Obserwatorzy   

Staram się właśnie policzyć ile razy słyszałam, że nie liczy się wygląd człowieka, tylko jego wnętrze. Brakuje mi palców u rąk. A teraz postaram się policzyć ile razy na własne oczy bądź uszy przekonywałam się, że nikt nie stosuje tej szlachetnej teorii w praktyce. Brakuje mi palców u rąk i nóg. Wiadoma sprawa. My, młodzież nowego tysiąclecia jesteśmy pokoleniem z zasadami, ideałami i mnóstwem innych szlachetnych rzeczy, które w życie wcielane są jedynie przez niewielki odsetek wyżej wspomnianych. Ciekawe czemu?

Ostatnimi czasy zwrócono moją uwagę na pewien hmm... problem. Śpieszę z wyjaśnieniami. Otóż wyobraźcie sobie całkiem zwykłą sytuację. Jest przerwa, jesteśmy np. w sali numer sto cztery. Następna lekcja odbywa się w sali numer czterdzieści. Co trzeba zrobić? Najzwyklej na świecie przedefilować korytarzami w między czasie pokonując te niewinne kilka schodów. Prawda, że żaden kłopot? No chyba, że ktoś ma astmę. Otóż nasz problem nie utkwił w ilości schodów ani nawet w odległości dzielącej sale. Sęk tkwi w tzw. „obcinaniu”. Nie mówcie, że jest to pojęcie wam obce. Może z nazwy. Owszem. Ale w praktyce „obcinanie” jest normalne dla każdego ludzia sterczącego na korytarzu. Normalne, jak oddychanie, tzn. często bezwiedne.

Zwyczaj nakazuje, aby przed lekcją rozprostować nogi i inne części ciała sadowiąc się w wygodnej pozycji na podłodze, najczęściej pod klasą. W ten oto sposób, idąc korytarzem, po obu jego stronach widzimy rządki, grupki, tłumki uczniów spragnionych małej rozrywki po czterdziestominutowym „aktywnym” słuchaniu. Czym jest więc „obcinanie”? Jest to komentowanie ubioru, kształtu i kolorów każdego osobnika, który miał odwagę samotnie wyruszyć w daleką i pełną niebezpieczeństw drogę do celu. Szczerze mówiąc, nigdy nie zwracałam na to uwagi z prostej przyczyny. Kompletnie mi to zwisa. Poza tym jestem dość tolerancyjna i nie mam w zwyczaju komentować czyjegoś stylu, czy sposobu bycia. No chyba, że ktoś z premedytacją robi zamach na moje biedne i wrażliwe oczęta i oślepia mnie różem tak intensywnym, że pewnie świeciłby w ciemnościach. I najprawdopodobniej tak jest, ale temat mojego uczulenia na róż zostawmy w spokoju. Wracamy do „obcinania”. Zaprezentuje wam teraz wyniki pewnego eksperymentu, nieco podsłuchanego i nieco ankietowanego.

Obserwujemy obiekt numer jeden: niezbyt atrakcyjna piegowata dziewczyna w rozciągniętym swetrze po kolana i okularkach na nosie. Stoimy obok dziewcząt. Dyżurne „obcinaczki” komentują: kujonka, wazeliniara, lizus. Faceci komentują: Jezu, co za pasztet, ale smok, koleś to jest laska czy facet?

Obiekt numer dwa: delikatny i szczupły chłopak o długich i cienkich kończynach z melancholią wypisaną na nieco kobiecych rysach. Dziewczęta: ale ciacho, niezły, mmm cukiereczek. Faceci: ale pedzio, łajza, ty patrz ciota na horyzoncie, koleś to jest laska czy facet?

Obiekt numer trzy: śliczna blondi w słodkim, różowym sweterku, którego długość zgodna jest z obecna modą, wciśnięta w dżinsy tak ciasne, że skrzypią i trzeszczą przy każdym seksownym ruchu zgrabnego tyłeczka. Dziewczyny: ale puszczalska, zdzira, szmata. Faceci: ale laska, ty patrz jaka d…, ale bym ją…

Obiekt numer cztery: słodka parka, papużki nierozłączki: blondyn za rączkę z powiedzmy obiektem numer trzy. Dziewczyny (o lasce): pewnie jest łatwa. Faceci (o gościu): ale leszcz. Reszta…wyrażeń nie nadaje się do druku. Obiekt numer cztery jest chyba najbardziej „przeklęty”.

Wbrew pozorom „obcinanie” nie jest jedynie domeną typowo uczniowską. W tej szkole „obcinają” wszyscy od sprzątaczek, przez bibliotekarki, a na nauczycielach kończąc. Ciekawa jest tylko rzecz, że od tych ostatnich zależy nasze być albo nie być w tej budzie.

Dlatego mit o tolerancji i małej wadze wyglądu zewnętrznego w naszej społeczno-szkolnej egzystencji niniejszym wrzucam do kosza.

Specjalne podziękowania dla Karola i Pawła za inspirację i poddanie pomysłu na powyższy artykuł.