2 kawałki plastiku   

Większość z nas, młodych ludzi, z niecierpliwością oczekuje dnia, w którym stanie się w końcu dorosła, czyli osiągnie osiemnasty rok życia. Odliczamy kolejne lata, miesiące, tygodnie, dni… aż wreszcie ten wymarzony dzień nadchodzi. Dzień i owszem nadchodzi, ale czy zmieni on coś w naszym życiu? To przecież tylko kolejny dzień roku, kolejna rocznica naszych urodzin, świadcząca jedynie o tym, i chyba tylko o tym, że znów się postarzeliśmy. Skąd więc bierze się w nas to wyczekiwanie?

Młodzi ludzie naiwnie myślą, że data ta stanie się jakimś prawdziwym przełomem w ich życiu, że obudzą się rano, a ich życie odmieni się o 180 stopni i - jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki - nabierze zupełnie nowego wyrazu. Tak, wszystko to pięknie brzmi, ale… magia przecież nie istnieje. Pojawia się tylko w baśniach i ewentualnie jeszcze w filmach fantasy, natomiast w realnym życiu raczej nie występuje.

Kiedyś wyczekiwało się na swoją „osiemnastkę”, by wreszcie móc bez stresu napić się z przyjaciółmi alkoholu. To był taki moment, za którym kryła się już dorosłość. A jak jest dziś? Obecnie większość młodych ludzi przyspiesza sobie ten moment, myśląc naiwnie, że dzięki temu szybciej wydorośleje, co się jednak oczywiście nie dzieje. Takim zachowaniem pokazują bowiem jedynie własną niedojrzałość. To samo dotyczy i papierosów. Od kiedy to bowiem nałogi są wyznacznikiem dorosłości!? Dziś czeka się na osiemnastkę również po to, by móc „wyrobić sobie” w końcu dowód osobisty i zdać egzamin na prawo jazdy. Wychodzi więc na to, że nasze wieloletnie oczekiwania sprowadza się jedynie do chęci posiadania, jak to ktoś kiedyś określił, dwóch kawałków plastiku we własnym portfelu. Te mają natomiast świadczyć o tym, że ich posiadacz jest w pełni odpowiedzialny, nie musi już nikogo słuchać, może brać swoje życie w swoje ręce i robić z nim to, co tylko chce. Nic bardziej mylnego! Osiemnaste urodziny są bowiem nadal tylko symboliczną datą wkroczenia w świat ludzi dorosłych, ale już niekoniecznie w świat ludzi dojrzałych. A to absolutnie nie to samo.

Dojrzewanie to proces rozciągnięty w czasie. Jest naturalnym dążeniem do coraz większej samodzielności i pełniejszego brania odpowiedzialności za swoje czyny. W tym okresie szuka się - trafiając nieraz niefortunnie - wzorów do naśladowania. Młodzi ludzi oceniają z reguły bardzo krytycznie otaczającą ją ich rzeczywistość. W związku z tym częściej dostrzegają wady innych ludzi niż ich zalety. Poddają siebie przy tym nieustannej autokrytyce, dążąc jednocześnie do samoakceptacji. Pragną być oryginalni i niepowtarzalni, jakby nie rozumiejąc, że są tacy z samego faktu człowieczeństwa. Dojrzałość to także zdolność do racjonalnego myślenia i przewidywania ewentualnych sytuacji i ich następstw. Jest procesem niezależnym od wieku, a warunkowanym przez życiowe doświadczenie. Obejmuje ona wiele lat, jeśli nie całe życie.

Dorosłość z kolei to umowny próg, który przekraczany w dniu uzyskania pełnoletniości. Wiąże się to, co prawda, z nabyciem wielu uprawnień, ale też prawnej odpowiedzialności za własne czyny. W urzędach zaczynamy być traktowani jako samodzielni petenci, którzy sami mogą pozałatwiać konieczne sprawy. Stajemy się pełnoprawnymi obywatelami państwa z możliwością brania udziału w wyborach.

Młodzi ludzie mylą często pełnoletniość z dorosłością i dojrzałością. Tymczasem te pojęcia nie koniecznie są spójne, a często się wykluczają. Dojrzały człowiek wcale nie musi być pełnoletni i odwrotnie. Otrzymanie dowodu osobistego nie powiększa progu życiowej mądrości. Na to potrzeba dużo czasu.

Grafika:

• http://wczesnadoroslosc.blox.pl/...
• http://img2.demotywatoryfb.pl/...
• http://img2.demotywatoryfb.pl/...