Zostać w domu to nowy sposób na wyjście   

Do przeczytania tej książki zachęcił mnie jej tytuł. Wielu z nas uważa się za wybitnych specjalistów w dziedzinie nicnierobienia, dlatego i mnie zaciekawiło, po co ktoś miałby pisać o tym poradnik. Okazuje się jednak, że w praktyce nie jest to takie proste. "Ciesz się chwilą" - zaapelował do mnie autor już na pierwszych stronach tej książki i muszę wam powiedzieć, że mnie przekonał.

Zacząłem czytać książkę Toma Hodgkinsona „Jak być leniwym" według nakreślonej przez autora konwencji, czyli leniwie przerzucając strony. Były bardzo lekkie, zwiewne i nie przysparzały mi ani bólu, ani udręki. Ba, już jeden z pierwszych argumentów sprawił nawet, że na mojej twarzy pojawił się uśmiech. Zdaniem Hodgkinsona każda twórcza jednostka, aby móc rozwijać idee, potrzebuje długich okresów rozleniwienia, nieróbstwa i gapienia się w sufit. Dalej twierdzi on, że żyje się nam ciekawie bynajmniej nie dzięki tzw. „wołom roboczym”, a raczej dzięki odmieńcom, dziwakom i ekscentrykom, którzy nie godzą się na to, by stać się ofiarami cudzych zwyczajów. Znajdziemy tu również liczne przykłady akceptacji lenistwa, wsparte wypowiedziami najświatlejszych umysłów epoki.

Hodgkinson na 200 stronicach swego poradnika dowodzi, że koncentrujemy się w życiu na rzeczach niewłaściwych, zapominając o tym, że prawdziwa wolność bierze się ni mniej nie więcej tylko z leniuchowania, które daje nam czas na myślenie, co zwiększa naszą awersję względem absurdalnego świata, w którym przyszło nam żyć. Przekonuje, że jesteśmy bezwzględnie manipulowani, a wiele potrzeb jest nam wmawianych (np. potrzeba posiadania rzeczy). Jaki sens ma bowiem zaharowywanie się często przez wiele godzin dziennie tylko po to, by móc kupić różne gadżety, skoro i tak bardzo szybko wymieniamy je na nowsze? Pyta o sens morderczej pracy, która niszczy jedynie nasze zdrowie?

Oryginalny tytuł brzmi "How to be idle". "Idle" nie do końca znaczy jednak "leniwy" i nie do końca "próżniak". Stan "idle", w odniesieniu do zachowań ludzkich, to coś pomiędzy "leniuchowaniem" i "bezczynnością". Rzecz w tym, że leniuchowanie wcale nie musi być bezczynnością w pospolitym rozumieniu tego pojęcia. Autor, który jest Anglikiem, wybrał wolność ("idleness"), czyli tzw. leniuchowanie kreatywne, bo jego zdaniem tylko takie leniuchowanie może wyzwolić człowieka od durnowatych zasad tego świata. Uważa, że podczas takiego właśnie leniuchowania można rozwiązać wszystkie palące problemy. W jego rozumieniu leniuchowanie to stan nieangażowania się w najbardziej przyziemne z osaczających nas bzdur, uwolnienie myśli od "kiełbasy na jutro" i oddanie się nicnierobieniu. To jest właśnie "idleness".

Książka traktuje o potrzebie wolności i potrafi nieżle namieszać w głowie osobnikom twardo stąpającym po ziemi, ponieważ każe im wynurzyć się z bagna i zacząć bujać w obłokach. To książka będąca w sumie zbiorem w miarę błyskotliwych rad i mówiąca o tym, jak przez wyłączenie się z globalnego wyścigu szczurów, wrzucenie na zupełny luz i zrzucenie z siebie zbędnych obowiązków, osiągnąć radość z życia. Mówi też o tym, jak w prosty sposób i dzięki drobnym zmianom nabrać bardziej wyluzowaną postawę wobec życia, bo tylko leniuchując mamy czas pomyśleć o sobie, o czasie, który mamy w tym miejscu wszechświata i o swoich najbliższych. Nie uczy jednak lenistwa, ale pozwala to lenistwo w sobie zaakceptować i nim się cieszyć. Na pewno trzeba mieć czas, żeby to zrozumieć. Zrozumieć, jak być wolnym człowiekiem.

Podziwiam lekkość pióra autora i obłędne historie opisane w tym erudycyjnym tekście przepełnionym wypowiedziami najświatlejszych ludzi epoki, które niezwykle dobitnie potwierdzają trafność postawionych przez autora tez. Książkę tę czyta się wyśmienicie. W dobie powszechnego wyścigu szczurów rewelacyjnie trafia w swój czas.

Benjamin

Grafika:

• http://www.biggreenbookshop.com/...