Miłość = Choroba?   

Miłość odarta z romantyzmu!!!

Zdaniem niektórych naukowców, miłość to choroba, skutek nadmiaru pewnych zidentyfikowanych już związków chemicznych, bądź też ściśle określonych bodźców. To okropne, że emocjonalne problemy ludzi przestaną wkrótce rozwiązywać psychoterapeuci, a zaczną to robić farmakolodzy. To oni właśnie znaleźli odpowiedzi na zadawane od tysiącleci pytania:

Dlaczego się zakochujemy?
Skąd bierze się namiętność?
Dlaczego narażamy siebie i innych na kłopoty wybierając "zajętego" partnera?
Dlaczego rozsądni ludzie robią się śmieszni żebrząc o odrobinę miłości?

Na całym świecie reakcje zakochanych są podobne. Kochankowie myślą o sobie bez przerwy. Wspominają uśmiech, gesty, błyskotliwe riposty ukochanej osoby. Zachwycają się jej zaletami. Niechętnie mówią o jej niedoskonałościach. Naukowcy przeprowadzili w związku z tym szereg badań pod koniec lat 70., a ich wyniki były co najmniej zaskakujące. Okazało się, że wraz z pogłębianiem się uczucia, większość zakochanych poświęca 85 -100% czasu myśleniu o tym jedynym / tej jednej. Myśli zakochanych zdominowane są przez 2 uczucia: nadzieję i niepewność. Onieśmielenie, obawa przed odmową, szczegółowe wyobrażanie sobie przyszłych, nie zawsze przyjemnych wydarzeń oraz pragnienie wzajemności i uczucie bezradności, towarzyszą im bez przerwy.

Skąd zatem bierze się miłość? Gdzie ma swoje źródło?

Zdaniem pewnej pani doktor - "...Miłość rozpoczyna się od lekkiego przechylenia głowy, przelotnego spojrzenia, delikatnego muśnięcia, czułego półsłówka, kęsa befsztyka w restauracji, lub cichego szeptu podczas tańca. I wtedy odpowiada ciało pozostawiając intelekt bezradnym wobec fali uczucia i pytania <dlaczego właśnie on/ona?>..."

Niektórzy naukowcy uważają, że nasze upodobania miłosne są kształtowane już w wieku 5-7 lat. W dzieciństwie wytwarzamy wzorzec tego, co nas pociąga i odpycha. Wtedy wśród bliskich w domu zaczynają kształtować się nasze gusta, które w późniejszym okresie zdecydują o wyborze partnera. W mózgu tworzy się nam obraz idealnego kochanka. Kiedy już spotkamy takiego potencjalnego partnera, podświadomie ta właśnie osoba jest porównywana z wzorcem. Im jest ona bliższa ideałowi, tym prawdopodobnie większe emocje przeżywamy, tym większą mamy szansę na płomienny romans.

Za wszystko odpowiada mózg, a w szczególności jego układ limbiczny, zwłaszcza ciałko migdałowate, podwzgórze i śródmózgowie.

• Do śródmózgowia docierają informacje o wyglądzie potencjalnego partnera, o jego sposobie poruszania się, mówienia.
• Podwzgórze powoduje, że się na widok "tej" osoby czerwienimy, że szybciej bije nam serce, intensywniej się pocimy.
• Ciałko migdałowate nadaje "koloryt" emocjonalny i motywacyjny bodźcom napływającym ze środowiska. Ocenia jaką przyjąć strategię postępowania.

Biochemicy uważają natomiast, iż uczuciowe powikłanie, nazywane miłością, jest powodowane przez związek zwany fenyloetylaminą (PEA). Jej obecność w mózgu wywołuje uczucie radości, szczęścia i euforii. Jest ona naturalną amfetaminą i zwiększa operatywność mózgu. Być może to właśnie obecność tej naturalnej amfetaminy sprawia, że kochankowie mogą rozmawiać ze sobą i tulić się do siebie całą noc, nie odczuwając przy tym zmęczenia. W dni szczególnych uniesień stają się oni roztargnieni, niezrównoważeni i niezwykle ożywieni. Wady ukochanej osoby nie są dla nich istotne, a świat jawi im się w różowych barwach.

Ludzie nieszczęśliwi z miłości również zostali przebadani przez specjalistów. I co się okazało ? Ludzie nieszczęśliwi mają zaburzone wydzielanie PEA. Gdy zaczęto im podawać specjalne leki, nastąpiło podwyższenie wydzielania PEA. Terapia okazała się skuteczna. Leczeni pacjenci zaczęli tworzyć udane związki, odzyskali wiarę w miłość. Czy to nie przerażające?

Okazuje się, że również zapach drugiej osoby może wpłynąć na to czy się w niej zakochamy, czy też nie. Osoba może zatem wydawać się atrakcyjna, bo jej zapach budzi nasze przyjemne skojarzenia. To również sprawka układu limbicznego, który powoduje, że niektóre zapachy pamiętamy przez całe lata, tak jak pierwszą miłość.

Osoby, które nigdy nie przeżyły miłosnego zauroczenia, cierpią na niedoczynność przysadki. A to co nazywamy uczuciami, to tylko szereg procesów chemicznych zachodzących w organizmie pod wpływem określonych bodźców z otoczenia.

Pozostaje nam jeszcze jedno pytanie - Dlaczego tak łatwo nam zranić ukochaną osobę?

Otóż kiedy wygasa oczarowanie i jego miejsce zajmuje zwykłe przywiązanie, do głosu dochodzą kolejne związki chemiczne: endorfiny, czyli "otępiacze umysłu". W przeciwieństwie do PEA uspokajają one umysł i koją ból. Do nieporozumień między kochankami może dochodzić wówczas, gdy poszczególne neuro-przekaźniki wydzielane są w różnym czasie. Jedno znajduje się na fali uniesień, a drugie pragnie już spokoju, oferując kochankowi jedynie przyjaźń. Więcej czasu chce przeznaczyć na inne sprawy. Zaczyna na nowo dostrzegać otaczający go świat i przyjaciół, o których zapomniał i od których się odsunął na czas miłosnych uniesień. Nieraz szybko znajduje sobie nowy, zastępczy obiekt westchnień. Nie dostrzega, że taką postawą rani ukochanego.

I co wy na to ? Pozwolimy aby miłość została odarta z romantyzmu i z tego, co każdy z nas indywidualnie względem tej wybranej osoby odczuwa ? Te chwile i uczucia należą przecież tylko do nas i nie da ich się ich zmierzyć ani zważyć, a ta cała chemia i tak nie wyjaśni wszystkich tajemnic miłości. Bo przecież "tego" nie da się opisać nawet najpiękniejszymi słowami, a tym bardziej językiem specjalistycznym.

Na podstawie artykułu Doroty Romanowskiej "Koniec miłości"