. Wewnętrzna intuicja podpowiadała mi, że muszę zacząć działać (tak też zrobiłam). Po chwili udało mi się wyjąć aparat z plecaka. Z trudem zrobiłam kilka kroków w stronę krzaków, z których wydobywały się dziwne dźwięki. Przezwyciężyłam strach i ręką odsłoniłam jeden z krzewów. Zobaczyłam to, co przepuszczałam, że zobaczę. A jednak miałyśmy rację - pomyślałam. Zrobiłam kilka fotek, ale ze zdenerwowania upuściłam aparat. Schyliłam się, aby go podnieść i wtedy zauważyłam, że ktoś za mną stoi. Teraz nie drżały mi już tylko ręce, ale całe ciało. Wydawało mi się, że moje serce z przerażenia zamarło. Po kilku sekundach zebrałam w sobie odwagę i postanowiłam uciec. Mimo, że moje nogi były zgięte w pół. Niestety było już za późno. W ciemności zobaczyłam tylko, jak w ręce napastnika błysnął jakiś przedmiot (do tej pory nie wiem, co to było.). Nagle zrobiło mi się ciemno przed oczami i poczułam straszny ból. W jednej chwili osunęłam się na ziemie. Teraz wiem, że dostałam tym tajemniczym przedmiotem w głowę, ale wtedy byłam zbyt roztrzęsiona i zdenerwowana, aby uniknąć ciosu.