Spacer   

Idę wolno, rozglądam się. Myślę sobie – co roku jest tu tak samo. Tłum ludzi, pełno kwiatów, zniczy i jeszcze ta atmosfera. W powietrzu wyczuwa się zadumę, zamyślenie. Ale czy to prawda, że nic się tu nie zmieniło? Może jest podobnie, tylko niektórzy z nas zmienili role.
Przy jednym z grobów zebrało się kilka osób. Uśmiechają się, witają. Myślę – pewnie to znajomi lub rodzina, która miała okazję spotkać się przy grobie kogoś dla nich bliskiego.
Stoi tam młody chłopak, szczęśliwe małżeństwo, starsza pani. W pobliżu kręcą się dzieci…
Czy spotkają się w tym samym gronie za rok?
Idę zamyślona, nieobecna, jakby niewidoczna. Czytam na nagrobkach epitafia, cytaty „ Spieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą”, prośby „Spoczywaj w pokoju”, obietnice „Na zawsze w naszej pamięci”, ale znajduję też informacje „Zmarł tragicznie”.
Pytam siebie – Czy musiał już umrzeć? Przecież był taki młody!
Idę dalej lecz po chwili przystaję zapatrzona w fotografię pięknej kobiety znajdującą się na nagrobku. Zastanawiam się, jak wyglądałaby teraz, jak potoczyłoby się jej życie, gdyby nie umarła tak wcześnie ?
Mijam ludzi, mijam groby. Wszystkie tak podobne do siebie. Pięknie ukwiecone, rozświetlone lecz widzę też między tymi pięknie udekorowanymi, stary, poniszczony, samotny grób. Nazwisko i datę trudno odczytać, a ja znowu zadaję sobie pytanie – Dlaczego taki zapomniany ?
Stoję zamyślona…
Nagle dostrzegam postać pochyloną nad grobem. Podchodzę bliżej. Wszyscy ludzie jakby zniknęli, widzę tylko ten obraz: starsza pani i mogiła przy której siedzi. Jest sama i chyba przebywa tu od dłuższego czasu, bo znicze są już mocno wypalone na tym cudnie przystrojonym grobie. I tak zrodziło się kolejne pytanie – Dlaczego jest tak, że ludzie których kochamy odchodzą, a my zostajemy sami ?
Kończę mój spacer w miejscu, gdzie zawsze łzy napływają mi do oczu. Jest to ta ziemia, w której pochowane są dzieci. Te maleństwa, którym nie dane było bawić się, śmiać, dorastać.
Nie dane im było żyć. Odchodzę czytając zdrobnione imiona. Odchodzę szepcząc – śpij aniołku, śpij…
Postawiałam sobie tak wiele pytań: Dlaczego…?, Czy… ?
Ale czy warto stawiać sobie te pytania, czy nie lepiej cieszyć się każdą daną nam chwilą i wziąć sobie do serca słowa ks. Twardowskiego ”Spieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą...” i Marka Twain’a „Spraw, aby każdy dzień miał szansę stać się najpiękniejszym dniem twojego życia” ?