Superbohaterowie   

Ludzie obdarowani są bujną wyobraźnią, co odróżnia ich od zwierząt, które tej cechy, według aktualnego stanu wiedzy raczej nie posiadają. Co prawda już wiele lat temu Kartezjusz i More wyrażali w tej kwestii zupełnie inny pogląd, a ten pierwszy stwierdził nawet, że co prawda nie da się dowieść, jakoby zwierzęta posiadały zdolność myślenia, ale nie da się też dowieść, że jej nie posiadają, ale to już temat na inny tekst. Dzięki zdolności wyobrażania sobie możemy nie tylko czynić swoje życie ciekawszym, rozwiązywać różne problemy, wpadając niekiedy na pomysły genialnych wręcz wynalazków, które ułatwiają nam potem bądź uatrakcyjnią życie, ale potrafimy też wymyślać niezwykłe historie, które przekazujemy innym ludziom. Tak właśnie powstali m.in. superbohaterowie, choćby Spiderman, Batman, Superman, czy Kapitan Ameryka. Może i nie każdy z nas ceni historie opowiadające o życiu oraz dokonaniach tychże postaci, ale na pewno każdy zna tę koncepcję, w której bohater lub bohaterka, korzystając ze swoich niezwykłych mocy, ratuje świat przed zagładą.

Na pewno też każdy z was wyobrażał sobie kiedyś, jak fajnie byłoby posiadać takie moce. W końcu kto nie chciałby latać, móc stać się niewidzialnym, czy też teleportować się z miejsca na miejsce bądź też w inny wymiar. Ja wiele razy wyobrażałam sobie, jakby wyglądało moje życie jako takiej superbohaterki. Z wiekiem moja wizja ulegała naturalnie przeobrażeniu. Na początku marzyłam jedynie o umiejętności latania, rozmawiania ze zwierzętami, czy władania żywiołami. Później zaczęłam jednak dostrzegać stojącą za tą umiejętnością odpowiedzialność. Zaczęło do mnie docierać, że gdybym miała takie moce, to z pewnością wielu ludzi chciałoby mnie wykorzystać, aby coś ugrać dla siebie za pomocą moich umiejętności. A jeśli inni ludzie też mieliby takie zdolności, to na pewno znalazłoby się wśród nich też niemało takich, którzy wykorzystywaliby je w niegodziwych celach. W takiej sytuacji wszyscy normalni ludzie, jak to mają w zwyczaju, natychmiast oskarżyliby świat ludzi dysponujących mocami o czynienie zła i zaczęliby robić wszystko, aby tych ludzi powstrzymać i ujarzmić. A gdyby coś mi się nie udało, to jak amen w pacierzu ludzie od razu odwróciłoby się ode mnie. Tak wyglądały moje rozważania tego tematu we wczesnym dzieciństwie Z każdym jednak rokiem przybywało mi wiedzy, a moje doświadczenie stawało się coraz bogatsze, a to naturalnie sprawiło, że moje rozmyślania na ten temat stawały się coraz głębsze.

Dla mnie to jednak nic specjalnie nowego. Po prostu dziś już wiem, że jestem takim typem człowieka, który uwielbia zastanawiać się i „rozkładać” wszystko na czynniki pierwsze. Nie zamierzam jednak teraz w moim tekście analizować na przykład dzieł popkultury, ponieważ każdy autor podchodzi do tego tematu trochę inaczej, dlatego też wszystko byłoby na pewno zbyt skomplikowane. Nie zamierzam także opowiadać o tym, dlaczego superbohaterowie są w popkulturze potrzebni (chociaż odwołam się do pewnych dzieł, ponieważ moim zdaniem idealnie przedstawiono w nich zjawiska, które chciałabym poruszyć). Pragnę tylko podzielić się z wami moimi przemyśleniami.

Wyobraźmy więc sobie, że dysponujemy takim zestawem mocy: latanie, super siła i władanie żywiołami. Z takim pakietem niezwykłych umiejętności moglibyśmy jak nic zdziałać wiele dobrego. Moglibyśmy na przykład powstrzymywać działania niegodziwców, którzy realizują swe niecne cele, nie zwracając przy tym najmniejszej uwagi na bezpieczeństwo innych ludzi, ratować zwyczajnych ludzi w sytuacjach zagrażających ich życiu, czy też pomagać służbom powstrzymywać lub usuwać skutki różnych katastrof. Oczywiście jeśli te mocy dostalibyśmy jako dar, to nasze dzieciństwo z pewnością nie byłoby łatwe. Nasi rodzice bądź opiekunowie żyliby zapewne w nieustającym strachu, byśmy się za z tymi zdolnościami za wcześnie nie ujawili, bo mogłoby to mieć dla nas fatalne konsekwencje. Albo zostalibyśmy odizolowani od innych dzieci, by nie stanowić dla nich zagrożenia, albo też poddano by nas badaniom, które miałby na celu wyjaśnienie, skąd się te moce w nas wzięły i czy umiemy nad nimi panować. Film Chrisa Bucka i Jennifer Lee „Kraina lodu” doskonale pokazuje nam sytuację dziecka, które wychowywano w izolacji oraz efekty takiego działania. Uznajmy jednak, że od dziecka potrafimy całkiem nieźle panować nad mocami i się z tymi umiejętnościami nie obnosimy. W pewnym momencie idziemy jednak do normalnej szkoły publicznej. Tam powoli dorastamy, ale w stosunku do naszych rówieśników, szczególnie w wieku dojrzewania, problemów nam zdecydowanie przybywa, bo trudno nam nawiązywać z nimi relacje, gdyż zmuszeni jesteśmy przez cały czas ukrywać przed nimi swoje prawdziwe oblicze.

W wieku dojrzałym powinno nam być już nieco łatwiej, bo jako superbohaterowie będziemy po prostu walczyć ze złem i to pod każdą postacią. Naturalnie wiem doskonale, że w filmach ludzie zazwyczaj wiwatują na widok superbohatera, ale przecież tak naprawdę u wielu z tych ludzi budzilibyśmy też strach. Widać to wyraźnie w filmie Brada Birda „Iniemamocni”, gdzie superbohaterowie nie cieszą się zbytnim poważaniem. Ogrom zniszczeń, będący efektem ich działań, a na dodatek poważne obrażenia ludzi, do których się przyczynili, przelewa tu czarę goryczy. Mając to na uwadze, trudno się dziwić, że nie brak by było też i takich ludzi, którzy nie szanowaliby takich supebohaterów. Cóż, tak to już w życiu bywa. Ludziom nie wszystko się udaje, dlaczego więc superbohaterami mieliby mieć zawsze farta i wygryać? Z nimi jest jednak inaczej, gdyż ludzie mając na uwadze ich niezwykłe umiejętności, pokładają w nich także zawsze większe nadzieje. Gdy więc oni ponoszą klęskę, to rozczarowanie ludzi też jest większe, niż gdyby klęskę ponieśli oni sami. Jestem przekonana, że ludzie komentowaliby, że ci okazali się być nieudacznikami lub - co gorsza - że zrobili to specjalnie. Sądzę, że nikogo nie interesowałyby ich wyjaśnienia, nawet gdyby powód ich klęski nie do końca był od nich zależny. Po prostu superbohater w rozumieniu ludzi musi być zawsze super, a chwile słabości i klęska muszą mu być obce.

A jak miałoby wyglądać życie prywatne takiego superbohatera. Jako superbohaterowie cały czas mielibyśmy ręce pełne roboty. Na świecie nie brakuje przecież nieszczęść i zła. A co z odpoczynkiem i zajmowaniem się czynnościami, które sprawiają nam przyjemność? Czy w ogóle mielibyśmy na to czas? A gdyby tak zapragnąć założyć rodzinę i mieć dziecko. W tym przypadku inaczej wyglądałaby zapewne sytuacja z mężczyzny i kobiety, ponieważ ta druga musiałaby po prostu na czas ciąży zrezygnować z bycia superbohaterką, a po powrocie, nie byłoby jej łatwo wyjaśnić, dlaczego zaniechała działalności, no chyba żeby przyznała się do poczęcia dziecka, ale wtedy nacisk mediów byłby dla niej i jej dziecka nie do zniesienia. Nie chcę już nawet myśleć o dorastaniu takiego dziecka? I nie chodzi mi o odziedziczenie daru rodzica. Przecież taki dzieciak musiałby się liczyć ze stałą nieobecnością swojego rodzica w domu.

Komercjalizacja to dziś także istotna sprawa. Przecież gdybyśmy tak byli superbohaterami, to wielu chciałoby wykorzystać nasz wizerunek dla własnego zysku. Musielibyśmy podpisywać umowy z firmami, które zapewniałby nam co prawda pewne dochody, ale też obligowały nas do tego, abyśmy pozostali niezmienni. Nie moglibyśmy też zapewne mówić publicznie tego, co naprawdę myślimy, gdyż reprezentując określone firmy, musielibyśmy wypowiadać się w zgodzie z ich wewnętrzną polityką.

Nie są to wszystkie problemy, na jakie natknęlibyśmy się z pewnością jako superbohaterowie we współczesnym realnym świecie. Ja nie wiem, czy chciałabym mieć taki dar. Może, gdyby był wrodzony, to jeszcze, ale zdecydowanie nie chciałabym otrzymać go tak jak Spiderman. Nie kwestionuję oczywiście tego, że posiadanie jakiejś supermocy byłoby ekscytujące, ale na pewno byłoby też z wielu względów problematyczne.

Grafika:

• wyborcza.pl/...
• pixabay.com/...
• gram.pl/...
• congee.pl/...
• polityka.pl/...