Śpiewać każdy może?   

Dźwięki o wyższych czy niższych tonach, bardziej lub mniej wpływające na nasz zmysł muzyczny, budzą się z nami i zasypiają wtedy, kiedy i my. O gustach się nie dyskutuje, więc nie zamierzam się rozwodzić nad wyższością takiej czy innej muzyki. Sądzę, iż wypadałoby się zatrzymać nad ogólnym pojęciem ludzkiego odruchu wokalistycznego.

Zapewne większość z nas, będąc małym szkrabem spędzającym czas na oglądaniu Żwirka i Muchomora, czy jakiejś innej Kaczki Balbinki, uczyło się pierwszych piosenek. Melodyjny utworek wpadał w ucho i powoli mruczando przeradzało się w prymitywne drganie strun głosowych i wydobywanie dźwięków, które zaczynały tworzyć coraz bardziej spójną całość. Pamięciowe opanowanie tekstu, wyklaskiwanie rytmu i wreszcie karaoke z telewizorem, namnażało marzeń o przyszłościowym byciu piosenkarzem.

Mając „naście” lat, nasz wzrok powoli zaczynał krążyć wokół gwiazd szklanego ekranu. Nasze pokoje przybierały postać plakatowego muzeum z pilnie chronionymi świętościami. Upatrywaliśmy w tych często beznadziejnie wykreowanych rzeźbach idoli, chcąc się na nich wzorować. Biografie konkretnych zespołów, pojedynczych wokalistów, stawały się nam bliskie, zabawy w łowcę autografów były wciągające, a dziecięce marzenia były żywe i często dawały znać o sobie. Wciąż nowe znajomości, więc i solenizanci, i jubilaci, żądni byli „sto lat”. Edukacja w szkole nie raz wymagała odśpiewania hymnu państwowego, a tym, którzy posiadają młodsze rodzeństwo nieobca jest tytułowa piosenka Smerfów.

Wspólne zainteresowania łączą ludzi, dlatego wokół siebie zaczynamy gromadzić osoby myślące podobnie i w przynajmniej połowie popierające nasze zdanie. Pierwociny przyszłego zespołu. Klasyfikujemy umiejętności i talenty. Spotkania często mają na celu stworzyć coś z niczego. Zbiory instrumentów, wybór miejsca, wreszcie klarowny skład, chcący nie tylko ładnie wyglądać, ale też działać i tworzyć. Gdy cierpliwość i sumienność zaczynają przynosić efekty, pojawia się pomysł pierwszego wystąpienia scenicznego, czyli pierwsze starcie z większą publicznością, już niekoniecznie w składzie samych znajomych. Nie zawsze debiut jest sukcesem. Brutalne zderzenie z rzeczywistością pokazuje niejednokrotnie , że słuchacze są wymagający i nie wystarczy mieć dobrą prezencję, żeby zdobyć ich uznanie.

Wbrew pozorom, w tej całej zabawie w śpiewanie, nie tylko głos się liczy. Coraz częściej daje się zauważyć, że pojęcie „zdolności wokalne” w środowisku piosenkarzy, schodzi do lamusa. Talent zastępowany jest przez układy i układziki, wyścielany jest odpowiednią sumą pieniędzy. Trudno teraz znaleźć na scenie muzycznej prawdziwego artystę, który trudem, uporem i wrodzonymi zdolnościami znalazł się na szczycie. Niektórzy stali się piosenkarzami tylko dlatego, że umieli otworzyć buzię i odpowiednio układać wargi śpiewając z playbacku.

Śpiewać każdy może i to prawda niepodważalna, tylko nie każdy ma szanse zostać sławnym hiphopowcem z częstochowskimi rymami, czy też znanym metalem umiejącym zagrać na rozstrojonej gitarze dwa chwyty. Zawsze przecież rozciąga się przed nami perspektywa śpiewania przy ognisku czy też w drodze powrotnej do domu po suto zakrapianej imprezie. Nie marnujmy więc swoich talentów, wierząc, że wśród naszych znajomych są tacy, którym słoń nadepnął na ucho !