Słodkie znaczy dużo cukru.   

Temat praktyczny jak Teletydzień albo długopis z radiem. Paulina Reiter w ostatnich Wysokich Obcasach stwierdziła, że płyty, które dostajemy i dajemy, powinniśmy interpretować. Jak sny. Czyli bawimy się we Freuda w czerwonej czapce z pomponem albo między śledziem a kapustą. Pani redaktor ciągnie ten wątek dalej, co w rezultacie daje zgrabny artykuł. Ot, taki luźny, na śniadanie w sobotę. Z czystej ciekawości, no i niewątpliwie z chęci pochwalenia się, której żadnym sposobem nie jestem w stanie opanować ani tym bardziej zwalczyć, zastanawiam się, co też znaczyć mogą płyty, które sama otrzymałam.

Mikołajki to czas dawania obciachowych prezentów. Czas, kiedy sklepy przeżywają oblężenie, a panie częściej niż zwykle powtarzają proszę nie dotykać i chodzą do pracy niezadowolone bardziej aniżeli zazwyczaj. Co do prezentów - w tym roku moje serce podbiły dwa – zapakowane w różowe torebeczki, będące materializacją wszystkiego, o czym marzysz, ale wstydzisz się powiedzieć. Pink power, Barbie, brokat i cekiny. I dwie płyty.

Pierwsza to Scooter, której boję się otworzyć i postanowiłam zostawić na specjalną okazję. Niechaj tak leży, a ja będę się zastanawiać, „co z tym fantem zrobić, którego mam na myśli” jak to się mawiało w przedszkolu. I szukać w tak zwanym międzyczasie tak zwanej specjalnej okazji.

Druga pozycja dla odmiany od razu trafiła w głośniki, bo też i była bardzo upragniona. Słodkie Lukrowane Dupcie. Nie chce mi się mówić, że są fajni ani nic takiego. Pink Pałer Disco Szałer, Pink String, Ultrafiolet. Miło i słodko. Dla pań rada: kupcie różowe stringi. Wieść gminna niesie, że być może panowie zagoszczą w Tarnobrzegu. A jeśli ktoś jeszcze został uszczęśliwiony owym wydawnictwem to zapewne nie przez przypadek. SLD to nie są żarty. Zestaw dźwięków idealny dla osób lubiących otaczać się zdjęciami kowbojów, kobiet w cekinowych strojach syren, różowych ogrodowych flamingów, miśków żelków podczas stosunku seksualnego oraz The Clash. Jednocześnie. Dzieci Super Girl & Romantic Boys ładnie bawią się z Klaxons.

A na koniec mała wskazówka. Jeśli kogoś nie lubicie, kupcie mu płytę My Chemical Romance, z życzeniami zdrowia, szczęścia, pomyślności. Teraz Rock mówi, że jest fajna. Ma pięć gwiazdek i mroczną okładkę. Tak, tak. Ignorancja. Bo przecież nawet tego nie posłuchałam. Wystarczy mi Welcome To The Black Parade oraz opis owego utworu, jaki zdarzyło mi się przeczytać. Wszystko jest mocno naciągane, począwszy od tych wyszukanych aranżacji a skończywszy na określeniu punkowa kapela w odniesieniu do wyżej wymienionych. Doprawdy, mają chłopaki fantazję. To akurat stwierdzenie wyjęte z recenzji ich płyty. Bo jak to Tomasz Kin kiedyś powiedział w programie, gdzie naśmiewa się z kolorowych gazet i gwiazd rodzimego szołbiznesu – takie komentarze ponoć są najbardziej dosadne (czy jakoś tak podobnie, ale sens został zachowany). Tylko tam parametry sytuacji były trochę inne. To właściwie nieważne.

Jak nie lubicie myśleć, wnikliwie się zastanawiać, doszukiwać ukrytych znaczeń, to lepiej żebyście nie znaleźli w okolicach choinki płyty zapakowanej w kolorowy papierek i opatrzonej karteczką z waszym imieniem. Albo książki. Wiem, że teraz chcecie powiedzieć, że ej, ale przecież muzyka jest do słuchania. Smacznego karpia.