A jednak nie taki ostatni   

W dobie wszechobecnej informatyzacji sztuki filmowej, coraz trudniej dopatrzeć się prostoty i naturalności, w których tkwi podobno sukces wielu ekranizacji. Polska kinematografia ma w swoim dorobku tytuły, których nie musi się wstydzić. Filmy uniwersalne i ponadczasowe. Przykładem może być tutaj chociażby "Ostatni dzwonek" wyreżyserowany przez utalentowaną absolwentkę kulturoznawstwa Uniwersytetu Wrocławskiego, Magdalenę Łazarkiewicz.

Premiera tego filmu odbyła się 27 października 1989r. Od samego początku film spodobał się publiczności i do dziś bije rekordy oglądalności. Jednym z wielu argumentów przemawiających na korzyść tego obrazu jest obsada aktorska. Oglądamy w nim zarówno wschodzące gwiazdy kina, jak i uznanych mistrzów. W główne role wcielili się bowiem: Zbigniew Suszyński (Krzysztof Buk), Agnieszka Kowalska ("Meluzyna"), Aleksander Bednarz (wicedyrektor szkoły, Jakubowski), Henryk Bista (dyrektor Wronacki), Jacek Wójcicki ("Świr") oraz Artur Żmijewski ("Jackowski"). W rolach drugoplanowych dostrzeżemy nie mniej znane nazwiska: Bogusław Linda, Zbigniew Buczkowski czy też legenda polskiej sceny prof. Aleksander Bardini. Można zaryzykować więc twierdzenie, że odtwórcy najbardziej charakterystycznych ról, rozpoczęli tym filmem swoją drogę ku dalszej karierze. W czym jednak tkwi sukces artystycznego tego dzieła? Moim zdaniem tkwi on niewątpliwie w poruszonej tematyce.

Do jednej ze szkół średnich przybywa nowy uczeń - Krzysztof Buk, który już od pierwszych dni zasila grono klasy IVa. Wyrzucony z poprzedniej placówki za działalność antyrządową, z wielką trudnością zdobywa zaufanie nowych kolegów. Będąc "wyrzutkiem" doświadcza licznych ataków ze strony grona pedagogicznego, a w szczególności wicedyrektora Jakubowskiego. Postanawia jednak wziąć udziału w konkursie teatralnym. Wystawiając wraz z kolegami kontrowersyjną "Lekcję historii" staje się obiektem szyderstw ze strony swoich prosocjalistycznych profesorów. Mimo ogromnych trudności młodzi ludzie osiągają jednak swój cel, choć okupiony ofiarami, o czym przypomina nam tytułowy ostatni dzwonek. Mimo nieprzychylnego losu, nastawionych nieprzyjaźnie ludzi, uczniowie stają twarzą w twarz z prawdą - tak silnie tłumioną przez ikony tamtych lat. Fabuła - by nie zdradzać szczegółów – przepełniona jest wydarzeniami, które każdego widza utwierdzą w przekonaniu, że wysiłek nie idzie na marne i zawsze wyda swoje owoce.

Film robi wrażenie. Przedstawia obraz uczniów, którzy starają się normalnie żyć w czasach PRL. Widz ma możliwość przeniesienia się w okres burzliwych sporów i sprzeciwów wobec ciążących realiów. Doskonała gra aktorska pełni tutaj niewątpliwie znaczącą rolę, ale nie należy także zapominać o świetnie napisanym scenariuszu Włodzimierza Boleckiego, subtelnych zdjęciach Bogdana Stachurskiego, przemyślanej scenografii Teresy Barskiej czy rewelacyjnej ścieżce dźwiękowej Zbigniewa Preisnera. Myślę, że dziś można śmiało powiedzieć, że film wart był tylu prestiżowych nagród, jakie otrzymał. To w końcu ambitne, psychologiczne kino, poruszające tematykę, która zainteresuje każdego odbiorcę i w każdym wieku.

"Ostatni dzwonek" powinien zajmować szczególne miejsce w pamięci każdego prawdziwego kinomana. To film, który porusza i jakby trochę niechcąco przemyca wiarę w pozytywne wartości. Film, który uczy patriotycznych postaw i daje nadzieję na lepsze jutro. Jeżeli jesteś gotów na porównanie tego, co masz dziś zagwarantowane jako obywatel tego kraju, z tym, co mieli twoi poprzednicy, to wybierz ten tytuł.

Grafika:

http://images.google.pl/imgres?imgurl=http://img1.gildia.pl/...