Dziewczyno, tu nikt nie słucha One Direction!   

W Internecie można spotkać wiele takich lub podobnych im komentarzy, które kierowane są zazwyczaj do ludzi preferujących muzykę popularną. Istnieje bowiem powszechne przekonanie, że ten gatunek muzyki adresowany jest do małolatów lub intelektualnych prostaków. Ile razy słyszeliście w towarzystwie komentarze: "Boże, czego ty słuchasz. To przecież muzyka dla dzieci"?

Badania przeprowadzone niedawno w naszym kraju przez TNS (Polska Agencja Badawcza, zajmująca się badaniem opinii publicznej), zatytułowane „Preferencje muzyczne Polaków”, dowiodły, że muzyka pop cieszy się nieprzerwanie największą popularnością pośród wszystkich gatunków (tak zadeklarowało 37% respondentów). Udowodniono także, że większą część grupy miłośników tego gatunku stanowią ludzie z wyższym wykształceniem, którzy uczestniczą często w wydarzeniach muzyczno-kulturalnych, lubią eksperymentować i słuchać także innych gatunków muzycznych.

Nastały jednak takie czasy, że muzyka, a w zasadzie jej przeróżne podgatunki, stały się dla wielu młodych ludzi głównym wyznacznikiem poziomu intelektu ich rówieśników. Szkoda tylko, że dla wielu chyba jedynym. Dziś wręcz wstyd przyznać się publicznie, czego tak naprawdę lubimy posłuchać, by nie popaść od razu w niełaskę znajomych. Możesz człowieku nie przeczytać w życiu ani jednej książki, nie napisać nic ciekawszego od dyktanda w podstawówce i oglądać z wypiekami na twarzy amerykańskie filmy klasy B, ale wystarczy, że słuchasz modnego gatunku muzycznego i masz jakąś wiedzę w tym zakresie, a możesz stać się prawdziwym guru dla swoich przyjaciół.

A ja mówię otwarcie, że lubię muzykę popularną. I co z tego, że jest ona tworzona z myślą o masowym odbiorcy? Ta muzyka daje prawdziwą przyjemność słuchania. Nie wymaga też dodatkowego skupienia uwagi, co czyni ją fantastycznym uzupełnieniem wielu wykonywanych na co dzień czynności. Nie przeszkadza mi także to, że przy jej tworzeniu wykorzystuje się niekiedy specyficzne techniki nagrywania, ani to, że schlebia ona gustom przeciętnego odbiorcy i nie podejmuje nawet próby przekazania jakichkolwiek głębszych treści. To wszystko prawda, ale czy jest w tym coś złego? Czy to wystarczająca powód, aby ją deprecjonować?

Wielu moich znajomych twierdzi, że pop to odpowiednia muza tylko dla gimbusów. Później powinno się ponoć z niego wyrosnąć i zacząć słuchać rocka, metalu, reggae lub czegoś takiego, co przez ludzi z tzw. wyrobionym gustem muzycznym nazywane jest "dobrą muzyką". Pozwolę sobie jedynak zwrócić uwagę na to, że dobro jest pojęciem względnym, więc dla każdego człowieka termin "dobra muzyka" może oznaczać absolutnie coś innego.

Czy fakt, że pop nie zawiera głębokiego przekazu czyni go gorszym gatunkiem muzycznym? Większość znanych mi młodych ludzi natychmiast odpowie, że tak, ale ja chciałabym zapytać, dlaczego? Muzykę pop zaliczamy do gatunku muzyki rozrywkowej, a rozrywka jest tym, co ludzie lubią najbardziej. Jak żaden inny gatunek pozwala człowiekowi zrelaksować się po ciężkim dniu pracy. Jest melodyjna, łatwo wpada w ucho (można ją sobie zatem nucić np. pod prysznicem) i jest dla ludzkiego ucha przyjazna, co nie jest bez znaczenia dla naszego zdrowia. Poza tym świetnie się przy niej tańczy, co z kolei sprawia, że staje się nieodzownym elementem każdej imprezy. To prawda, że teksty utworów pop nie powalają głębią przemyśleń, ale dzięki temu są zrozumiałe dla wszystkich i nie wymagają dodatkowego intensywnego zaangażowania szarych komórek, by dowiedzieć się, z jakim to egzystencjalnym problemem i dlaczego mierzy się ich autor. Artyści pop śpiewają najczęściej o miłości. I choć miłość nie jest na pewno sprawą błahą, to muzyka sprawia, że słucha się tych tekstów z nieukrywaną przyjemnością.

Nie ma nic bardziej niewłaściwego od wyśmiewania się z gustów muzycznych, bo trąci to trochę takim muzycznym faszyzmem. Każdy rodzaj muzyki jest ważny, potrzebny i dla ludzi. Jest muzyka klasyczna, która jak nic innego potrafi swoją mocą i harmonią dźwięków poruszyć zmysły i najgłębsze pokłady wrażliwości. Muzyka, która zachwyca, budzi podziw dla geniuszu i maestrii jej kompozytorów. Ale jest także muzyka lekka, łatwa i przyjemna, taka do tańca i grania w tle. Dojrzali ludzie wiedzą, że gusta są różne, więc nie traktują swoich znajomych z lekceważeniem, tylko dlatego, że słuchają oni takiej a nie innej muzyki. Każdy ma prawo słuchać tego, co mu się podoba, co odpowiada jego nastrojowi, wrażliwości i estetyce. Gusta muzyczne nie są i nigdy nie były wyznacznikiem inteligencji ani dojrzałości.

Grafika:

• http://muzykarelaksacyjna.blox.pl/...
• http://www.troll3r.com/...
• http://sentirelamusica.blogspot.com/